Osiemnastego lutego 1943 roku około 700 dziewczynek i chłopców ubranych w identyczne wełniane swetry, za duże szorty i kapelusze przeciwsłoneczne przybyło pociągiem do Atlit w północnej Palestynie. Dzieci były słabe, część chorowała, niemal wszystkie cierpiały na depresją i szok pourazowy. Były to żydowskie sieroty z Polski, głównie w wieku 7-12 lat, którym udało się wydostać ze Związku Radzieckiego wraz z armią Andersa. Przez pewien czas mieszkały w obozie pod Teheranem. Brytyjczycy pozwolili na ich transport, ale statkiem, więc podróż wokół Półwyspu Arabskiego trwała kilka miesięcy. Dzieci zostały zakwaterowane w brytyjskiej bazie wojskowej u wybrzeży Morza Śródziemnego, lecz niebawem przekazano je do kibuców i moszawów.
Źródło: G-W Historia.
