Inauguracja organów w NOSPR

Osiem lat od czasu kiedy pewnie najlepsza orkiestra symfoniczna w Polsce koncertuje w pierwszej wybudowanej jako koncertowa własnej sali, zagrały w niej wielkie organy. W określeniu wielkie nie ma nic przesady gdyż są to jedne z największych organów klasy koncertowej nie tylko w Polsce ale i Europie (105 głosów wobec 70 słynnych organów Marcussona w Manchesterze).

13 stycznia

Czworo spośród zamawiających: Katowice, Helsinki, Paryż, Hamburg szczyci się nowymi salami koncertowymi więc pewnie utwór Salonena został zamówiony na inauguracje organów w tych salach. Zabrzmiał pomiędzy dwoma arcydziełami muzyki XX wieku a że Salonen należy do najwybitniejszych interpretatorów Bartoka i Lutosławskiego, w pewnym sensie skazał swoje dzieło na lekkie przyćmienie. Symfonia koncertująca Salonena na pewno wejdzie do kanonu dzieł na organy i orkiestrę symfoniczną chociażby ze względu na skromność repertuaru w tej dziedzinie. Gdyby pokusić się o uszeregowanie utworów pod względem awangardowości Salonen chyba byłby najstarszy.

Osoba dyrygenta z góry gwarantowała, że będziemy mieli okazję wysłuchać najwybitniejszych wykonań wszystkich trzech dzieł.

19 stycznia

Młody Białorusin po raz drugi dyrygował NOSR w zastępstwie, po raz drugi w bardzo wymagającym repertuarze (pierwszy raz w koncercie poświęconym Scriabinowi zastąpił nagle zmarłego Semkowa) i po raz drugi był to jego triumf.

Po raz drugi w tym sezonie usłyszeliśmy koncert Dutilleux (niedawno Benjamin Schmid zagrał jego koncert skrzypcowy). Dutilleux, podobnie jak Lutosławski stworzył własną, wolną od mód i wpływów awangardę. Teraz to już jest klasyka.
Miejsce Saint-Saensa w muzyce jest bardzo dziwne bo choć mało kto nie zna jego nazwiska, równie mało słyszało wykonania jego utworów. Koncerty umieszczane są w programach konkursów, zwykle błyskotliwie wykonywane, po czym słuch o nich zamiera. Jeszcze bardziej można to powiedzieć o jego najsłynniejszym utworze, oraz w ogóle chyba najsłynniejszym na wielkie organy i orkiestrę symfoniczną, czyli zagranej w NOSPR III Symfonii. Może dzieje się tak, gdyż Saint-Saens był absolutnym perfekcjonistą kompozytorskim, więc bardziej cenimy kompozytorów, w których dziełach duchowości nie przesłania perfekcja kompozytora bo jej nie ma. W każdym razie po fantastycznym wykonaniu przez orkiestrę (i solistkę) przeprosiłem się z muzyką Saint-Saensa.

22 stycznia

Skan programu obciąłem do utworów, które usłyszałem gdyż musieliśmy wyjść w trakcie koncertu, więc nie usłyszeliśmy utworu Vierna reprezentującego gatunek, pod który ograny były najbardziej projektowane. Przyznam, że za mało znam muzykę organową aby pokusić się o oceny, ale mam nadzieję usłyszeć wielkie kompozycje organowe szkoły francuskich organistów, których Escaich jest spadkobiercą.