[…]
Jutro zniwa, a jaskółki wróżą niepogodę,
więc od gradu, od suszy, od pomoru dziecka
niechaj Pan Bóg cię ochrania ziemio mazowiecka!
Idźmy drogą, gdzie jarzębin szumi czub czerwony,
i każdemu spotkanemu mówmy „Pochwalony”,
bo to przecież wszystko swoi: biedą przyciśnięci,
albo wiara do wypitki, albo Pańscy święci.
Już ich mało, lecz się jeszcze czasem jakiś zdarza,
by wciąż nowych Ojciec Święty miał do kalendarza.
Matko Czacka, która kijkiem szukasz sobie drogi
i masz w oczach niewidzących niebios spokój błogi,
i wśród głodu, nędzy, zbrodni wciąż uśmiech panieński,
której modłów chętnie słucha Jezus Nazareński,
między Polską a Chrystusem, Ty arko przymierza,
włącz nas wszystkich, i mnie także, do twego pacierza.”
Tak pięknie o Matce Róży Czackiej napisał siedemdziesiąt lat temu Jan Lechoń w wierszu „Rymy częstochowskie” (pierwodruk „Wiadomości” [Londyn] 1951, nr 35/36, (9 września 1951 r.). Trzeba przyznać wielkiemu poecie, ze miał dar profetyczny.
Matka Róża Czacka (prawnuczka Tadeusza Czackiego, założyciela Liceum Krzemienieckiego), kobieta niezwykła, po utracie wzroku w młodości potraktowała swoją niepełnosprawność jako znak od Boga. Postanowiła zająć się poprawą losu niewidomych w Polsce.
W 1910 otworzyła pierwszy dom dla grupki niewidomych dziewcząt w Warszawie. Z jej inicjatywy powstało Towarzystwo Opieki nad Ociemniałymi, zarejestrowane przez władze 1911 r. Dziś główny ośrodek Towarzystwa znajduje się w Laskach pod Warszawą, na skraju Puszczy Kampinoskiej.
Róża Czacka samodzielnie nauczyła się alfabetu Braille'a i potem pracowała nad dostosowaniem tego alfabetu do polskiego systemu fonetycznego. Wyniki pracy zostały zatwierdzone w 1934 r. przez ówczesne Ministerstwo Oświecenia Publicznego do użytku we wszystkich szkołach dla niewidomych na terenie Polski.
W 1918 utworzyła nowe zgromadzenie zakonne: Zgromadzenie Sióstr Franciszkanek Służebnic Krzyża. Przełozona tego nowego zakonu, Matka Czacka towarzyszyła niewidomym, a także tym, którzy stracili wzrok wiary. Laski i kościół św. Marcina, przy którym znajduje się klasztor sióstr Służebnic Krzyża, stały się wkrótce jednym z ważnych ośrodków inteligencji w warszawskim Kościele.
We wrześniu 1939 r. podczas bombardowania Warszawy została ciężko ranna. Podczas Powstania Warszawskiego zdecydowała aby zorganizować w Laskach szpitale polowe dla rannych powstańców.
W grudniu 1948 r. Matka Czacka przeszła pierwszy wylew, a w 1950 r. zrzekła się funkcji przełożonej generalnej. Ostatnie 10 lat to czas jej ciężkiej choroby i cierpienia. Zmarła w opinii świętości 15 maja 1961 r.
22 grudnia 1987 r. rozpoczęto prace związane z procesem beatyfikacyjnym; ich zakończenie na szczeblu diecezjalnym nastąpiło 26 czerwca 1995. W 2017 r. papież Franciszek zatwierdził dekret o heroiczności cnót Matki Czackiej.
12 września 2021 r. podczas uroczystej mszy św. w świątyni Opatrzności Bożej w Warszawie papieski delegat kard. Marcello Semeraro, prefekt watykańskiej Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych wygłosił formułę beatyfikacyjną napisaną przez papieża Franciszka.
Od dzisiaj błogosławionymi są: kard. Stefan Wyszyński, „pasterz według serca Chrystusowego, który poświęcił swoje życie jedynemu Bogu i był niestrudzonym obrońcą oraz heroldem godności każdego człowieka" i Matka Róża Czacka, „która pozbawiona światła oczu, oczami wiary rozpoznała Chrystusa - Światłość świata - i z miłująca wiernością świadczyła o nim wobec kroczących w ciemności ciała oraz ducha".
Podczas mszy beatyfikacyjnej do ołtarza przyniesiono relikwiarz Matki Czackiej, wyrzeźbiony z drewna lipowego przez zakopiańskiego rzeźbiarza Marka Szalę. Relikwiarz przedstawia dłonie Matki Czackiej, które opuszkami palców czytają fragment Psalmu 126 (Pieśń powrotu):
Którzy we łzach sieją,
żąć będą w radości.
Postępują naprzód wśród płaczu,
niosąc ziarno na zasiew:
z powrotem przychodzą wśród radości,
przynosząc swoje snopy.
