Edmund Biejat zostanie opisany na podstawie wspomnienia autorstwa osławionego "adwokata" Mieczysława (Mojżesza) Maślanko, który po śmierci Biejata poświęcił mu artykuł wspomnieniowy w piśmie "adwokatury" w PRL. Jednak zanim o przewodniczącym komunistycznego Sądu Dyscyplinarnego przy Izbie Adwokackiej w Warszawie, krótkie wprowadzenie - Adwokatów tamtych mrocznych czasów opisuje się, jako funkcjonujących dla zachowania pozorów, angażowali się w przekonywanie klientów, aby przyznawali się do niepopełnionych win, w efekcie adwokaci byli częścią systemu represji.
"Adwokatem, szczególnie wojskowym, za czasów stalinowskich nie mógł zostać każdy, choćby najbardziej doświadczony mecenas. Na listę obrońców wpisywano tych, którzy zyskali aprobatę Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego. Józef Światło [właśc. Izaak Fleischfarb], po ucieczce zagranicę, zdradził, że:
„Dla pewności zatwierdzani są tacy adwokaci, przeciw którym bezpieka posiada kompromitujące materiały”.
Edmund Biejat ur. 1892 w Warszawie, wykształcenie: rządowe gimnazjum rosyjskie, a po 1905 prywatne gimnazjum W. Górskiego gdzie zdał maturę, po czym państwowy (rosyjski) egzamin dojrzałości w Moskwie, w 1913 Wydział Prawny Uniwersytetu najpierw w Dorpacie, a od 1915 w Moskwie, który ukończył w 1918, zaangażowany w prace Polskiego Komitetu Pomocy Ofiarom Wojny. Od lipca 1918 w Polsce, od sierpnia w sądownictwie - aplikant sądowy, sędzia śledczy, podprokurator w Prok. Sądu Okr. w Warszawie. W kwietniu 1926 r. wpisany na listę adwokatów - karnista. Członek Zrzeszenia Adwokatów Polskich. Do wybuchu wojny -Złoty Krzyż Zasługi, Brązowy Medal za Długoletnią Służbę, bierze udział w cywilnej obronie Warszawy. Od 1927 pracuje w Biurze Dyscyplinarnym Zarządu Miejskiego m.st. Warszawy - rzecznik dyscyplinarny, wicedyrektor, a w latach 1939-1944 Dyrektor Biura Dyscyplinarnego.
"W marcu 1942 r. w czasie akcji represyjnej hitlerowskich władz okupacyjnych wymierzonej przeciwko pracownikom Biura Dyscyplinarnego Zarządu Miejskiego m. st. Warszawy, szczęśliwym zbiegiem okoliczności uniknął aresztowania i wywiezienia do obozu, który to los spotkał kilku pracowników Biura".
"Od marca 1945 do stycznia 1946 był członkiem Tymczasowego Zarządu Izby Adwokackiej w Warszawie, a od stycznia 1946 do marca 1951 prezesem Sądu Dyscyplinarnego Izby Adwokackiej w Warszawie.
W 1951 r. powołany został na członka Wyższej Komisji Dyscyplinarnej, w skład której wybierano go ponownie w latach 1957 i 1964.
Od 1945 r. był członkiem Zarządu Koła Obrońców Wojskowych przy Izbie Adwokackiej w Warszawie, a następnie w latach 1948 do 1970 - prezesem Zarządu tego Koła".
Brał udział w wielu głośnych procesach okresu powojennego, "i wielu znanych procesach przed sądami wojskowymi.
Od 1945 roku należał do Zrzesznia Prawników Polskich, będąc jednym z członków założycieli tegoż stowarzyszenia. Od 1 września 1952 r. aż do przejścia na emeryturę w grudniu 1970 roku był nieprzerwanie kierownikiem Zespołu Adwokackiego Nr 5 w Warszawie. W latach 1945—1950 był zastępcą Naczelnego Radcy Prawnego Prezydium Rady Narodowej m.st. Warszawy, a następnie do 1963 r. pełnił funkcję radcy prawnego w instytucjach miejskich".
"W dniu 31 grudnia 1970 r., po przeszło 44-letnim wykonywaniu zawodu adwokackiego,
przeszedł na emeryturę. Uchwałą Prezydium Naczelnej Rady Adwokackiej z dnia 25.X.1973 r. odznaczony został Złotą Odznaką "Adwokatura PRL”. Zmarł w 1978 r.
