1)
05.1984 r.
"W dniu 17 kwietnia 1984 roku rozstrzygnięty został konkurs literacki na powieść z dziejów polskiej lewicy.
Organizator - Krajowa Agencja Wydawnicza - z satysfakcją informuje że po analizie nadesłanych na konkurs utworów jury w składzie: Witold Nawrocki (przewodniczący), Feliks Fornalczyk, Kazimierz Kotniewski, Wacław Sadkowski, Tadeusz Kaczmarek i Jerzy Dałek wydało następujący werdykt:
Laureatem I nagrody został Roman Landowski (Tczew) za powieść "Wyrok u wszystkich świętych" - opatrzoną godłem "Cezaryna Bohusz".
(...)
Jury przyznało także cztery wyróżnienia. Otrzymali je: Ludwik Bronisz-Pirkało (Lublin) za powieść "017 nadaje" - godło "Ewa" , Leon Wantuła (Rybnik) za "Boso do nieba" - godło "Robak", Jarosław Warzecha (Łódź) za "Sprawę żyrardowską" - godło "Jerzy Jarosławski" i Andrzej Twerdochlib (Gdańsk) za "Sploty" godło "4389".
Wszystkie nagrodzone i wyróżnione utwory zostaną wydane nakładem Krajowej Agencji Wydawniczej."
06.86:
Jarosław Warzecha: "Afera żyrardowska", Krajowa Agencja Wydawnicza Łódź 1986, s. 124, nakład 30 OOO egz. cena zł 100.-
2)
06.1980
Jarosław Warzecha:
"Kuźnica.
"Zespół nasz reprezentuje to skrzydło współtwórców kultury polskiej, a więc i przyszłość narodu, którego postawę określa radykalizm postępowej myśli polskiej. Wyrastamy z tej samej gleby, z której przed 150 laty powstało Oświecenie i jakobinizm polski Kołłątaja i Staszica, Jezierskiego i Jasińskiego. Stąd, nawiązując do źródeł narodowych, przywracamy do życia "Kuźnicę" - ( ... ) W kuźnicy radykalnej inteligencji pragniemy wykuć podwaliny postępowej ideologii i kultury polskiej jak najszerzej pojętej" - pisał w artykule wstępnym zespół redakcyjny nowego miesięcznika społeczno-literackiego "Kuźnica". Pierwszy numer ukazał się w Łodzi z datą 1. czerwca 1945 roku, a firmowany był przez nie byle jaki skład redakcji - A. B. Dobrowolski, Mieczysław Jastrun, Zofia Nałkowska, Adolf Rudnicki i Stefan Zółkiewski, jako naczelny redaktor. Niedługo potem dołączyli Kazimierz Brandys, Stanisław Dygat, Paweł Hertz, Ryszard Matuszewski, Seweryn Pollak, Adolf Sowiński, Adam Ważyk i Juliusz Żuławski.
Projekt pisma o profilu wyraźnie zarysowanym przez artykuł wstępny, a więc społeczno-literackiego organu myśli marksistowskiej zrodził się jeszcze w 1944 roku w Lublinie, wśród zgromadzonych tam pisarzy o sympatiach lewicowych. Rok czterdziesty piąty i lata następne to przecież okres ostrej walki klasowej, a w literaturze podziały i różnice występujące w społeczeństwie odbijały się z całą siłą. Miała więc "Kuźnica" do spełnienia zadanie olbrzymie. (...)
Już w październiku 1945 roku pismo zaczęło wychodzić jako tygodnik. Ta zmiana pozwoliła "Kuźnicy" być nie tylko trybuną literacką, ale i publicystyczną. Dziś, z perspektywy lat, ta publicystyczna działalność jest nie mniej (może bardziej) interesująca od toczących się na łamach pisma sporów literackich. Uprawiano tu bowiem znakomitą publicystykę polityczną, reagującą na codzienne przejawy walki ideologicznej - gwałt, terror, niechęć różnych środowisk społecznych. (...)
12 grudnia 1948 roku ukazał się ostatni numer pisma sygnowany przez Stefana Żółkiewskiego, jako naczelnego redaktora. Zmienił się naczelny, odeszła większość dawnego zespołu, zaczęło się wygłaszanie samokrytyk. W maju 1949 roku redakcję przeniesiono do Warszawy. Ostatni numer ukazał się wiosną 1950. Niestety, do końca "Kuźnica" nie odzyskała tej pozycji, jaką zajmowała w polskiej kulturze w latach 1945-1948. (...)" (06.1980) (ź)
