...nic się nie stało ?

Czy aby na pewno nic się nie stało ? Jako Polska i Polacy sprawdziliśmy się przygotowując międzynarodową imprezę tej klasy co Mistrzostwa Europy w piłce nożnej. Dziesiątki relacji świadczy o pozytywnym odbiorze naszego kraju jako organizatora tak dużego piłkarskiego święta. Marginalne przypadki chamstwa zdarzające się przecież i w najlepszych domach nie są wstanie zepsuć tego co udało nam się uzyskać. Do całości brakuje nam tylko sukcesu sportowego. Teoretycznie był blisko, a młody zespół budzi w ekspertach nadzieję na przyszłość ale......no właśnie ... ale. 

Jak to jest, że w 38 milionowym narodzie ze sportowymi tradycjami nie można znaleźć jednego mądrego człowieka, który by zebrał jedenastu dobrze grających w piłkę nożną młodzieńców i poprowadził do zwycięstw. Nie do pięknych porażek. Nie do technicznej gry bez bramek. Nie do kolejnych niewykorzystanych szans. Nie do tych wszystkich spotkań określanych co rusz to nowymi przymiotnikami mającymi na celu utrzymywać w kibicowskiej braci nadzieję na przyszłość. Do ZWYCIĘSTW !

Mam dość dziękowania za upór, zaangażowanie, piękne emocje ludziom którzy od 20 kilku lat w każdym turnieju robią za dostarczycieli punktów i chłopców do bicia mimo, że w rodzimych klubach gryzą murawę mecz w mecz. Mam dość śpiewania "...nic się nie stało ! Polacy nic się nie stało!" ludziom, którzy od 20 kilku lat łamią nadzieję tych, którzy ciągle  w nich wierzą. Czy jesteśmy aż tak daremnym narodem, że nie potrafimy wykształcić, przygotować, wypromować i wypuścić na rynek piłkarski reprezentacji, która przestanie przegrywać ? Czy już na wieczność skazani jesteśmy oglądać coraz bardziej wyblakłe zdjęcia trenera Górskiego, bramkarza Tomaszewskiego i innych bohaterów europejskich i światowych boisk z dawnych lat? Mam dość słuchania Maryli Rodowicz w hitach z mistrzostw których nawet nie widziałem. Mam dość oglądania do obrzydzenia meczu na Wembley lub deszczowego meczu z Niemcami. Mam dość podniecania się tamtymi zwycięstwami, remisami w mediach wszelakich, a jednocześnie oglądania żenujących widowisk prezentowanych nam przez naszą współczesną narodową reprezentację. 

Od olimpiady w Barcelonie. Od czasów śmierci kadry olimpijskiej Wójcika. Od odejścia w zapomnienie zgranego ataku Kowalczyk i Juskowiak. Od tak dawna nie mam jakichkolwiek pozytywnych wspomnień z gry polskiej kadry narodowej. Jestem przerażony tym, że mojego syna prawdopodobnie także ominą wszystkie pozytywne emocje związane z dobrą grą reprezentacji Polski. Ja mam chociaż w pamięci drogę reprezentacji olimpijskiej i sam budzący potężną dawkę emocji finał olimpijskiego turnieju z Hiszpanami. Finału, który stał się jednocześnie naszym polskim przekleństwem. Jakby klątwą rzuconą na polską piłkę. To był piękny i emocjonujący ale przegrany finał. Od tamtej pory w dużych turniejach nasze ważne mecze są tylko przegrane. Cóż z tego, że na fali emocji związanych z piłką nasi zawodnicy są wstanie przegrać ...pięknie. To nie zmienia jednego - PRZEGRALIŚMY, przegrywamy i nic nie wskazuje na to, że przegrywać przestaniemy. 

Smuda odejdzie bo skończył mu się kontrakt, Lato odejdzie bo tak zapowiedział jakiś czas temu. PZPN wykona jakąś kolejną alpejską kombinację i wszystko zostanie w rodzinie. Bilety zostaną w rodzinie. Koszulki, orzełki i cała kasa zostanie w rodzinie zamiast trafić tam gdzie powinna od początku. Do młodych, zdolnych, ambitnych polskich graczy w piłkę kopaną na osiedlowych orlikach i bocznych boiskach ligowych klubów. Tam gdzie rodzi się potęga światowej piłki nożnej. Tam gdzie  nasz rodzimy PZPN od lat nie zagląda.

Mam dość przegrywania polskiej reprezentacji narodowej w piłce nożnej. Trzeba coś z tym w końcu zrobić moi drodzy. Zróbmy to !

 kliknij i promuj