Noc Kupały według niektórych badaczy siega swoimi korzeniami starozytnej Grecji, gdzie obchodzono święto hydrophorie. W ten dzień kobiety wrzucały wieńce do rzeki, a po zachodzie słońca wszyscy zbierali kości i śmieci i palili wielkie ognisko, wokół którego śpiewali wesołe piosenki. Skakanie przez ogniska i tańce wokół nich miały oczyszczać, chronić przed złymi urokami i chorobami podobnie jak zioła, które wchodziły w skład wieńców wrzucanych do rzeki. W tradycji Słowien wianki splatano z bylicy, koniczyny, dziurawca, krwawnika, mięty i rumianku. Wplatano równiez czarny bez, który wedle starych wierzeń miał magiczną moc odpędzania upiorów. Kobiety rzucały je do wody, a mężczyźni łowili. Wśród aromatu ziół i kwiatów, pod osłoną nocy dziewczyna oddawała się młodzieńcowi, który wyłowił jej wianek. Noc Kupały to święto wody, ognia i miłości. Kupalnocka uznawana jest za pogańskie święto płodności. Kościół od zarania dziejów walczył z Kupalnocką. Początkowo próbował zmienić nazwę na Noc Swiętojańską, licząc na to, że terminologia zmieni wymowę święta; później jednoznacznie zakazał obrzędów sobótkowych.
