fot. Paweł Rakowski
fot. Paweł Rakowski
PawelRakowski1985 PawelRakowski1985
1279
BLOG

Święci i błogsławienii z Libanu - biogram

PawelRakowski1985 PawelRakowski1985 Religia Obserwuj temat Obserwuj notkę 0

Św. Maroun

Niestety, nie za wiele wiadomo o duchowym, a być może faktycznym założycielu Kościoła Maronickiego św. Marounie. Późniejszy święty najprawdopodobniej urodził się w drugiej połowie IV wieku w górach Tarsus, na terytorium obecnej Syrii w pobliżu najważniejszego lewantyńskiego patriarchatu Antiochii. Najprawdopodobniej w Antiochii Maroun uczył się razem z Janem Chryzostomem, który w 405 roku pisał do dawnego kolegi prośbę o modli-twę.

Wiadomo też, że św. Maroun przebywał w górach w okolicach Tyru, dzięki czemu mamy o nim wzmiankę u Teodozjusza biskupa Tyru w pracy „Religijna historia” napisana około 440 roku. Dla Maronitów, to właśnie działalność pustelnicza i ewangelizacyjna w okolicach tego biblijnego miasta jest zaczątkiem narodzin ich Kościoła. Św. Maroun zamieszkiwał w ru-inach pogańskiej świątyni i chociaż życie zakonne nie miało jeszcze określonych reguł i za-sad, to przykład św. Marouna zainicjował model funkcjonowania na przyszłość.

Święty żył bardziej ascetycznie niż pozostali mnisi i szybko zwrócił na siebie uwagę okolicz-nej ludności, która wiedziona przykładem zaczęła tłumnie gromadzić się wokół eremity i prosić o wstawiennictwo. Tradycja maronicka przypisuje również św. Marounowi szereg uzdrowień. Teodozjusz wspomina o 50 mężczyznach i kobietach, którzy zaczęli wieść życie wedle ascetycznych wytycznych mnicha.

Nie wiadomo dlaczego św. Maroun przeniósł się z okolic Tyru do północnej Syrii, w której zmarł około roku 405 w miejscowości Kafr Nabi, nieopodal ruin antycznej Apamei. W tym okolicach tradycja maronicka lokuje klasztor wybudowany przez św. Marouna i tam miał się znajdować grób, do dzisiaj nieodnaleziony a historycy spierają się, gdzie mógłby on się znaj-dować. Albowiem po śmierci świętego doszło do konfliktu pomiędzy zakonnikami i wierny-mi, którzy domagali się pochowania św. Marouna u siebie. Klasztor zniszczyli, wedle jednej wersji schizmatycy, a wedle drugiej muzułmanie.

Dziedzictwo św. Marouna dało o sobie znać niemalże od razu po śmierci świętego. W 451 roku w trakcie soboru w Chalcedonie, zakonnicy zwani Maronitami (od imienia świętego) byli najwierniejszymi obrońcami katolickiej doktryny wiary przed herezją i jej zwolennikami. Można śmiało powiedzieć, że jest chlubny zwyczaj Kościoła Maronickiego do dnia dzisiejsze-go.

W Kościele katolickim św. Maroun wspominany jest 7 lutego.

Św. Charbel

8 maja 1828 roku w górskiej wiosce Bekakafra na wysokości około 1600 metrów nad pozio-mem morza urodził się w rodzinie Makluf chłopiec, któremu dali na chrzcie na imię Yousef. Yousef, piąty i najmłodszy syn pobożnej i religijnej rodziny maronickiej, stracił ojca mając 4 lata. Turcy okupujący ziemie libańską od 1516 roku wyzyskiwali miejscową ludność i w trak-cie wojny z Egiptem zmuszali maronickich chłopów do pracy nad infrastrukturą wojskową. Niestety w trakcie takich przymusowych robót Antoni Maklouf (ojciec Yousefa) zmarł i został pochowany w bezimiennym grobie w okolicach Byblos. Owdowiała matka 5-ciorga dzieci wyszła ponownie za mąż, za miejscowego proboszcza. Młody Yousef uczęszczał do szkółki parafialnej, i już od najmłodszych lat wyróżniał się pobożnością, nawet na tle mocno religij-nej społeczności wiejskiej.

Młodzieniec po wykonaniu swoich codziennych obowiązków domowych, uciekał do okolicz-nych jaskiń aby kontemplować i oddawać się modlitwie. Życie maronickiego młodzieńca przebiegało w odosobnieniu, co zwracało uwagę jego rówieśników i innych mieszkańców Bekakafra. Yousef słyszał wewnętrzny głos mówiący mu „zostaw wszystko i idź za Chrystu-sem” i pewnego zimowego poranka staną przed klasztornymi wrotami w Mayfouq. W wieku 23 lat Yousef rozpoczyna nowicjat i zmienia swoje imię na Charbel, ku czci męczennika św. Charbela z IV wieku.

Po roku nowicjatu Charbel zostaje przeniesiony z Mayfouq do klasztoru św. Maruna w An-nayja, gdzie czas upływa na pracy na rzecz klasztoru oraz na studiach i modlitwie. 1 listopa-da 1853 25 letni mnich składa śluby posłuszeństwa, czystości i ubóstwa. Następnie mnich pobierał dalsze nauki w Kfifane, a 23 lipca 1859 w Bkerke przyjął święcenia kapłańskie, po czym wrócił do Annayji aby wieść życie pustelnicze, w przyklasztornej pustelni pod wezwa-niem św. Piotra i Pawła. W tej pustelni spędził ostatnie 23 lata życia.

16 grudnia 1898 roku Charbel zasłabł w trakcie odprawiania Eucharystii. Umarł 24 grudnia i został pochowany na przyklasztornym cmentarzu. Współbracia zaaferowani Bożym Naro-dzeniem oraz faktem, że tego samego dnia umarł patriarcha Boutros Hanna, nie przewidy-wali doniosłości chwili, w której się znaleźli.

Co noc przez 40 dni unosiła się łuna, aż okoliczni mieszkańcy (chrześcijanie i muzułmanie) przyszli do klasztoru żądając wyjaśnień tego nadnaturalnego zjawiska. Mnisi wykopali trum-nę z ciałem zakonnika i ze zdziwieniem odkryli, że ciało było nienaruszone procesem rozkła-du a także wydzielała się ciecz. Wieść o tym prędko rozeszła się po okolicy i natychmiast odnotowano szereg uzdrowień i innych cudów.

Po uzyskaniu przez Liban niepodległości 22 listopada 1943, wydarzenia z Annayji wielce skonfundowały libańskich notabli, którzy pomimo konfesyjnego ustroju dryfowali w kierunku świeckiej republiki. Niemniej szereg delegacji rządowych (oficjalnych i nieoficjalnych) nie potrafiło zaprzeczyć, że zarówno w klasztorze w Annyji jak i za wstawiennictwem mnicha Charbela dochodzi do niewytłumaczalnych zjawisk.

Watykan zajęty Soborem, znalazł czas aby za sprawą papieża Pawła VI beatyfikować libań-skiego mnicha 5 grudnia 1965 roku. Materiały zebrane przez Kościół nie pozostawiały wąt-pliwości, że w odległym Libanie zachodzą znaki dawane z Niebios i 9 października 1977 ro-ku, błogosławiony libański mnich zostaje kanonizowany i świat otrzymał św. Charbela, za wstawiennictwem, którego corocznie dochodzi do kilkuset stwierdzonych przez Kościół cu-dów i uzdrowień.

Św. Rafka

Św. Rafka urodziła się 29 czerwca 1832 roku w maronickiej wiosce Himlaya na wschód od Bejrutu. Na chrzcie dziewczynka otrzymała imię Butrossieh, co jest żeńskim odpowiednkiem imienia Piotr. Los nie był łaskawy dla przyszłej świętej. Jak miała 7 lat, zmarła jej matka i ojciec wysłał dziewczynkę do dalszej rodziny do Damaszku, albowiem chciał powtórnie się ożenić. Butrossieh posługiwała w Damaszku przez około 3 lat i dała się tam poznać jako przykład „pracowitości, skromności i pobożności”.

W wieku 14 lat Boutrossieh ostatecznie wróciła do Himlaya, albowiem jej ojciec chciał ją wydać za mąż. Było to sprzeczne z dojrzałą już decyzją podjętą przez młodą kobietę o Służ-bie Bogu. Jednak rodzina nie wyrażała zgody na przywdzianie habitu co powodowało konflik-ty w rodzinie, albowiem jej macocha planowała ją wydać za swojego młodszego brata, a ciotka za swojego syna. Dziewczyna była świadkiem kłótni i waśni z jej powodu, ale nie-złomnie wytrwała w swoim postanowieniu o posłudze zakonnej i w dniu swoich 21 urodzin udała się do zgromadzenia Sióstr Maronickich w Bikfaya. Wywołało to wielkie niezadowole-nie w rodzinie młodej kobiety. Jej ojciec bezskutecznie usiłował ją zabrać z klasztoru. Rów-nież macocha próbowała swoich sił, ale Boutrossieh stanowczo odmawiała nawet podjęcia z nią jakichkolwiek rozmów.

9 lutego 1855 roku Boutrossieh rozpoczęła nowicjat w Bikfaya, następnie przeniesiono ją do Ghazir, w którym po pracy uczyła się języka arabskiego, kaligrafii i matematyki. W 1860 roku została przeniesiona do Deir El-Qamar w Górach Szouf i była świadkiem wielkiej tragedii jaka spotkała Maronitów z tego obszaru. Zdołała uratować pod habitem maronickiego chłopca, który unikną tym samym losu tysięcy libańskich katolików zamordowanych przez Druzów. Zakonnica pracowała z dziećmi i młodzieżą jako nauczycielka oraz wychowawczyni, jednak zgodnie z powołaniem 25 sierpnia 1873 Boutrossieh złożyła śluby wieczyste i wstąpi-ła do zamkniętego klasztoru św. Szymona w Aitu i zmieniła swoje imię na Rafka – ku czci swojej matki.

W 1885 roku mając 53 lata prosiła Boga przed Najświętszym Sakramentem o cierpienie. Dlaczego mnie opuściłeś – powtarzała, i tej samej nocy Niebiosa zesłały jej cierpienie. Zdrowa 53 letnia kobieta zaczęła chorować. Przeszywający ból opanował jej głowę i oczy. Lekarz z Byblos wykonał operację bez znieczulenia (na żądanie Rafki), w trakcie której za-konnicy wypadło oko. Przyjęła to z pokorą i stanowczo broniła lekarza, jak i domagała się aby zapłacono medykowi za ewidentnie źle wykonany zabieg.

W 1897 roku Rafka została przeniesiona do nowego klasztoru św. Józefa w Jrebta w północ-nym Libanie. Tam jej ciało uległo całkowitemu paraliżowi i jedynie dłonie pozostały sprawne aby mogła wykonywać pracę ręczne oraz odmawiać modlitwę na różańcu. Jednak pomimo strasznego cierpienia, uśmiech z jej twarzy nie schodził i z pokorą oraz radością przyjmowa-ła nowe cierpienia aż do swojej śmierci 23 marca 1914 roku dożywając 82 lat. Po jej śmierci świadkowie widzieli tajemnicze światło nad jej trumną, a Rafka ukazała się we śnie sio-strze przełożonej Urszuli, która była zmożona chorobą. Rafka powiedziała aby siostra przeło-żona wzięła grudkę ziemi ze swojego grobu i zjadła ją.

Siostra przełożona wykonała tak jak Rafka jej radziła i bóle ustąpiły. Wieść o tym rozeszła się po okolicy i szybko odnotowano kolejne przypadki uzdrowień. 10 czerwca 1968 roku pa-pież Paweł VI wszczął proces beatyfikacyjny. Beatyfikacja libańskiej zakonnicy nastąpiła 17 listopada 1985 roku, a kanonizacja została ogłoszona przez św. Jana Pawła II 10 czerwca 2001 roku. Grób św. Rafki znajduje się w klasztorze św. Józefa w Jrebta.

Św. Nimatullah Kassab Al.-Hardini

Św. Namatullah urodził się w bardzo pobożnej i religijnej rodzinie w 1808 roku w wiosce Hardini w północnym Libanie. Na chrzcie otrzymał imię Yousef. Przyszły święty miał czte-rech braci i dwie siostry. Wolą Bożą było aby z siedmiorga rodzeństwa było dwóch zakonni-ków, jeden ksiądz i jedna zakonnica. Pobożna rodzinna atmosfera ułatwiła Yousefowi podję-cie decyzji o wstąpieniu do klasztoru św. Antoniego Quzhaya w 1828 roku i przyjął imię Ni-matullah (arab. łaska Boga). Po dwóch latach młody mnich został wysłany do Kfifane aby pogłębiać nauki filozoficzne i teologiczne ku chwalę Pana.

W Boże Narodzenie 1835 roku Nimatullah uzyskał święcenia kapłańskie i zajął się naucza-niem dzieci i młodzieży, a po czasie wykładał młodym mnichom teologię. Jednym z jego wychowanków był Yousef Maklouf, a więc mnich Charbel. Nimatullah wykazywał się nie-zwykłą pracowitością i pobożnością i w tej opinii umarł po krótkiej chorobie 14 grudnia 1858 roku w wieku 50 lat.

10 maja 1998 roku, w rocznicę swojej jedynej pielgrzymki do Libanu św. Jan Paweł II beaty-fikował mnicha z Kfifane, a 16 maja 2004 roku papież Polak ogłosił błogosławionego Nima-tullaha Kassaba Al.-Hardiniego świętym.

Błogosławiony Estefan

Yousef Nehme urodził się w wiosce Lehfed w północnym Libanie 8 marca 1889 roku. Yousef pochodził z bardzo pobożnej rodziny oraz miał trzech braci i dwie siostry. Chodził do szkoły prowadzonej przez mnichów z nieodległego Kfifane i w 1905 roku, akurat do tego klasztoru przyszedł młodzieniec obdarzony niezwykłą pobożnością, pokorą oraz pracowitością. 23 sierpnia 1907 Yousef składa śluby i zmienia swoje imię na Estefan. Życie zakonnika toczyło się wokół pracy i posługiwania potrzebującym. „Bóg mnie widzi” jak mawiał, kiedy to zacie-kawieni postronni ludzie lub współbracia interesowali się tym dlaczego mnich pracuje wię-cej niż inni.

Brat Estefan cieszył się szacunkiem okolicznych mieszkańców, nie tylko dlatego, że był jed-nym z nich. Przede wszystkim dawał przykład prostoty, sumienności i staranności w wyko-nywanych zadaniach. Nie awansował w hierarchii klasztornej i być może dlatego był bliższy dla okolicznych wieśniaków, którzy skonfliktowali się z władzami klasztornymi, w trakcie wyznaczania granic gruntów. Estefan mediował i łagodził spory. 29 sierpnia 1938 roku, brat Estefan pracował w polu, po czym udał się na kolejną „sesję” rozjemczą. Po ich zakończeniu, żeby wykorzystać gorące libańskiego słońca brat Estefan wrócił do przyklasztornych ogrodów aby do zmroku wykonywać dalsze pracę polowe. Następnego dnia, 30 sierpnia brat Estefan zmarł w wyniku udaru.

W 1951 roku otworzono trumnę z ciałem brata Estefana i stwierdzono, że ciało nie uległo rozkładowi. 27 marca 2010 roku papież Benedykt XVI beatyfikował brata Estefana Nehme.

Błogosławiony Jakub z Ghaziru

Błog. Jakub z Ghaziru, urodził się 1 lutego 1875 roku w górskiej miejscowości Ghazir na pół-noc od Bejrutu. Urodził się jako Khalil al. Hadad w pobożnej maronickiej rodzinie jako 3-ci z 8-miorga dzieci. Uczył się w Ghazirze oraz w Bejrucie, a w 1891 roku wyjechał do Aleksan-drii, gdzie był nauczycielem języka arabskiego w szkole wyższej dla maronickiej diaspory. Tam, zdegustowany postawą kilku księży postanawia wstąpić do klasztoru. W 1893 roku, wbrew zastrzeżeniom ze strony ojca wstępuje do Zakonu Braci Mniejszych Kapucynów i przyjmuje imię Jakub. W 1898 zyskuje święcenia zakonne, a w 1901 kapłańskie.

Od 1903 do 1914, późniejszy błogosławiony wędruje po górach i krainach libańskich, w trak-cie których naucza, katechizuje i ewangelizuje. Niestety, też pada ofiara napadów, pobić i innych nieprzyjemności. W 1915 zakonnik czynnie angażuje się w organizację pomocy dla uchodźców wojennych, a przede wszystkim głodujących. Tureckie kontrybucje doprowadziły do kryzysu żywnościowego w całym Lewancie, w wyniku, którego nastał głód, który zredu-kował populację maronicką o połowę. Kto nie umarł, ten wyjechał, albo cierpiał.

Po zakończeniu I Wojny Światowej, kapucyn znowu wyruszył w drogę. Doświadczenie peda-gogiczne oraz ewangelizacyjne zebrane w latach uprzednich, zaowocowało misjami do roz-proszonych wspólnot chrześcijańskich w świecie arabskim. W latach 30-tych XX wieku od-wiedził Iran, Irak (nauczał w Bagdadzie), Jordanię (w Ammanie i parafiach rozproszonych na pustyni) oraz Palestynę. Wszędzie tam katechizował i wspierał parafię umęczone tureckim jarzmem, latami wojny oraz niepewnej mandatowej przyszłości. Pamiętajmy też o tym, że kontakty katolików lewantyńskich z Rzymem były utrudnione, przez co poziom i rozumienie wiedzy religijnej pośród parafian, a także duchowieństwa pozostawiał wiele do życzenia.

W 1930 roku zakłada błog. Jakub jadłodajnię dla najuboższych, 1933 żeński sierociniec oraz szpital w Deir Al-Qammar, w 1948 w Dorze szpital a w 1950 hospicjum w Zouk Mosbeh. Niespożyta energia w realizacji nowych projektów tak potrzebnych dla ludności zwraca uwagę na kapucyna władze państwowe, które honorują Jakuba szeregiem zaszczytnych od-znaczeń.

Jakub z Ghaziru umarł 26 czerwca 1954 na białaczkę w opinii świętości. Beatyfikowany zo-stał 22 czerwca 2008 roku. Wielu libańskich maronitów przypomniało sobie troski i przestro-gi Jakuba z Ghaziru, w trakcie wojny domowej. Kapucyn publicznie przestrzegał przed „libe-ralizacją” obyczajów, która nastąpiła po uzyskaniu przez Liban niepodległości, a związana była z olbrzymim bogactwem finansowym w dobie powojennej prosperity. Jakub z Ghaziru przestrzegał i przypominał o konsekwencjach nihilistycznego trybu życia, który urzekł wielu w ówczesnym Libanie, a wojna domowa stała się tym samym, postrzegana jako kara Nie-bios.

Wielu pielgrzymów pyta się dlaczego wizerunki błog. Jakuba z Ghaziru są tak nieliczne wo-bec niemalże innych libańskich świętych i błogosławionych. Niewątpliwie na taki stan rzeczy ma fakt, że ikonografia libańskich świętych i błogosławionych przedstawia MARONICKICH mnichów jak św. Charbel czy Hardini, a błog. Jakub z Ghaziru, chociaż urodził się Maronitą, był w zakonie łacińskim.

Sługa Boży Antonios Tarabay

Poczet libańskich świętych i błogosławionych może być poszerzony o kolejnego maronickiego eremitę Antoniosa Tarabaya. Ojciec Antionios urodził się jako Gabriel w pobożnej maronic-kiej rodzinie (mającej w sumie 10 dzieci) w Tannourine w północnym Libanie w 1911 roku. Związku z narażaniem życia niemowlęcia zostało od razu ochrzczone. Po śmierci rodziców 1922 roku młodzieniec był wychowywany przez wujostwo, które nie stało na przeszkodzie w wyborze klasztornej drogi życiowej.

W 1928 Antonios wstąpił do nowicjatu, a w 1935 otrzymał święcenie kapłańskie. W latach 1935-49 zakonnik był ojcem duchownym żeńskiego klasztoru Jana Chrzciciela . W 1949 o. Antonos został wezwany do klasztoru Mar Elisha, w którym od 1950-64 brał udział w pra-cach rekonstrukcyjnych zabudowań jednego z historycznych centrów Kościoła maronickiego w Dolinie Świętych (Waadi Kadisha).

W związku z poważnymi problemami zdrowotnymi, w 1981 roku eremita został przeniesio-ny do hospicjum dla księży pod wezwaniem Chrystusa Króla pod Bejrutem, z której został przeniesiony w 1990 z przyczyn bezpieczeństwa. Pobyt zakonnika w pobliżu oblężonej libań-skiej stolicy dodawał otuchy umęczonej wojną ludności maronickiej. Do mnicha kursowali wierni szukający duchowego pocieszenia, możliwości spowiedzi czy zwykłej rozmowy w nie-ludzkich wojennych czasach.

W 1994 roku ojciec Tarabay powrócił pod hospicjum Chrystusa Króla, i tam pomimo ciężkiej sytuacji zdrowotnej, przyjmował wiernych. W tym ośrodku pozostał aż do swojej śmierci 20 czerwca 1998 i w opinii świętości został pochowany w klasztorze Mar Elisha.

Biogramy z przewodnika po Libanie pod robocznym tytułem "Liban - Ziemia Święta"

Nowości od blogera

Komentarze

Inne tematy w dziale Społeczeństwo