ROXI

Nie ma tam chmur i zimnych nocy
Każdy znajdzie ciepły kąt dla siebie,
Zalegają koty, mruczą i mrużą oczy.
Są w swoim siódmym, kocim Niebie.

Z rana się każdy leniwie przeciąga,
Prężąc grzbiet i ogon puszysty.
Spokojnie, powoli do miski podąża
Gdzie leży przysmak przepyszny. 

Nikt się nie spieszy - koci kelner uprzejmie zaprasza:
„Może myszkę, lub szczurka młodego?
Porcję mięska, które galaretka okrasza?
Do picia mleczko? Na deser ptaszka małego?” 

Następnie zapadają się w błogim stanie
Gdzie słychać tylko głębokie mruczenie.
Czasami robią toaletę, czyli futra lizanie
Lub patrzą przyjaznym wzrokiem na siebie.

Jest tam Kicia – czarna trzpiotka,
I Filutek urwis, ale zawsze w krawacie,
Spokojna Luna – zwinna szara kotka,
Misio puchaty i Bąbel płochliwy co ma białe gacie.

I tak spokojnie kolejny dzień przemijał,
Jak marzenie podobne samo do siebie.
Poranek sen słodki szczelnie spowijał,
Gdy nagle straszny zamęt powstał w kocim Niebie. 

To Roxi trafiła do kociego raju.

Do ślicznego, małego diabełka podobna.
Duże uszka, pyszczek szpiczasty i okrągłe oczy,
W szare, delikatne futerko zdobna.
Kotom dech zaparło - widok to przeuroczy.

Nie drzwiami, lecz oknem do raju wpadła
Jak srebrzystoszary piorun z burzowej chmury.
Z misek wszystko wszystkim wyjadła
Zrobiła kilka fikołków - oniemiały z zachwytu kocury.

Tego koci raj nie przewidział i dotąd nie widział,
Nikt tam nie biegał z tupotem po ścianach,
Nikt nie śmigał jak fryga, tylko cicho siedział.
Nikt tam miałkiem nie siał takiego zamieszania.

Spojrzała na towarzystwo figurkom podobne
Stanęła na chwilę krótszą od sekundy.
Miałknęła – nudy, nic tu po mnie
I wskoczyła w chmurę, co miała kształt windy.

Uciekła z kociego raju i skacze po niebie.
Z chmury na chmurkę jak piorun szaro-srebrzysty.
Kulko energii i ciepła, jak tu nie tęsknić do Ciebie?