Politycy PO oraz urzędnicy rządowi i z ARP twierdzą, że nie ma „afery stoczniowej”, gdyż na zakup „centrum” (części majątku gdzie potencjalnie produkować można statki) był tylko jeden oferent.
Pomijam kwestię, czy wiedzieli, kto jest tym inwestorem (okazuje się, że NIE WIEDZIELI); że prawo o zamówieniach publicznych nie zezwala na informowanie oferenta o ofercie innego podmiotu (informowali - EWIDENTNIE ZŁAMALI PRAWO); że nie ma siły, która by zmusiła kupującego do inwestowania w przemysł stoczniowy (warunki Komisji Europejskiej).
Polska strona skonstruowała warunki przetargu tak, że sprzedawany majątek podzieliła na trzydzieści kilka części i umożliwiła zakup jedynie części z nich.
Pytania:
1. Czy kupującym w tym przetargu może być tylko i wyłącznie jeden podmiot?
2. Co złego w tym, że sprzedawca weźmie zapłatę za część majątku (np. za „obrzeża”), a zostanie mu nie sprzedana druga część (np. „centrum”)?
3. Czy pozostawione w polskich rękach „centrum” mocą decyzji Komisji Europejskiej już nigdy nie będzie mogło być przez państwo polskie sprzedane?
Jeśli spokojna analiza „na logikę” mnie nie zawodzi, to opinia publiczna JEST OKŁAMYWANA, gdyż można było:
a) sprzedać część majątku w formule ostrej rywalizacji („obrzeża”, na które było ponoć wielu chętnych);
b) sprzedać część majątku jedynemu (ponoć) chętnemu („centrum”, gdzie katarski inwestor mógłby budować statki).
A może chcemy, by rządzący robili z nas idiotów?
Były radny Sejmiku Województwa Mazowieckiego, autor kilku scenariuszy filmowych i kilkuset artykułów, miłośnik kina, teatru i ogrodów botanicznych.
Nowości od blogera
Inne tematy w dziale Polityka
