Wybory już minęły. Kiedy to piszę wciąż trwa liczenie głosów, ale ogólny wynik jest już znany. Zjednoczona Prawica wygrywa... ogólnie. Słysząc komentarze polityków PiS-u o tym jakoby ich poparcie wzrosło przypominam sobie takie same wypowiedzi z wiosny 2014 roku, gdy jakiś „inteligent“ z PiS mówił, że ich poparcie w eurowyborach wzrosło, względem... 2009 roku. Tak samo teraz politycy PiS mówią, że względem jesieni 2014 roku ich poparcie wzrosło. Zupełnie jakby przeoczyli, że w między czasie był październik 2015 i wynik ZP (Zjednoczonej Prawicy) na poziomie 40% . Dziś jest to o jakieś 6-7 % mniej. Do tych ubywających wyborców zaliczam się także i ja. Wielu moich znajomych w tych wyborach głosowało na PiS, tylko dlatego że nie było dość wyrazistych kontrkandydatów.
Pierwszy raz prawo do głosowania w wyborach samorządowych miałem w 2014 roku. Przeglądałem wtedy długie listy kandydatów. Aż do ostatka nie mogłem zdecydować kogo poprzeć. Mój problem nie polegał na niezdecydowaniu. Po prostu tych ludzi w ogóle nie znałem, byli dla mnie całkowicie obcy. Niby żyje od urodzenia te kilkanaście lat w jednym mieście, a w 2014 stanąłem przed pytaniem w stylu - „Kto to jest?“. W końcu dokonałem wyboru. Okazało się to mało ważne, gdyż inni policzyli głosy i jak wyszło to pamiętamy. Minęły 4 lata, wiele się zmieniło, ja też się bardzo zmieniłem. Ale problem pozostał ten sam. Ludzie którzy chcieli się dostać do władz lokalnych, byli mi całkowicie obcy. Dobrze jeszcze było jak mieli swoje konto na Facebooku. Niestety wielu nie miało nawet zdjęcia. Nigdzie! W takiej sytuacji byłem nie tylko ja w 60 tysięcznym mieście. Moja siostra mieszkająca w Krakowie stanęła dokładnie przed tym samym dylematem. Z tym że ona jeszcze w dniu wyborów nie była pewna kogo wybrać na prezydenta.
Wiele czynników się składa na takie problemy. Nie czas by je tu opisywać. To sprawa na osobną notatkę. Tu skupie się na praprzyczynach zjawiska.
Pierwsza to brak demosu. Niezbędnym składnikiem demokracji i republiki jest demos. Lud świadomy swych aspiracji, celów, marzeń. Obeznany politycznie. Najlepiej jeszcze aby był niezależny gospodarczo. Bez tych czynników demokracja czy republika upada. Są zastępowane przez lepiej dopasowane do sytuacji ustroje. Ewentualnie ulegają one wypaczeniu.
Drugi problem to brak klasy politycznej. Bez przywódców, nawet nie wybitnych, po prosu sprawnych, ustroje oparte na suwerenie jako demosie, nie są w stanie osiągać założonych celów. Przypomina to sytuację Wilków dowodzonych przez Baranów.
Dlaczego te czynniki występują w Polsce AD 2018? Wynika to z naszej historii XX wieku. Zainteresowanych odsyłam do książek takich jak „Skrwawione Ziemie“ i „Jakie piękne samobójstwo“ te publikacje dokładnie pokazują jak w latach 1937-1956, charakter ziem na których żyjemy zmienił się diametralnie.
Nie umiem wskazać dokładnie co należny zrobić aby wyjść z nieskończonej pętli: 1. zdemoralizowany lud wybiera populistów, 2. Populiści demoralizują lud by znów zostać wybranymi, 3. Wróć do punktu 1. Nie wiem czy w ramach demokracji możliwe jest odtworzenie elit oraz rozwój narodu polskiego. Na podstawie 30 letniego eksperymentu pt. „Demokracje w centrum Europy“, można zauważyć, że pomysł by świeżo wyciągniętym z Komuny ludom nadać państwa demokratyczno-republikańskie zakończył się coraz głębszym upadkiem moralnym.
TZW. „Liberalne demokracje“ na Zachodzie też nie maja się najlepiej. W zasadzie to mają się fatalnie. Polecam tu film pt. „Inside Job“ (dostępy m.in na Netflixie) o wybuchy kryzysu z 2008 roku. Opisuje przyczyny i skutki kryzysu ale porusza również kwestie kondycji państw na zachód od nas.
Kwestia ustroju naszego państwa to temat rzeka. Mógłbym tu jeszcze dużo pisać o tych sprawach. Na razie jednak poprzestanę na tym, pozostawiając temat otwartym do dyskusji.
