SZKLANA MENAŻERIA (2)

Po drobnej przerwie... spowodowanej „arabską wiosną” wracam do Procesu Eichmanna, który wystartował w Jerozolimie 50 lat temu (bez miesiąca). Słynna szklana klatka, w której siedział zbrodniarz eksponowana jest w kibucu Lochamej Ha-Getaot w płn. Izraelu, gdzie starorzymski akwedukt wbija się w Muzeum Holokaustu.

Główne znaczenie Procesu Eichmanna polegało na tym, że - na oczach całego świata - potwierdził zasadność syjonizmu, a więc powrotu Żydów na ziemie starożytnego Izraela. Wśród obsługujących go dziennikarzy była Hannah Arendt, określana dziś, jako „jedna z najsłynniejszych myślicielek żydowskich XX w.”.

Ta wybitna myślicielka..., która za młodu puszczała się z hitlerowcem Heideggerem - pisała korespondencje do „New Yorkera”, zebrane potem w książce pt. „Eichmann w Jerozolimie - rzecz o banalności zła”. Z czasem okazało się, że właśnie ona była prekursorką forsowanej obecnie przez lewactwo „uniwersalizacji Holokaustu”.

Proceder ten pozbawiający Holokaust odniesień jednoznacznie żydowskich - i ukazujący go, jako synonim zła ogólnego - ma na celu podważenie prawomocności Izraela. Ta chamska propaganda polega na tym, że w ramach „uniwersalizacji”  - pojęcia takie, jak np. ludobójstwo, faszyzm etc. kierowane są przeciw Izraelczykom.

O totalnym skrzywieniu Arendtowej świadczy dodatkowo fakt, że relacjonując Proces Eichmanna - pieprzyła coś np. o rzekomym „żydowskim pochodzeniu Heydricha (prezydował w Wannsee).

@

W Izraelu „banalność zła” Arendt wyszła dopiero niedawno w tłumaczeniu nadgorliwej lewaczki Idit Zertal. W Polsce wydał ją „Znak” w 1983. - tłumaczył red. Szostkiewicz z „Polityki”. Najlepsze jest jednak to, że polskim sprawozdawcą z Procesu Eichmanna w 1961 r. był Kazimierz Kąkol - potem w marcu-68 jeden z najfajniejszych antysemisiów od propagandy.