Niektórzy z modernistów potrafili widzieć jakąś rzecz jednocześnie w białych i czarnych barwach, potrafili przyjąć wobec jakiegoś stwierdzenia postawę „za”, a nawet „przeciw” i nie widzieli w tym żadnej sprzeczności. I właśnie podczas czytania niektórych fragmentów książki Dominique'a Bourmaud „Sto lat modernizmu” czułem się jak taki ówczesny modernista. Dlaczego? Ponieważ podczas czytania tej książki towarzyszyły mi równocześnie pozytywne i negatywne emocje; czytałem ją z jednocześnie dużym zainteresowaniem i dużym zażenowaniem. Bardzo interesujące było zapoznanie się z poglądami, jakie głosili moderniści. Niektóre z nich były tak głupie, iż trudno było uwierzyć, że mogli je wymyślić światli ludzie. Gdyby te swoje pomysły prezentowali tylko w swoich publikacjach byłoby „pół biedy”. Gorzej, iż te dziwaczne pomysły zamierzali zaszczepić wśród ludzi Kościoła, i czynili to z powodzeniem. Byli tak pewni swoich nowatorskich i szkodliwych poglądów, iż nie mieli żadnych oporów, aby zachęcać Kościół do zrewidowania jego dotychczasowego nauczania przy użyciu właśnie tych modernistycznych poglądów. Stąd brało się zażenowanie podczas czytania książki.
Bourmaud w swoim najważniejszym dziele opisuje poglądy prezentowane przez tych modernistów, którzy jego zdaniem mieli największe wpływy podczas Soboru Watykańskiego II i którzy najbardziej zaszkodzili Kościołowi.
Autor także nie szczędzi krytycznych słów pod adresem późniejszych papieży – Jana Pawła II oraz Benedykta XVI – iż także oni, w jego ocenie, nie byli odporni na modernistyczne błędy i nie widzieli zagrożeń z nimi związanych.
Natomiast najgorzej od Bourmaud „oberwał” papież Paweł VI. Autor bez ogródek pisze, iż ówczesny papież wręcz nalegał na wprowadzenie zmian w Kościele, które zaproponowali przedstawiciele środowisk modernistycznych.
Książka Dominique'a Bourmaud „Sto lat modernizmu” to niewątpliwie ważna publikacja ukazująca przede wszystkim bardzo szkodliwe poglądy głoszone przez osoby, które świadomie bądź nie, zamierzały zaszkodzić Kościołowi.
