Potrzeba monarchii dziedzicznej

 

Władca dziedziczny

 

 

 

poziom doradczy > ciało wykonawcze < poziom sądowniczy

 

 

 

 

lokalne struktury samorządowe

 

 

 

poddani

 

 

Struktura prosta, jasna, przejrzysta i sprawiedliwa. Porównajmy ją z demotfukracją:

 

 

 

SN <> prezydent <> reżim <> parlament <> cholerajeszczewiekto (ChJWK)

 

 

przyjaciele królika <> mafiozi <> służby specjalne <> sędziowie <> lobbyści <> ChJWK

 

 

 

partie <> urzędy <> średnie struktury reżimu <> średni przyjaciele królika <> ChJWK

 

 

lokalne urzędasy <> lokalni kumple królika <> ChJWK

 

 

 

niewolnicy (tzw. obywatele)

 

 

Ostatnia strzałka nie bez powodu ma grot skierowany tylko w jedną stronę. Powód jest oczywisty – przeciętny człowiek nie ma żadnego wpływu na wiszące nad nim struktury Waaadzy i podczepione pod nie nieformalne układy towarzysko-partyjno-biznesowe. Rycho, Zdzicho i Zbychu to nie jest niecodzienna patologia, lecz naturalna konsekwencja demotfukracji, na którą „obywatel” ma znikomy wpływ, sprowadzający się do uczestnictwa w pompatycznym rytuale cyklicznego wrzucania zadrukowanej kartki papieru do pudełka z dziurką.

 

Owszem, czasami dzięki temu zmieni się skład personalny świń przy korycie. Czasami nastąpią jakieś zmiany w konstelacji koryt. Ba, świnie się między sobą pokłócą, dostarczając niewolnikom chleba i igrzysk (czytaj: zajęcia dla zawodowych i amatorskich komentatorów politycznych). Kłótnie przy korycie nie wpłyną wszelako na jednomyślnie zgodny stosunek świń do publicznej forsy, sprowadzający się do odwiecznej dyrektywy „brać ile się da”.

 

Takie są uroki demotfukracji – ileż pary, sił i środków idzie w te puste obrzędy i finansowanie świńskich zabaw! Skomplikowane struktury kolejnych poziomów Waaadzy to doskonale żerowisko dla amatorów łowienia ryb w mętnej wodzie i jednocześnie doskonały pretekst do dezorientowania niewolników. Samorząd często jest upartyjniony, przeto nie zajmuje się oczekiwaniami mieszkańców, lecz realizacją celów partyjnych. Partie z kolei nie spełniają obietnic przedwyborczych, lecz starają się umocnić na zdobytym terytorium. 560 przypadkowych ignorantów jest w każdej chwili gotowych uchwalić dowolną bzdurę, której odwołać prosto się nie da, ponieważ tę pierwszą bzdurę przygniotło kilkanaście kolejnych absurdów. Na straży tego bajzlu stoi Sąd Najwyższy, usłużnie wydający wyroki w stylu „To bezprawie, ale…”

 

Naprawdę złudne poczucie współuczestnictwa w budowie państwa (które trudno nazwać swoim – to raczej bezwzględny i chciwy wróg) warte jest popierania demotfukracji? Zali formalny egalitaryzm różni się czymś od feudalnych stosunków? „Wolny obywatel” może żyć po swojemu, może na przykład bez pytania o zgodę swojego pana wyciąć własne drzewo na własnym podwórku?

 

Monarchia dziedziczna wolna jest od tego demotfukratycznego cyrku. Monarcha jako właściciel jest zainteresowany sukcesem swego kraju, aby następnie przekazać go w ręce potomka. Powodzenie tej misji wyklucza pobłażanie dla demotfukratycznego bałaganu, prawa są twarde, ale jasne i ograniczone. Ponieważ Władca nie ma możliwości ingerowania w każdy aspekt życia, to na poziomie elementarnym zdaje się na lokalne samorządy, tworzone bez udziału zbędnych w monarchii partii politycznych. Władza w ręce poddanych, których entuzjazm ogranicza jedynie spisana na kamiennych tablicach wola suwerena. Poddani nie tracą czasu na oglądanie nużących telenoweli pt. „Komisja śledcza XVI”, lecz robią interesy. Bogacą się tym łatwiej, że nie ma wydatków na demotfukratyczne śmieci typu wybory, referenda, dotacje dla partii, parlament, rozdęty rząd. Owszem, poddani nie są równi Władcy, lecz co za różnica? W demotfukracji są? W monarchii przynajmniej nikt ich nie okłamuje, ich pozycja jest jasno określona…