…na prawo parking, na którym stoi nasz autokar, a po lewej restauracja McDonalds, w której za chwilę spożyjemy posiłek.
- Halt! – przed dziatwą i jej nauczycielem wyrasta znienacka umundurowany cieć zwany nie wiedzieć czemu „strażnikiem miejskim”. – Wy skąd?
- Z Warszawy.
- A nocują we Wrocławiu?
- Kto?
- No, wy!
- Tak.
- Papiren na przewodnika osoba ma?
- Znaczy ja?
- Tak!
- Nie, na co mi papiery przewodnika? Idziemy na Big Maka…
- Ooo, niedobrze. Oprowadza przyjezdnych po naszym pięknym mieście bez uprawnień. Będzie grzywna. Oszust płaci 500 zeta.
To nie jest dialog wyssany z palca. Jak donosi dzisiejsze
Metro, każda zorganizowana grupa powinna mieć przewodnika. Bez takiego bedekera zwiedzać nie wolno. Czyli dzieciarnia z III klasy podstawówki, idąca sobie z panią nauczycielką ulicą, musi mieć eskortę przewodnika. Bo ja nie ma – to musi siedzieć kamieniem w hotelu i odkrywać ze zdumieniem powiązanie swego losu z losem ludzi zamkniętych w hitlerowskim obozie koncentracyjnym.
Dla towarzyszki dziennikarki relacjonującej ten idiotyzm najbardziej szokujące jest jednak co innego. Tow. Bobrowicz Alicja nie gani przepisów (które bezmyślnie nazywa „prawem”), lecz lamentuje, że zdarzają się bohaterscy nauczyciele, którzy potrafią „prawo” obejść. Co w tym złego? Ano to, pisze tow. Autorka, że dzieci uczą się w ten sposób „kombinatorstwa” i „kłamstwa”. Niczego niewłaściwego w musztrowaniu małych ludzi ślepym posłuszeństwem nie widzi. Możliwe, że sama jest fanatyczką literki przepisów i parkuje samochodem na chodniku dopiero po zmierzeniu centymetrem krawieckim odległości między jej fiestą a ścianą budynku. A pojęcie „zdrowy rozsądek” kojarz jej się z panem Rozsądkiem, któremu nie dolega akurat żadna choroba.
2. Do zadań przewodnika turystycznego należy oprowadzanie turystów lub odwiedzających, udzielanie fachowej i aktualnej informacji o kraju, odwiedzanych miejscowościach, obszarach i obiektach, sprawowanie opieki nad turystami lub odwiedzającymi […]
3. Do zadań pilota wycieczek należy czuwanie [...] przekazywanie podstawowych informacji dotyczących odwiedzanego kraju i miejsca.
Przewodnik turystyczny jako osoba udzielająca fachowej i aktualnej informacji o kraju brzmi dumnie. Inne uczucia zapewne będą mieli mieszkańcy Warszawy wizytujący Wrocław, ponieważ traktowanie ich jako mieszkańców środkowej Afryki raczej nie przypadnie im do gustu. Szczególnie, jeśli wpadną w łapy przewodnika sympatyzującego z określoną opcją polityczną. Aktualna informacja o kraju „żyjemy w niemiecko-sowieckim kondominium” (vel „żyjemy na zielonej wyspie”) może turystów nieco zdezorientować, jako że nie spodziewali się znaleźć bez uprzedzenia za granicą Polski. Trudno także przypuszczać, by w epoce informatycznej turyści nie mieli pojęcia o własnym kraju.
Ze sprawowaniem opieki również jest zabawnie. Za ciężkie pieniądze trzeba bowiem zamówić przewodnika, który tę opiekę będzie sprawował, chociaż w kolejnym punkcie ustawy czytamy:
7. Sprawowanie opieki, o której mowa w ust. 2 i 3, nie zastępuje obowiązku wykonywania opieki przez osoby do tego zobowiązane z innego tytułu.
Przyjechaliśmy poszwendać się trochę po obcym mieście. Obejrzymy to i owo, pójdziemy na lody, pokarmimy kaczki w jeziorze. Pani nauczycielka będzie się nami opiekować bez względu na to, czy jesteśmy w asyście bedekera czy nie. O aktualnej sytuacji w kraju wiemy co trzeba z domowych emocjonalnych komentarzy tatusia, wygrażającego pięścią komuś w telewizorze. Na co nam przewodnik?
Nam, turystom – na nic. To zwykły, ordynarny skok na kasę, niczym nie różniący się od „opłaty klimatycznej”, czyli haraczu za oddychanie powietrzem atmosferycznym. Oddychanie nad morzem czy w górach generuje jakieś tajemnicze szkody, które miejscowe waaadze muszą korygować rabunkiem przyjezdnych. Przyjezdnych, dzięki którym ich miejscowości mają z czego żyć. W omawianym wyżej przypadku udziałowcami reketerki jest – oprócz miejscowych kacyków – cech przewodników, któremu oddano na łup turystów. Bo turyści wyboru nie mają: muszą wynająć przewodnika, choćby sami nie chcieli.
Inne tematy w dziale Polityka
