Potrzeba kontroli

 Wczoraj włączył mi się na tv program o kompulsywnych zbieraczach.

Nie, nie mam na myśli kolekcjonerów, mam na myśli zwykłych Dobieraczy Kolejnego Śmiecia.

Tak makabrycznych dwóch domów, jak żyję, nie widziałam.

Jeden należał do starszej kobitki, która specjalizowała się w zbieraniu jedzenia, pyrganego gdzieś potem między ciuchy na podłodze i zapominanego po czasie.

Efekt - smród, pleśń i wszeobecna zalewająca wszystko breja.

Drugi - dom rodziny z małymi dziećmi.

Żona - Zbieraczka przedmiotów, mąż - Nie umiejący rozstać się z Nimi.

Dobrali się jak w korcu.

Ok, ale w tym syfie dzieci już nabrały podobnych nawyków.

Żyją, nie wiedząc czym jest podłoga, bo podłogi nie widać.

Czym jest blat stołu oraz w ogóle jakiekolwiek puste i czyste przestrzenie.

Brną przez tysiące porzuconych ciuchów, wspinają się po półkach w poszukiwaniu rozrzuconego jedzenia.

 

Nie potępiam.

Nie mówię - jak można!

No, jak widać można.

Kompulsja rozmaite imiona przybiera.

Chwila przyjemności i ułuda mania kontroli nad życiem jest silniejsza.

A próba odebrania zabawki wywołuje ból, płacz, panikę i bunt.

 

Nie mówię - jak można...

Mówię - mus podjąć trud zrozumienia i uleczenia.

Bo walka nic nie da.

A wręcz przeciwnie.

Wręcz niestety przeciwnie...