Wielu chce mówić, niewielu słuchać....

Zainspirowana wczoraj słowami na blogu Joli, wyartykułowanymi przez samą autorkę, zmedytowałam nad tą niby banalną prawdą.

Do " najbardziej na świecie" dołączam od niechcenia:

- nie znoszę ludzi, którzy są obok mnie i traktują jak invisible worek, do którego się wrzuca miliardy info w celu ich się pozbycia.

To znaczy może nie samych ludzi, ;-), a takiego sposobu bycia.

Wpaść w monolog, traktujący o babci wujka, którego siostrzeniec nie zrobił co mu ciotka kazała, w związku z tym zaburzone są relacje rodzinne, a  sama wujenka odchodzi od zmysłów i twierdzi, że kostka na cmentarzu jest brzydka....

Uff..., wpaść w taki monolog usiłując wtrącić swoje słowo, zagrożone jest przetrąceniem mentalnym monologanta, bo wytrącony wtrąceniem jest masakrycznie.

Przerwać atak karabinu maszynowego z powodu, że nie znam ani babki, ni ciotki, nawet wujenki nie znam - nad czym stosownie ubolewam i - proszę wybaczyć - chuj mnie to wszystko obchodzi....- to jest ten ból

Ja rozumiem, że są osoby, które mają potrzebę.

Ale niech im zaświta w głowie, że w dialogu względna równowaga panować winna.

Nawet jeśli mam wybitną potrzebę wygadania się  - pamiętam, aby zapytać:

Co u Ciebie?

Jak się dziś czujesz ?

Wszystko w porządku?

 

Czy to takie trudne?

 

 

Z tym większą estymą podchodzę do ludzi, którzy posiedli umiejętność słuchania.

Nie udawania, że slyszą , aby w stosownej chwili wskoczyć ze swoim, już wcześniej przygotowanym.

Słuchania, bo jestem dla nich ważna.

 

Kiedy ktoś zaanektuje całkowicie Twoją przestrzeń, czujesz jakbyś nie istniała.

Jakby wampir pozbawił Cię do ostatniej kropli krwi.

Walcz o swoje pole.

albo poszukaj kogoś, kto nie zagada Cię na śmierć.

Żadna chwała umrzeć właśnie taką.

 

Niech nasza rozmowa tańcem w takt może serca...?