Puść się...

Od jakiegoś czasu medytuję kwestię puszczania się

Sugeruję - bez podteksów, choć w sumie każdy ma prawo do takich podtekstów, na jakie zasługuje.

 

Wydaje się, że wciąż jestem oplątana niewidzialnymi lianami, które "pomagają" mi funkcjonować.

Ponieważ jednak " systematyczne gwałcenie samej siebie" poluzowało trochę owe liany i poruszam się w życiu cokolwiek bardziej swobodnie, to..... nie za bardzo wiem jak mam skończyć to zdanie, bo mi się wątek urwał.

 

Pamiętam pierwsze wejście do samolotu i pierwszy lot. Myślałam, że się rozpadnę.

Jaki sens ma trzymanie się fotela przede mną? Nie pytajcie - nie wiem.

Pamiętam chodzenie po dziurawych mostach. Tak bardzo chciało złapać się ramienia towarzysza lub choćby poręczy.

Pamiętam ciężki poród Najstarszego.

Ramię położnej było dla mnie ratunkiem, więc mimo, że odrywała moją dłoń z jej posianiczonego ramienia, to wolałam to ramię od poręczy łóżka.

Pamiętam występy publiczne. Odruchowo szukałam miejsca, o które mogłam oprzeć ciało.

Wydawało mi się, ze w przeciwnym razie upadnę.

Pamiętam rozpacz, kiedy rozpadały się przyjaźnie. Obserwowałam chęć zatrzymania na siłę.

W takich sytuacjach czułam się jak na tarasie Eifelki w tym roku, kiedy tłum napierał , a metr dalej przepaść niezmierzona.

Agorafobia i klaustrofobia - razem wzięte ;-)

 

Świadomie puszczam.

Świadomie puszczam się, mimo, że boję się jak cholera.

Nie wszystko mam odwagę puścić jeszcze.

Ale  w tle mości się powoli przekonanie, że świat się nie rozpadnie

ani most

ani samolot

a Promiss wystoi ile trzeba przed publicznością  i zrobi kawał dobrej roboty

a że jeszcze wciąż to trochę kosztuje ?

 

A kto obiecał, że ma nie kosztować?

Robię swoje.