Podaj dalej...

Kilka dni temu telefon.

Długie opowieści od kogoś, kogo dawno się nie spotkało, a w swoim czasie spotykało się dwa razy do roku i spędzało jakiś czas w gronie większym.

Mówi :

Brakuje nam Ciebie Promiss, naprawdę brakuje.

Dołączył do nas ktoś jeszcze, kogo nie znasz, i któregoś dnia pyta mnie: Kto to jest ta Promiss, bo wszyscy ją wspominają i wciąż przywołują jej imię na usta...

Tak? A co mówią?

I tu następuje wyliczanka, z której wynika, że byłam ważna w jakiś sposób dla niemal każdego człowieka tam.

To niezwykłe, tym bardziej, że człowiek niekoniecznie zdaje sobie sprawę, że właśnie tak.

I co?

Żyłabym bez wiedzy, że ktoś ciepło wspomina, że komuś zmieniłam życie choć na setną milimetra, że mam miejsce w czyimś sercu?

Żyłabym.

Ale z tą nową wiedzą żyje mi się cieplej.

 

Był kiedyś film "Podaj dalej" ze świetną obsadą , z wyświechtanym tematem łańcuszka szczęścia.

Chłopiec uruchamia projekt, wg którego można uczynić świat lepszym.

Czy stać nas na coś takiego w naszych zabieganych czasach?

Tak poTeresić, poJudymować, poSiłaczkować?

Nie stać raczej, nie wszystkich, bo tak.

Ale przysięgam, że w zasięgu każdego leży możliwość artykulacji, że tamten świetnie pisze na salonie, tamta cudowne wiersze płodzi, ów jest ciepłym, wrażliwym człowiekiem, tamta jest wesołą trzpiotką, u tamtego można wypocząć, a z tą porozmawiać na poziomie.

Tamta fascynuje, tamten jest opoką, ów wesprze, gdy trzeba będzie, a ten zmusza do refleksji...

 

To ta zmiana optyki.

Skupianie się na dobru.

Bo to, na czym się skupiasz - wzrasta...

Budowanie drugiego jest tak naprawdę naszym wzrostem

 

Wysokiego wzrostu życzę więc Wam

i sobie

w ten piękny świąteczny czas...