O żalu....czyli Dziki też człowiek ?

Jest takie plemię Indian Navaho, którego członkowie nie wiedzieć skąd rozumieją potrzebę mówienia o własnych zranieniach i ukazywania ich innym

Jeśli ktoś chce się podzielić swoim żalem z resztą plemienia, wszyscy się gromadzą, by mógł to uczynić

Wolno mu opowiedzieć swoją historię trzy razy i wszyscy słuchają ze współczuciem

Za czwartym jednak razem członkowie plemienia odwracają się do niego tyłem, jakby chcieli powiedzieć :

- Dość, wystarczy, czas puścić w niepamięć, nie będziemy tego więcej słuchać

Skąd tak wielka mądrość u dzikich?

Może cała mądrość od zarania świata jest w nas, tylko zapomnieliśmy, zawaleni chaosem bezkresnym

"Nasza mądrość" nakazuje nam pławić się w żalu i utwierdzać w roli ofiary

Mądrość pierwotna daje swoim wsparcie w procesie uwalniania się od zadawnionego bólu

Znany i Nieznany Mój Przyjacielu

Jeśli zechcesz powiedzieć mi - już dość Promiss, już wystarczy, nie dam twoim ranom władzy nad tobą, nie pozwolę ci więcej o nich mówić, zbyt mocno cię kocham - nie bój się tego powiedzieć

Nie uznam Cię za zdrajcę, nie odwrócę się od ciebie

Choć łatwo nie będzie

Ryzyko jest niezbędne we wzajemnym wspieraniu się w podróży do duchowego rozwoju

Mówię to - pijąc kawę

2/4

Howk