Powrót Emigranta

Z dołu dochodziły nas brzęki talerzy i nieciekawa muzyka ze znajdującej się tam restauracji. Nasz widok to wielkie zielone wzgórze z wieżą secesyjnego kościoła. „Czy tam mieszka Ch.”- powiedział T. pokazując brudnoszarą kamienicę na rogu jednego z placów. Kiwnąłem głową.

 

Ch. to także emigrant, który powrócił. Wszyscy jesteśmy emigrantami. Którzy wyjechali i nagle wrócili. Już do innego miasta. Miasta wyludnionego. Miasta pustych ulic. Miasta konserwatywnego betonu. Miasta w którym przez lata nic się nie zmienia. Miasta marazmu. Zapaści. Permanentnego i stałego kryzysu. Gdy ów kryzys się pogarsza (bo tu jest stanem permanentnym) wówczas zamierają obietnice na ustach złotoustych polityków. Bo brzmią śmiesznie. Nikt nie mówi o czymkolwiek.

 

Rozmawiałem z T. długo, próbując przekonać go by nie wracał do Polski. Dziś będzie miał tylko 4 bliskie osoby, bo reszta z jego znajomych wyemigrowała. Zostało może z 10 % uprzedniego grona jego znajomych. Sądziłem że T. po prostu powinien zmienić miejsce emigracji.

 

Tymczasem on ma rodzinną firmę, chce w niej pracować. Ja się dziwię- „Co tu będziesz robił, to pustynia, stąd wszyscy uciekli. Jak tu przeżyjesz, co będziesz robił codziennie? Oglądał filmy na DVD? Cofniesz się w rozwoju! Staniesz się zwykłym, zmurszałym kapciopolakiem!”

 

T. opowiada jak wynudził się na emigracji, żyjąc w 50-tysięcznym mieście. Do najbliższych inteligentnych znajomych miał godzinę drogi autobusem. Odwiedzali się co weekend naprzemiennie- raz oni go, raz on ich. Tak, istotnie, w porównaniu z takimi warunkami T. będzie miał lepiej, ale tylko troszeczkę. Będzie miał za przyjaciół naszych znajomych budowniczych dróg w dredach. Ale on przeprowadza się na wyschłą pustynię, mając w pamięci zapewne jej obraz sprzed fali emigracji. Gdy były tu skłoty, imprezy. Dziś nie ma prawie nic. Poza wspomnieniami po setkach, tysiącach emigrantów w jego wieku…