Bawiłem się w Japończyka- chodziłem i naciskałem przycisk. Azjatyckie miasto Lublyn, odlegle od Warszawy o jakieś 3 godziny drogi koleją żelazną (jedzie się przez Iwanogrod- dziś Dęblin), zafascynowało mnie. Tu jest prawdziwa Rosja. Sfociłem i dresów stojących w bramie, i pana na przejściu dla pieszych. I manekiny na ulicy przy dworcu PKS.
Granica Europy i Azji przebiega gdzieś w okolicach Konina czy Nowych Skalmierzyc. Po wschodniej stronie tej granicy to zabór rosyjski najmocniej odcisnął swoje piętno wtedy gdy kształtowały się współczesne społeczeństwa. I nic już tego nie zmieni- to ukształtowanie ulic, architektura miast, jakże rosyjska. Rosyjskie poczucie przestrzeni, miasta rozlewające się na dużo większe połacie niż w innych zaborach.
To także inna mentalność, za każdym razem odtwarzająca granice zaborów przy okazji wyborów parlamentarnych. Tutaj państwo do zawsze było totalitarne, opresyjne, takie zło konieczne. Tu ludzie nauczyli się żyć obok niego, bez niego, wbrew niemu. Również to pojmowanie państwa jest azjatyckie w swojej istocie.
Lublyn tętni życiem. W obdrapanych bramach stoją lokalni hommies, wołający kogoś, może fotografa. Ze zjedzonych grzybem i wilgocią śródmiejskich slumsów wyłaniają się starzy ludzie. Rozmawiają na rogach ulic, stoją w kurtkach i się kłócą o coś. Są też ludzie sukcesu- pani taksówkarz mercedesie to businesswomen transformacji. Zadbana kobieta wychodzi z jakiejś nowszej dzielnicy mieszkaniowej, przechodzi obok z azjatycka obwieszonego szyldami i reklamami budynku. Ulice pełne samochodów zamożniejszych osób. Z jednej Grand Hotel, z drugiej strony otoczenie dworca PKS, o estetyce typowej dla krajów czwartego świata- owych LDC, least developed countries. Lublyn to miasto kontrastu.
Inne tematy w dziale Rozmaitości
