lipna lipa

Notka poezjowa (jak ten blog).

Lipa, Bolesław Leśmian*

Na lipcowej lipie od Popielca, od rana
wisi sobie wisielec, oj da-dana, da-dana!

Obezdolił go rozbrat, cały ksobny z żalu
by zakwitał na lipie niby kwiat z perkalu.

Tak ci wisi wisiołek, tak ci dynda dyndała
tak się zlipił z tą lipą, aż się gawiedź zebrała.

Przyczłapała z bezdroża, z bezrybia, i z bezdna
sfora lepkich upiorów, nocnicowa rozgwiezdna

trupiszydła skomlące z lochów i dziupel
za kuśmidrem kuśmider, przy kurduplu kurdupel;

Zezownice ukosem wyskoczyły ze źrenic
by się wlec przez pszenice aż do podłych niedopszenic;

Cwałem goni Przysmrodek z Ulęgałkiem - Michałkiem
i Świdryga z Midrygą, i Koszałek z Opałkiem

tylko Gnidosz nie przyszedł, tylko Gnidosz się przeląkł,
powędrował w zaświaty i zaginął jak szeląg;

ale przyszła Nietota z Nietotamtą i dyga
aż jej z lipy oddygnął piszczelami dziadyga

drepce rzygoń Wymiotek z wieńcem maków na głowie -
czemu płakał po drodze, o tym nikt się nie dowie

zakuśtykał o kusi kalinowy Dyrdymał
by zobaczyć czy obwieś swego słowa dotrzymał

przytańcował Mogilec z kurhanową Padliną
oj da-dana, da-dana! na osiebkę, a ino ---

Wtedy ujrzał ich Pan Bóg i wychmurzył się z cicha
w niebnej dumie zadumie: skąd się wzięły te licha?

Czyżby on ich upiersił, wytułowił i zudził?
Czyżby on, oj da-dana! rozdadanił i wludził?

Kiedy stworzył tych wszystkich? w poniedziałek, czy w środę
gdy wymyślił chimerę, filodendron i wodę?

Zafrasował się Pan Bóg, bo odgadnąć nie może,
więc się tylko przeżegnał i powiedział "Mój Boże..."