Przyjaciele

Przyjaciele

Pogoda nie dopisuje, więc spacery po Paryżu nie są fotogeniczne lub inaczej szukanie pleneru na nakręcenie kolejnego filmu jest przeze mnie ciągle odkładane właśnie przez owe ołowiane niebo kojarzące się bardziej z Saint Petersburgiem, niż Paryżem.

W poniedziałek odwaliłem straszliwą pracę przy przekształceniu opowieści o Celtach na zbiór zdjęć stron w systemie Paint właśnie ze względu na straszliwe zachmurzenie, jak i na to, że czekała mnie na mnie już od wczoraj moja przybrana, francuska mama Maryvonne, razem z włosiennicą i...

Fakt, ze człowiek czasami kasuje kontakty w sposób celowy, urywając po prostu wszelkie relacje, lecz ja zmieniając kartę sim z francuskiej na „lozańską” padłem ofiarą jakiegoś błędu w programie mojego portable Nokia, który po prostu skasował wszystkie kontakty paryskie zapisane w pamięci.

Wszyscy znajomi w quartier i nie tylko, którzy mnie spotykają, odwiedzają, których ja odwiedzam, którzy bębnią na telefon stacjonarny..itp..,

wszyscy oni, po przykładnym złajaniu za niedawanie znaku życia przede wszystkim Mamie, a potem im, wysłuchują z ciekawością relacji Boba o Lozannie i o tym, co tam Boba spotkało. Potem dyskutujemy na zaległe tematy, które były odłożone właśnie przez moje nagle znikniecie. Tematy są bardzo inspirujące, niektóre już nawiązują do tematów, które będę się starał opracować, jak bardzo „gorący” o życiu Camille Claudel..

Jest mi bardzo milo, choć najpierw przykro i wstyd (połajanki), że mam tylu przyjaciół wśród Paryżan.

Czy żeby się o tym przekonać, to trzeba zniknąć na kilka miesięcy?