Spacer Boba od St. Lazare do Sekwany (filmy+notka)

 

 

 

Spacer Boba od St. Lazare do Sekwany (filmy+notka)

 

Dwa filmy Bob nagrał, bo się zagapił na dziewczyny i starych filmów na czas nie skasował, potem musiał dokrętkę robić większą, niż film. Tak to jest, jak się myśli o dupie Maryni (powiedzmy).

Obiekty i osoby znane na trasie, zrodlo informacji Wikipedia.org.:

 

Gare Saint-Lazare – (pl. Dworzec Świętego Łazarza), także Paris-Saint-Lazare, jest jednym z sześciu głównych dworców czołowych Paryża. Korzysta z niego około 85 milionów pasażerów rocznie, głównie w ruchu podmiejskim.

Historia dworca Saint-Lazare rozpoczyna się wraz z otwarciem linii kolejowej Paryż - Saint-Germain-en-Laye w 1837 r. Zbudowano wtedy prowizoryczny drewniany dworzec (Embarcadère de l'Ouest), w miejscu dawnego Parku Tivoli.

W 1841 zbudowano drugi tymczasowy dworzec, według projektu architekta Alfreda Armanda. Budynek zbudowano na ulicy Sztokholmskiej (Rue de Stockholm) tuż przed placem Europy (Place de l'Europe), w poprzek peronów. Dwa pomosty prowadziły z budynku na perony.

Intencją braci Pereire, promotorów tej linii kolejowej, było jej przedłużenie w kierunku centrum Paryża aż do ulicy Tronchet, prowadzącej do kościoła Magdaleny. Plany te zostały jednak ostatecznie zarzucone w 1841 z powodu sprzeciwu zainteresowanych właścicieli gruntów oraz władz miejskich.

Inżynier Eugène Flachat wybudował nowy dworzec w miejscu obecnego według projektu Alfreda Armanda. Prace trwały w latach 1842 - 1853. W roku 1867 dworzec był już najbardziej uczęszczanym w Paryżu, w 25 mln pasażerów w ciągu roku. Z tego powodu rozbudowano go znacznie, tak że właściwie można mówić o konstrukcji czwartego z kolei budynku. Rozbudowany dworzec miał swoją inaugurację 2 czerwca z okazji wystawy światowej. Otwarcia dokonał Napoleon III, cesarz Francuzów w towarzystwie Franciszka Józefa I, cesarza Austrii i Aleksandra II, cara Rosji.

W latach 1885 - 1889 architekt Juste Lisch prowadził prace przy kolejnej rozbudowie dworca na zlecenie Kompanii Kolei Zachodnich (Compagnie des chemins de fer de l'Ouest). Po ukończeniu prac dworzec przyjął obecny kształt. W tamtych czasach zbudowano również naprzeciw dworca hotel Terminus, połączony z nim zadaszonym przejściem.

W roku 1972 linia A kolei RER została przekazana w gestię RATP, co wiązał się z przetrasowaniem jej na nowy dworzec Gare Auber. W ten sposób z dworca Saint-Lazare przestały odjeżdżac pociągi linii, dla której wybudowano go 135 lat wcześniej.

Francuska kolej państwowa SNCF uruchomiła plan renowacji dworca Demain Saint-Lazare (pl. Jutro Saint-Lazare) w ramach programu Gares en mouvement (pl. Dworce w ruchu). Prace trwały do roku 2012.

 

Baron Georges Eugène Haussmann (ur. 27 marca 1809 - zm. 11 stycznia 1891) - urbanista francuski.

Napoleon III Bonaparte chciał przekształcić Paryż, mający jeszcze plan urbanistyczny typowy dla miast średniowiecznych, w nowoczesną metropolię. Nie obyło się to bez znacznego uszczerbku dla średniowiecznych i nowszych zabytków, ponieważ dokonano, jak się ocenia, zmian w ok. 60% paryskich budynków. Baron Haussmann jako prefekt departamentu Sekwany (1853-1870) podjął się tego zadania. W latach 1852-1870, przy nakładzie olbrzymich środków finansowych, wyburzył i przebudował w Paryżu kilka dzielnic, realizując szerokie aleje, parki (Lasek Buloński), place gwiaździste (Place de l'Étoile) oraz dwa szeregi biegnących okrężnie bulwarów. Miasto wzbogaciło się wtedy o ponad 95 km nowych ulic, tysiące nowych budowli, gmach wielkiej opery, fortyfikacje.

Poszczególne rozwiązania architektoniczne wprowadzone przez barona Haussmanna były przede wszystkim odzwierciedleniem jego koncepcji, między innymi oparcia układów ulic na liniach prostych, lecz również zadań utylitarnych lub militarnych. Mając w pamięci rozruchy powstańcze z lat 30. XIX wieku, 1832, 1834 oraz 1839 chciano też ułatwić przeprowadzanie operacji wojskowego ich tłumienia.

W roku 1857 Haussmann został senatorem, a w roku 1867 członkiem francuskiej Akademii Sztuk Pięknych. Został udekorowany Krzyżem Wielkim Legii Honorowej w roku 1862.

W późniejszym wieku zajął się pisaniem wspomnień - Mémoires (3 tomy, wydane 1890-1893).

Zmarł w Paryżu; pochowany na cmentarzu Père-Lachaise. Jego imię uczczono nazywając jedną z ulic Boulevard Haussmann.

 

Opera Paris jest instytucją publiczną, która w historii występuje pod rożnymi nazwami w zależności od kontekstu, ato Królewskiej Akademii Muzycznej w Operze Paryskiej (1669) do w dzisiejszych czasow.

Od XX wieku, dzieło Opery Paryskiej organizowany jest między dwa obiekty Opery (otwarty w 1875) i Opery Bastille (otwarty w 1990 roku). W języku potocznym termin "Paris Opera" często odnosi się do Palais Garnier w architektonicznym sensie.

W latach 1939 i 1990, instytucja również Opéra-Comique (Salle Favar)

 

14 grudnia 1645, kardynał Mazarin zaprezentował w Petit-Bourbon Palais du Louvre, dla rozrywki młodego Ludwika XIV "La finta pazza" Francesco Sacrati. Budynek, który był rekursorem siedziby opery-baletu i teatru został zburzony 11 października 1660, aby zrobić miejsce dla kolumnady Luwru. Maszynownia i kulisy zostały zainstalowane w Palais des Tuileries i otwarty 07 lutego 1662 „Ercole Amante” Francesco Cavalli, znowu sponsorowanej przez Mazarin do uczczenia małżeństwa Ludwika XIV.

Królewska Akademia Muzyczna jest założona z inicjatywy Ludwika XIV w 1661 . Trzynastu "Akademików " jest częścią dworu . Są oni w przeważającej części , tancerzami i muzykami i ich misja. to szkolić twórców tańca i skodyfikować sztuki choreografii .

 

Chociaż celem Akademii jest analizować i standaryzować taniec , każdy dokument odnoszący się do jego działalności lub teoria ta ma przyjść do króla. Profil Akademii i jej członkowie stopniowo są przede wszystkim zaangażowani w szkolenie tancerzy tańca klasycznego akademickiego i tak powstaje Ballet de l' Opéra National de Paris w 1669 roku z nowym budynku obecnej Starej Opery

L'Académie d'opéra otrzymała zezwolenie od króla na wystepy publiczne, nie tylko w Paryżu, ale także w innych miastach królestwa 28 czerwca 1669 z inicjatywy Jean-Baptiste Colbert. Mając jako jedyne środki finansowe wpisy od widzów (a nie, jak w operze Comédie, dotacje Królewskie). Pierwszy skorzystał z przywileju patentowego króla Ludwika XIV poeta Pierre Perrin.

03 marca 1671 „Pomona” pierwsza francuska opera, skomponowana przez Roberta Cambert do libretta Pierre Perrin, tworzony jest pod patronatem Opery Akademii i zagrana w Salle du Jeu de paume de la Bouteille..

Potem było jak to w teatrze, lecz o dziwo nie znalazłem zwartego opracowania na temat historii Akademii. :(

 

Molier (fr. Molière), właściwie Jean Baptiste Poquelin (ur. 15 stycznia 1622 w Paryżu, zm. 17 lutego 1673 tamże), uważany za najwybitniejszego komediopisarza w historii literatury francuskiej, aktor, dyrektor teatru.

Pochodził z rodziny mieszczańskiej, ukończył studia prawnicze, jednak pracy w zawodzie nigdy nie podjął. W 1643 r. założył w Paryżu wspólnie z Magdaleną Bejart Illustre Théâtre, wędrowną trupę, która wystawiała zapomniane farsy średniowieczne oraz włoskie commedia dell'arte. Gdy zespół zbankrutował, Molière został uwięziony za długi. Po wyjściu na wolność kontynuował życie wędrownego aktora aż do 1658 r., kiedy to jego trupa wróciła do Paryża. W 1659 roku wystawił tam swoją komedię Pocieszne wykwintnisie, która odniosła ogromny sukces, wzbudzając przychylność króla Ludwika XIV.

Molière wierzył w skuteczność nauczania ze sceny. Komedie jego odznaczają się niezwykłą różnorodnością i najwyższymi walorami artystycznymi. Uprawiał tzw. wielką komedię, widowiska farsowe, komedię heroiczną i komediobalet. Połączył w nich tradycję rodzimej farsy ludowej z elementami włoskiej commedia dell’arte i klasycznej sztuki komicznej (Arystofanes i Plaut). Prezentując galerię wiecznych typów ludzkich, dawał zarazem satyryczny obraz francuskiej obyczajowości XVII w. – ośmieszał salonową przesadę (Pocieszne wykwintnisie, wyst. 1659), niezrozumienie życia rodzinnego (Szkoła mężów, wyst. 1661, Szkoła żon, wyst. 1662), hipokryzję i zakłamanie dewotów (Świętoszek, wyst. 1664), wielkopańską pozę arystokratów (Don Juan, wyst. 1665), okrutną pogardę światowców wobec uczciwych i prostolinijnych (Mizantrop, wyst. 1666), manię gromadzenia bezużytecznych bogactw (Skąpiec, wyst. 1668). Molière przepoił swą twórczość głębokim humanizmem – mimo goryczy i pesymizmu wierzył w rozum ludzki i zdolność przezwyciężania zła oraz opowiadał się za wolnym i godziwym wyborem własnej drogi. Zmarł na scenie podczas wystawiania sztuki „Chory z urojenia”. W trakcie czwartego przedstawienia komedii Molière przeżył zapaść, gdy odgrywał scenę śmierci Chorego, a wkrótce po tym zmarł. Jego prochy spoczywają na cmentarzu Père-Lachaise w Paryżu.

 

Comédie-Française (Komedia Francuska) albo Théâtre-Français (Teatr Francuski), francuski teatr narodowy znajdujący się w Paryżu. Istnieje od 1680 roku, choć hołduje jeszcze starszym tradycjom molierowskim.

Wystawia w sposób tradycyjny, nieraz wręcz konserwatywny francuską klasykę. Stylem gry aktorskiej i inscenizacji unaocznia źródła francuskiego teatru, który, choć bardzo różnorodny, wciąż skupia się na słowie, ruchu i plastyce, tj. tak zwanym "pokazywaniu" (w przeciwieństwie do rosyjskiego "przeżywania"). Oryginalna jest niezwykle demokratyczna organizacja Comédie-Française. Zespół dzieli się na trzy grupy aktorów. Są to: "pensionaires" – "gościnni", którzy w przeciwieństwie do polskiego znaczenia są zatrudnieni na etacie; "sociétaires" – "stowarzyszeni", tj. aktorzy, którzy mianowani są dożywotnio Komediantami Francuskimi pracujący jednocześnie na etacie – wystawiają swoich reprezentantów do rady współadministrującej teatrem wraz z dyrektorem, którego wybierają; "sociétaires honoraires", czyli "honorowi stowarzyszeni" – emeryci, lub dawni "sociétaires", którzy nie mają trwałego etatu w Komedii Francuskiej, a tylko czasami gościnnie (w polskim znaczeniu) występują na deskach sceny narodowej. Od 1993 roku jednym z "sociétaires" jest Andrzej Seweryn, który w Komedii Francuskiej nie tylko występuje, ale także reżyseruje.

 

Siedziby Comédie-Française:

1680-1687: Hôtel de Guénégaud

1687-1770: Salle des Fossés-Saint-Germain: w czerwcu 1687 roku, komików wypędzono z l'hôtel de Guénégaud, pod zarzutem podminowywania królewskiego projektu Collège des Quatre-Nations, przenieśli się wiec na rue des Fossés-Saint-Germain-des-Prés (obecnie n° 14 de la (rue de l'Ancienne-Comédie)).

1770-1782: Salle des Machines w Palais des Tuileries.

1782-1793: Théâtre de l'Odéon: w roku 1782, komicy przenieśli się do Odeonu, stamtąd wypędzono ich w czasie rewolucji.

Od 1799 do naszych czasów: Théâtre des Variétés-Amusantes – Salle Richelieu w Palais-Royal.

 

Luwr (fr. Louvre, Musée du Louvre) – dawny pałac królewski w Paryżu, obecnie muzeum sztuki. Jedno z największych muzeów na świecie, najczęściej odwiedzana placówka tego typu na świecie. Stanowi jedno z ważniejszych punktów orientacyjnych stolicy Francji. Luwr położony jest między Rue de Rivoli i prawym brzegiem Sekwany oraz ogrodami Tuileries i Rue du Louvre w obrębie Pierwszej Dzielnicy. W kompleksie budynków o całkowitej powierzchni wynoszącej 60,600 metrów kwadratowych znajdują się zbiory liczące około 35,000 dzieł sztuki od czasów najdawniejszych po połowę wieku XIX, dzieła światowego dziedzictwa o największej sławie takie jak np. stela z kodeksem Hammurabiego, Nike z Samotraki, Mona Lisa pędzla Leonarda.

Muzeum znajduje się w Pałacu Luwru (Palais du Louvre) znanym już w średniowieczu. U schyłku XII wieku, król Filip II August wzniósł w tym miejscu zamek warowny. W drugiej połowie XIV wieku Karol V Mądry uczynił z zamku rezydencję królewską. W XVI wieku Franciszek I zamienił tę budowlę w monumentalny renesansowy pałac. W 1672, Ludwik XIV przeprowadził się do Wersalu, natomiast w Luwrze zostawił bogatą kolekcję dzieł sztuki antycznej. W 1692, gmach został siedzibą Académie des Inscriptions et Belles Lettres oraz Académie Royale de Peinture et de Sculpture, w roku 1699 Akademia zorganizowała pierwszy Salon wystawowy. Podczas rewolucji francuskiej Zgromadzenie Narodowe wydało dekret o zamienieniu pałacu na muzeum.

Muzeum zostało otwarte 10 sierpnia 1793 r. Ekspozycja liczyła 537 obrazów. Lwią część stanowiły konfiskaty dóbr kościelnych i królewskich. Ze względu na problemy związane ze stanem budynku muzeum zamknięto na lata 1796 - 1801. Kampania napoleońska wpłynęła na duży wzrost kolekcji, przy czym większość stanowiły łupy ze zbiorów na terenach podbitych przez Napoleona I Bonaparte, po porażce wojsk dyktatora pod Waterloo dzieła zwrócono prawowitym właścicielom. Za czasów panowania Ludwika XVIII i Karola X oraz Drugiego Cesarstwa nastąpił wzrost kolekcji, która przekroczyła 20 tysięcy dzieł. Kolejny wzrost kolekcji to owoc licznych nabytków muzeum i darów prywatnych kolekcjonerów dzieł sztuki. W 2008 roku zbiory Luwru podzielono na osiem kategorii, każdej z nich przypada odrębny dział. Są to Działy: Starożytnego Egiptu, Starożytnego Bliskiego Wschodu, Starożytnej Grecji, Starożytnego Rzymu, Sztuki Islamu, Rzeźby, Malarstwa, Rzemiosła Artystycznego, Rysunku i Grafiki.

Luwr to jedno z najstarszych i największych muzeów na świecie. Położony w centrum historycznym Paryża - między prawym brzegiem Sekwany a ulicą Rivoli oraz ogrodami Tuilerie a kościołem Saint Germain l'Auxerrois. Luwr położony jest na jednej linii z Champs-Élysées, wchodząc w skład tzw. osi historycznej Paryża. Po zniszczeniu podczas Komuny Paryskiej, a następnie zburzeniu Pałacu Tuileries, oś uległa wydłużeniu.

Dzieje Luwru jako budowli i muzeum nie stanowią w pełni integralnej całości. Jednakże świadomość artystyczna królów francuskich w kontekście Luwru ma początki już w dobie gotyku, kiedy Karol V Mądry kontynuował zapoczątkowaną na szeroką skalę przez Ludwika IX tradycję sztuki dworskiej, znany był z licznych fundacji artystycznych, z których część stanowi zbiory Luwru. Mecenat królewski w sztuce francuskiej odgrywał priorytetową rolę, podobnie jak kolekcjonerstwo dawnych dzieł, preferowane niemalże przez wszystkich Walezjuszy i Burbonów, z Franciszkiem I i Ludwikiem XIV na czele. Zbiory królewskie stanowiły asumpt do otworzenia dla odbiorców sztuki przestrzeni muzealnej z dziełami sztuki dawnej, co ostatecznie dokonano podczas Rewolucji Francuskiej. Następnie liczba dzieł wzrosła dzięki francuskim ekspedycjom na terenach starożytnych cywilizacji, a także dzięki docenieniu Luwru przez prywatnych kolekcjonerów itp.

Pałac Luwru (Palais du Louvre), który jest siedzibą muzeum ma metrykę sięgającą XII wieku. Za panowania Filipa II Augusta wzniesiono zamek warowny z centralnym donżonem w celu zabezpieczenia Paryża od północnego zachodu, gdzie spodziewano się ataku wojsk rywalizujących z Kapetyngami Plantagenetami, którzy wówczas zajmowali większość zachodniej Francji, w tym Normandię. Fragmenty zamku widoczne są w podziemiach, które stanowią dziś rezerwat archeologiczny stanowiący część ekspozycji poświęconej historii Luwru[2]. Nie jest wykluczone, iż król wzniósł zamek na zrębie wcześniejszej budowli obronnej.

W XIV wieku po włączeniu Luwru w obręb miasta Karol V Mądry rozbudował zamek przemieniając go w rezydencję, która jest znana z miniatury w Bardzo bogatych godzinkach księcia de Berry (miniatura miesiąca października). Pamiątką po fundacjach króla są m.in. figury pary królewskiej zdobiącej wejście do zamku. Za panowania Franciszka I do 1546 r. przebudowano zamek w stylu francuskiego renesansu. Franciszek nabył szereg dzieł sztuki, które stały się rdzeniem muzeum, ponadto nabył dzieła Leonarda w tym La Giocondę. Tenże artysta był malarzem nadwornym Franciszka I. Jego następca Henryk II otrzymał od papieża Pawła IV rzymską kopię Artemidy z jeleniem wzorowanej na greckim dziele Leocharesa. Dla wystawienia tej figury monarcha polecił wznieść tzw. Salę Kariatyd. Za rządów Ludwika XIV Luwr przestał pełnić funkcję rezydencji królewskiej, którą został od 1682 pałac w Wersalu, i został przekazany artystom.

Około połowy XVIII wieku postulowano i proponowano monarchom utworzyć galerię publiczną. W roku 1750 Ludwik XV zaakceptował i zaprezentował publiczności ekspozycję złożoną z części królewskich zbiorów. Sala została otworzona dla publicznego oglądania w środy i soboty. Prezentowano w niej dzieła antyczne i nowożytne, w tym dzieła Andrea del Sarto i Rafaela. Utworzenie królewskiego muzeum stanowiło część programu politycznego Ludwika XVI. Charles-Claude Flahaut rozszerzył kolekcję, ponadto w 1776 proponował zaadaptowanie Grande Galerie na salę ekspozycyjną będącą główną częścią Muzeum Francji. Ponadto zaoferowano liczne propozycje adaptacji części pałacu na muzeum ze stałą ekspozycją, jednakże żadna nie spotkała się z aprobatą królewską.

Podczas Rewolucji Francuskiej dawny pałac królewski oddano społeczeństwu, odtąd Luwr stał się muzeum. W maju 1791, Zgromadzenie Narodowe zadeklarowało, iż Luwr zostanie "miejscem przynoszącym razem świadectwa wszystkich nauk i sztuk". Dnia 10 sierpnia 1792, Ludwik XVI został uwięziony, natomiast królewskie zbiory stały się własnością narodową. Z powodu obaw przed rosnącymi aktami wandalizmu albo kradzieży z rąk rewolucjonistów, dnia 19 sierpnia Zgromadzenie Narodowe ogłosiło nakaz zabezpieczenia zbiorów przed wszelkim zaprzepaszczeniem francuskiego dziedzictwa. Po ustaniu społecznych rewolt w październiku, w celu "zachowania narodowej pamięci" komitet nakazał udostępnienie zbiorów narodowi i urządzenie ekspozycji.

Inauguracja otwarcia muzeum które otrzymało nazwę Museum Central des Arts (Centralne Muzeum Sztuk Pięknych) przypadła na dzień 10 sierpnia 1793, z okazji pierwszej rocznicy końca monarchii francuskiej. Publiczności dano wolny wstęp przez trzy dni w tygodniu, który był "spostrzeżony jako główne osiągnięcie i ogólnie zostały doceniony". Zbiory początkowo liczyły 537 obrazy i 184 dzieła rzeźby i rzemiosła artystycznego. Trzy czwarte zbiorów stanowiły skonfiskowane przez rewolucjonistów dobra królewskie i kościelne. W celu rozwoju i organizacji muzeum władze nowo ustanowionej Republiki ofiarowały 100,000 liwrów rocznie. W 1794 r. rewolucyjne armie Francji zaczęły sprowadzać do Luwru dzieła z Europy często metodą rabunków i konfiskat, w ten sposób sprowadzono m.in. Grupę Laokoona i Apolla Belwederskiego, w celu założenia Luwru jako muzeum i jako "znak społecznej suwerenności".

Pierwsze dni otwarcia muzeum były gorące; to wielkie wydarzenie wykorzystali artyści żyjący w pozostałych pomieszczeniach, prezentując nawet nieobramione dzieła "od ściany do ściany, od podłogi po sufit". Ze względu na zły stan budowli w maju 1796 r. nakazano zamknąć muzeum aż do odwołania. W dwunastą rocznicę zdobycia Bastylii dnia 14 lipca 1801, otwarto ponownie Luwr, którego zbiory ułożono w porządku chronologicznym, ponadto zaaranżowano nowe oświetlenie sal ekspozycyjnych ściśle zaadaptowanych na potrzeby muzealne.

Za panowania Napoleona I, północne skrzydło budynku równoległe do Grande Galerie zaczęto wyposażać w zbiory dzieł pochodzących ze splądrowanych przez wojska francuskie muzeów i zbiorów prywatnych. W wyniku kampanii egipskiej w latach 1798–1801, Napoleon wyznaczył na dyrektora muzeum Dominique Vivant Denon. W hołdzie dla dyktatora nazwano muzeum "Musée Napoléon" w 1803, do sal muzeum sprowadzono łupy w postaci dzieł malarstwa hiszpańskiego, austriackiego, holenderskiego i włoskiego. Po francuskiej porażce pod Waterloo, dawni właściciele dzieł ubiegali się o ich odzyskanie. Administracja Luwru negatywnie przyjmowała żądania, co więcej lwia część zbiorów została ewakuowana i ukryta w zbiorach prywatnych władz muzeum i urzędników. W odpowiedzi na to poszkodowane przez kampanię napoleońską państwa posłały swoich emisariuszy do Londynu w celu ich wsparcia oraz ewentualnej interwencji brytyjskiej we Francji. Ostatecznie Luwr przyjął prawa obcych państw i lwia część łupów powróciła na swoje miejsce, lecz nie wszystkie. Wśród dzieł, które podarował Napoleona I była Psyche budzona przez pocałunek Kupidyna, z 1787 r. dłuta Antonio Canovy.

W okresie Restauracji (1814–30), Ludwik XVIII i Karol X wzbogacili Luwr o kolejne 135 dzieł o ówczesnej wartości 720,000 franków. Spektakularnym wydarzeniem było nabycie przez Luwr Wenus z Milo. Jednakże mecenat królewski skupił się przede wszystkim na restauracji pałacu w Wersalu, przez co Luwr ucierpiał w stosunku do innych paryskich inwestycji. Po utworzeniu Drugiej Republiki w 1848, nowy rząd zainwestował dwa miliony franków na konserwację zbiorów i gmachu, zlecił ukończenie prac nad Galerią Apollina, Salonu Carré, oraz Wielką Galerią. Dnia 2 grudnia 1851, prezydent Napoleon III dokonał w 1851 coup d'état, ustanawiając II Cesarstwo Francuskie. W latach 1852-1870 w wyniku wzrostu gospodarczego Francji; muzeum wzbogaciło się o kolejne 20,000 dzieł, oraz Pavillon de Flore. Grande Galerie została przekształcona według projektu architektów Louisa Viscontiego i Hectora Lefuel..

W dobie Trzeciej Republiki pomimo osłabienia państwa w wyniku konsekwencji przegranej wojny francusko-pruskiej, a następnie walk w czasie Komuny Paryskiej (planowano zniszczyć Luwr) zbiory Luwru rozrastały się dzięki zakupom i darom. Działające przy muzeum Towarzystwo Miłośników Luwru (Société des Amis du Louvre) ofiarowało gotycki obraz Mistrza Piety z Avignon znany jako Pieta of Villeneuve-les-Avignon. Francuska ekspedycja działająca w rejonie Morza Egejskiego odkryła w 1846 r. słynną Nike z Samotraki, którą wystawiono w Luwrze po konserwacji dopiero w roku 1884. Ze spektakularnych zdarzeń należy zanotować nabycie ponad 7,000 dzieł z wielkich zbiorów prywatnych, takich jak kolekcje Campany, Duranda, Salta, i Drovettiego. Ponadto nabyto 389 dzieł sztuki z Kolekcji Lacaze, z dziełami m.in. Batszeba w kąpieli Rembrandta. W 1881 r. powstała Ecole du Louvre kształcąca pracowników muzealnych.

21 sierpnia 1911 miała miejsce głośna kradzież Mona Lisy, której dokonał pracownik Luwru, Vincenzo Peruggia, dzieło ukrył pod płaszczem, wynosząc je po zamknięciu muzeum. Złodziej został aresztowany po usiłowaniu sprzedaży Mona Lisy do florenckiej Uffizi.. Zanim dzieło powróciło do Luwru w 1913 miał miejsce cykl wystaw w kilku włoskich muzeach.

Pomimo zwycięstwa w I wojnie światowej Luwr zanotował spadek w nabywaniu zbiorów, jednakże na okres międzywojenny przypada podarowanie w spadku po Baronie Edmondzie de Rothschild (1845–1934) 4,000 miedziorytów, 3,000 rysunków oraz 500 ksiąg ilustrowanych. Miało to miejsce w 1935 r. Z dzieł malarstwa przybyły m.in. Święty Tomasz pędzla Georges'a de La Tour.

Wcześniej, w 1931 r. przy Luwrze powstał Institut Mainini, jednostka naukowa, skupiająca badaczy z różnych dziedzin; w 1932 r. muzeum zmodernizowano i podzielono na sześć działów: Sztuki Starożytnego Wschodu, Sztuki Starożytnego Egiptu, Sztuki Starożytnej Grecji i Rzymu, Rzemiosła Artystycznego (której podlegało Musée de Cluny), Rzeźby oraz Malarstwa.

Dnia 27 sierpnia 1939 po dwóch dniach pakowania wywieziono najważniejsze zbiory z Paryża. Generalna ewakuacja Luwru trwała do 28 grudnia 1939 r. Aż do wyzwolenia Francji spod okupacji hitlerowskiej Luwr był niemalże pusty.

Po wyzwoleniu Paryża i zakończeniu II wojny światowej zbiory stopniowo przywracano według obowiązującego z 1932 r. podziału, przy czym w dziale Sztuki Starożytnego Wschodu w 1945 r. wyodrębniono sekcję sztuki islamskiej, zaś w Dziale Sztuki Starożytnej Grecji i Rzymu w 1945 r. wyodrębniono sekcję sztuki starochrześcijańskiej. Musée de Cluny stało się niezależną od Luwru jednostką muzealną.

W 1983 prezydent François Mitterrand przedstawił projekt renowacji pałacu oraz stworzenia podziemnego kompleksu pod głównym dziedzińcem w celu usprawnienia ruchu turystycznego. Realizacja trwała do 15 października 1988 - kiedy uroczysto otwarto nowe wejście, które przykrywa budząca kontrowersje szklana Piramida Luwru, która szybko stała się kolejną osobliwością Luwru.

Obecnie paryskie Musée du Louvre gromadzi ponad 380,000 dzieł, z których 35,000 tworzą stałe ekspozycje zajmujące sale o łącznej powierzchni 60,600 metrów kwadratowych. Muzeum mieści znaleziska archeologiczne, detale architektoniczne, dzieła wszystkich sztuk plastycznych (rzeźba, malarstwo, rysunek, grafika, rzemiosło artystyczne). Ponadto Luwr mieści wielką bibliotekę, archiwum, pracownie konserwatorskie, instytucje naukowe o charakterze badawczym i dydaktycznym.

Luwr jest najczęściej odwiedzanym muzeum na świecie; około 15,000 zwiedzających dziennie, 65 procent z nich stanowią turyści.

Muzeum jest częstym tematem w literaturze i kinematografii, zarówno w zakresie sztuki, jak popkultury. Przed 2006 roku filmowano sale Luwru do filmu Kod da Vinci opartego na bestsellerze Dana Browna. Za kręcenie kadrów w Luwrze muzeum zarobiło 2.5 miliona $.

W 2008 roku dokonano kolejnych zmian administracyjno-kuratorskich, kolekcję Luwru podzielono na osiem działów: Sztuki starożytnego Egiptu, Bliskiego Wschodu (mieszczący sztukę Mezopotamii, Persji oraz sztukę akadyjską i syryjską), Starożytnej Grecji i Rzymu (w tym sztuka etruska i starochrześcijańska), Sztuki Islamu, Rzeźby, Malarstwa, Rzemiosła Artystycznego, Rysunku i Grafiki.

Nowoczesna filia Luwru ma powstać w niewielkim mieście Lens w dawnym regionie górniczym Nord-Pas-de-Calais na północy Francji.

W grudniu 2009 uroczystej inauguracji budowy dokonał minister kultury Frederic Mitterrand. Nowe muzeum będzie nosiło nazwę Louvre-Lens i będzie składało się z kompleksu sześciu czworokątnych budynków zwieńczonych szklanym dachem. Autorami projektu są japońscy architekci z agencji Sanaa. Koszt muzeum wyniesie 150 milionów euro, co roku ma przyciągać od 450 do 550 tysięcy ludzi. Otwarcie muzeum ma nastąpić w 2012.

Budowę innego oddziału Luwru rozpoczęto w 2007 w Abu Zabi w Zjednoczonych Emiratach Arabskich według projektu słynnego architekta Jeana Nouvela. Otwarcie muzeum jest planowane w 2013.