Normalny człowiek

 

autor: Leonardo da Vinci

 

Normalny człowiek

 

Czasami bywa tak, że chcemy zapomnieć..

Czasami mózg radzi sobie z tragedią wymazując wspomnienia

albo zastępując je fikcyjnymi.

Ja wręcz przeciwnie: zrywam bandaże i rozdrapuję świeżo zagojone rany.

Niektórzy nazywają to masochizmem, a inni walką o stracone ideały..

Uparte wchodzenie oknem, gdy na pukanie do drzwi nikt nie odpowiada.

Kieruje mną przeświadczenie o słuszności mojego postępowania.

Bez tego byłbym tylko nachalnym, niechcianym nikim.

Wymaga to jednak skupienia i myślenia o sferze uczuciowej, jak o problemie do rozwiązania.

Bardzo pomaga w tym pewien rodzaj ascezy, odrzucenia większości uciech, które tylko dekoncentrują, tworząc wokół rzeczywistość pełną radosnej ułudy.

Pewnie z zewnątrz nie wygląda to za ciekawie.

Człowiek ze ściągniętymi gniewnie brwiami, ustami zaciśniętymi w pobielałą kreskę, niedbale ubrany..

Właśnie skupiam się na schludnej aparycji i w miarę radosnym image.

Skupiam się na nie wstrzymywaniu oddechu, na normalnym porządku dnia.

Skupiam się na pracy, która właśnie znalazłem.

Skupiam się na prawidłowym odżywianiu i kończeniu zadumań na trzecim piwie.

Skupiam się na kontrolowaniu tras spacerów, by w zamyśleniu nie trafić (za wcześnie) z głupią miną pod pewien dom.

Skupiam się na całym swoim jestestwie i zmuszam się do myślenia o rzeczach na których mi nie zależy, a powinno, musi mi zależeć, by żyć normalnie.

Chcę, muszę pisać wiersze, bo ładuję w nie cały bagaż mych emocji, pragnień, marzeń i niewykonalnych (na razie) zamierzeń.

Kostropate, intuicyjne, nieprzemyślane, naturszczykowskie, ale to moje marzenia, to mój nienormalny wewnętrzny świat, który mógłby istnieć,..

gdybym był nienormalnie normalnym człowiekiem, a nie marzycielem z głową w chmurach.

Nadzieja przychodzi z każdym świtem..

 

StanKubik&RobertzJamajki