Dla Asmodeusa

 Dla Asmodeusa

Światłem zostałeś w głębi studni ciemnej,

A dla nas niestety już tylko wspomnieniem.

Ze Śmiercią, to prawda walczyć nadaremno;

Zabrała Ci Twą radość życia i cierpienie.

Spojrzałeś jak każdy, w jej bezdenne oczy,

Wyczytać musiałeś swój los z ich smutnej treści,

Lecz jak to Ty, wierszem chciałeś Ją zauroczyć,

By poczekała do końca Twej opowieści.

W kamienie ludzi niegdyś przemieniano

Ze świadomością im pozostawioną,

Niech w pamięci cudzej na wieczność zostaną.

Tak Ciebie na nasze wspomnienie przemieniono.

Robertzjamajki&StanKubik