Polska ma działać m.in. o zasadę pomocniczości państwa, a także o zasadę sprawiedliwości.
W czas pandemii, w czas opracowywania odpowiedzi na nią, w czas próby obowiązkiem państwa jest wprowadzenie minimalnego dochodu gwarantowanego każdej osobie, która nie jest go sobie w stanie zapewnić
Korona powoduje erozję tego, co określane jest jako dobro wspólne. Dobrem wspólnym nie jest państwo inwestujące w ochronę gospodarki kosztem pogarszania bezpieczeństwa socjalnego ludzi. Po zakończeniu pandemii, po analizie i ocenie jej skutków i działań władz mających ograniczyć
„Wspólne dobro”, które służyć ma za horyzont orientujący budowę wspólnoty politycznej (jedyne być może pojęcie, które do tej służby się nadaje) - nie może nim być pomysł ofiarowania wolności indywidualnej na ołtarzu rzeczywistych czy domniemanych „interesów całości”, czy głównie ochronie gospodarki, ale tylko założenie, że wolność jednostki, i możność niezamąconego korzystania z tej wolności, także wolności od lęku przed chorobą, czy śmiercią wymagają, by wolni byli wszyscy – także osoby chore, cierpiące, wykluczane, starsze i że wolność każdego człowieka osiągać i zapewnić trzeba wysiłkiem wszystkich.
Skoro wysiłkiem wszystkich, to głównie tych, których możliwości, bogactwo jest znacząco większe od tych siedzących na fotelach z wysokimi oparciami…
By niczyjej wolności nie truł strach przed bezsiłą wynikłą z ubóstwa i bezrobocia, trzeba uwolnić wszystkich od groźby rzeczywistego ubóstwa i bezrobocia wprowadzając do tarczy antykryzysowej. minimalny dochód gwarantowanych dla tych którzy go nie są w stanie samodzielnie osiągnąć - na oświadczenie...
