"Jeśli kto przychodni do mnie..."

"Jeśli kto przychodzi do Mnie, a nie ma w nienawiści swego ojca i matki, żony i dzieci, braci i sióstr, nadto i siebie samego, nie może być moim uczniem" (Łk 14,26).

Uświadamiając sobie, iż prawdopodobnie wcale nieliczne osoby, wolne są od syndromu ustawicznego nauczania "maluczkich", monologizowania, arogancji, aliści nie są wolne od przeświadczenia, iż są omnipotentne i że ich poglądy są „jedyniesłuszne”, a także, że ich postaw nie kształtuje lęk przed „górą” – jako osoba wolna i nie zmuszona do szukania towarzystwa osób, których umysły nie tylko są pod ciśnieniem lęku, ale oddane zostały służbie możnym (jakby powiedział M.Rej – panom, wójtom i plebanom, a także ich niejawnym organizacjom/sieciom, które "chronią" swych członków przed pomówieniami. Jakże urocze było otwieranie w mediach przez p.G. parasola nad p.B.), a nie słabym, by tym samym ograniczeniu uległy negatywne skutki silnego, przewlekłego stresu w jakim żyją, niepewności jutra, niemocy - udałem się w podróż intelektualną(?), by poszukiwać idei, sił, form, inspiracji, wrażeń mogących ukierunkować zmiany pomocy społecznej sprzyjające poprawie efektywności osiągania przez nią celu – zapewnienia (a nie zapewniania, gdyż cel jest tym, co czego się dąży, a nie samym dążeniem) skutecznego oparcia…, które to zmiany byłyby m.in. operacjnonalizacją zapisów Konstytucji RP… Należałoby dodać, iż do grupy możnych przed wiekami dołączyli karczmarze (i ich organizacje/sieci) zajmujący się krzewieniem kultury pijaństwa wśród chamów, ale i panów, by móc możnym udzielać pożyczek, a tym samym przejmować ich bogactwa.

Co m.in. można wyczytać w Biblii? Ano np., że

"Jeśli kto przychodzi do Mnie, a nie ma w nienawiści swego ojca i matki, żony i dzieci, braci i sióstr, nadto i siebie samego, nie może być moim uczniem" (Łk 14,26).

Absolutnie obce jest mi zdradzanie bliskich, by móc uzyskać błogosławieństwo Pana. Nie podzielam tezy z przywołanego fragmentu Biblii, zwłaszcza, że nie jestem obdarzony gotowością podążania za choćby nie wiem jak świętym mistrzem, o którym się pisze, że czynił dobro, ani za mistrzem zła, który np. powyższą tezę mógłby zamienić na - Jeśli kto nie przychodzi do mnie, a ma w nienawiści swego ojca i matkę, żony i dzieci, braci i sióstr, nadto i siebie samego może być moim uczniem.

Ani bliższych bliźnich, ani dalszych nie mam w nienawiści. Mogą być mi zrozumiałe i akceptowane lub negowane ich czyny, ale oni sami są przeze mnie traktowani z szacunkiem i tak, by ich godność nie zostało ograniczana.

Ponadto nie jestem w stanie nienawidzić siebie samego. Mogę swoje czyny bardziej lub mniej pozytywnie lub negatywnie oceniać. Ale siebie nie wolno mi nienawidzić, ani mieć o sobie zle zdanie.

Im mam więcej lat, tym bardziej bliska jest mi wyrażona przez H.G.Gadamera myśli, że rozum, rozumność, zwłaszcza w sprawach dotyczących wielu osób, a mowa tu także, a może głównie o osobach doświadczających biedy, wykluczenia, cierpienia… pojawia się w rozmowie, dialogu, w czymś co stanowi jedną z fundamentalnych zasad demokracji.

Tak się jakoś zadziało, że obecne zmiany zaordynowane przez władze nie zmierzają w kierunku zwiększenia udziału dialogu w projektowaniu zmian. Nie musi to jednak zniechęcać do szukania racjonalniejszego niż ten obecny modelu pomocy społecznej.

Zachęcam do dzielenia się uwagami, propozycjami założeń do racjonalniejszego polskiego modelu pomocy społecznej, o którym chciałbym, być może wspólnie z Państwem pomówić. Zachęcam do wspólnej rozmowy, nauki, jak my jako suweren winniśmy radzić sobie z problemem biedy, wykluczenia, cierpienia, także dlatego, że nie każdemu dane będzie nie zmierzyć się – być może już jutro - z biedą, wykluczeniem, osamotnieniem, niemocą, cierpieniem będących konsekwencją pogardy dla drugiego człowieka.