Nie jest problemem Stanisława Piotrowicza, że był w PZPR, ani że był prokuratorem podczas stanu wojennego. Nie 30 lat po upadku PRLu. Problem ma co najwyżej PiS.
Ale PiS cierpi wizerunkowo na własne życzenie. Jednym z najchętniej wykorzystywanych przez tę partię narzędzi jest wystawianie świadectw moralności. Choćby na podstawie krótkich, surowych, niepogłębionych zapisów w życiorysach. Na szczęście od czasu do czasu sam PiS wpada w pułapki, które całe lata zastawiał na innych. I wtedy, po opadnięciu moralistycznej dekoracji, staje przed oczami rzeczywistość, w której z programowymi deklaracjami wygrywa KLANOWA SOLIDARNOŚĆ, a więc to ona okazuje się prawdziwym fundamentem partii Prawo i Sprawiedliwość. Jeśli słowo "klanowa" zastąpić pokrewnymi - "korporacyjna", "kastowa", albo nawet "mafijna" - liczne PiSowskie krucjaty nabierają cech szyderstwa z ufności wyborców.
Jednak to, co niekorzystne dla wizerunku partii może być korzystne dla ogółu Polaków. Odsłonięcie prawdy zawsze jest korzyścią. Dlatego przypadek Piotrowicza jest i ważny, i potrzebny. Powoduje, że - tu użyję ulubionego zwrotu niepokornych/niezłomnych/kryształowych - maski opadają. Egzaltowane, pełne patosu, pretensjonalne, świętoszkowate maski liderów partii rządzącej, którzy jednym tchem usprawiedliwiają Piotrowicza i narzekają na brak dekomunizacji oraz maski dziennikarzy, którzy kiedyś nazywali się niepokornymi, a dziś nawet nie próbują zachowywać pozorów niezależności.
I dlatego za Piotorowicza powinniśmy być wszyscy PiSowi, a osobiście Jarosławowi Kaczyńskiemu, wdzięczni. Ja, w każdym razie, doceniam bardzo.
