Jedynym atutem Platformy Obywatelskiej jest Donald Tusk, kreowany na męża stanu z oświeconej Brukseli. Poziom zaślepienia jest na tyle duży, że sprawny organizator, ale może nie przywódca – Grzegorze Schetyna – przy pierwszej poważnej szansie na umocnienie swojej pozycji skompromitował własne ugrupowanie polityczne. Partia kreująca się na postępowy obóz polityczny jest w potrzasku pomiędzy konserwatywnym podejściem społeczeństwa do tematu uchodźców, a częścią elektoratu, która przywiązuje ogromną wagę do kwestii wizerunkowych, zwłaszcza za granicą.
Wadą PiS jest jeszcze mocniejsze połączenie partii i państwa w jedno, wzbudzając tym samym ogromne kontrowersje dotyczące nominacji na różnorakie stanowiska. W PO-PSL kadencji 2007-2015 działał ten sam mechanizm, tylko nie był tak spektakularnie ukazywany przez media. Ugrupowanie Jarosława Kaczyńskiego znalazło się w krótkoterminowej defensywie, ponieważ Platforma ustami swojego szefa wykazała, że trzeba przyjąć za swój część programu właśnie PiS - z czego już teraz znów próbuje się wycofać.
Bez tego PO jest jakby pozbawione programu politycznego. Klimat społeczny jest bardzo niekorzystny dla tego, co ta partia reprezentuje w sprawach obrony interesów wybranych grup np. przedsiębiorców. Oświadczając, że nie będzie podnosić pensji minimalnej. To prosta recepta na klęskę. PiS, aby zwiększyć swoje poparcie odwołał się do społeczeństwa poprzez kwestie socjalne. PO bazowała na strachu przed Jarosławem Kaczyńskim. To paliwo się wyczerpało. Platformie pozostał już tylko Tusk, gdyż podobnie jak PiS, jest to partia uzależniona od silnej osobowości. To tylko pokazuje, że oba ugrupowania kiedyś mogą stracić na znaczeniu, a nawet przestać istnieć, kiedy tylko przestaną posiadać tak rozpoznawalnych liderów. Zwłaszcza w sytuacji nie wykreowania następców.
