Długi i lepki język dzięcioła zielonosiwego umożliwia wyciąganie zdobyczy z mrowisk, zakamarków kory i korytarzy wydrążonych przez owady pod korą drzew.
Długi i lepki język dzięcioła zielonosiwego umożliwia wyciąganie zdobyczy z mrowisk, zakamarków kory i korytarzy wydrążonych przez owady pod korą drzew.
Język dzięciołów zbudowany jest z elastycznego, chrzęstno-kostnego szkieletu (zwanego też aparatem gnykowym) w kształcie litery Y. Pokrywa go cienka warstwa tkanki o wyjątkowej wytrzymałości i rozciągliwości; wytrzymałość języka dzięcioła zielonosiwego na rozciąganie dorównuje wytrzymałości aluminium. Koniec języka zaopatrzony jest w zadziorki lub pokryty jest lepką wydzieliną, co umożliwia dzięciołom nadziewanie i wyciąganie ofiar ukrytych w szczelinach kory i korytarzach wydrążonych pod korą drzew, ale również w mrowiskach i termitierach. Rozwidlone zakończenia aparatu gnykowego (rogi tylne) oplatają czaszkę, i u niektórych dzięciołów, np. z rodzaju Picus i Colaptes, wchodzą do prawego nozdrza lub zakrzywiają się wokół prawego oczodołu – jak u północnoamerykańskiego dzięcioła włochatego (Picoides villosus). Całkowita długość tak pojmowanego języka sięga u dzięcioła zielonosiwego około 17 cm, co stanowi trzykrotną długość jego dzioba.(Ziemowit Kosiński)
https://youtu.be/xRS_4OgP7-w?si=4tRvoaPSmS5pB2ge
