Australopiteki (wymarłe małpy afrykańskie) nie były przodkami ludzi!

Opisano trójwymiarową geometryczną analizę morfometryczną kształtu miednicy i kości udowej wymarłych australopiteków oraz współczesnych małp człekokształtnych. Następnie porównano te wyniki z danymi, które dotyczą pionowej lokomocji u człowieka.

Wyniki wskazują na fakt, że biodro australopiteka było lepiej przystosowane do przywodzenia (z tyłu do przodu) do odwodzenia (z przodu do tyłu) i do znacznej rotacji kości udowej połączonej z kością biodrową (panewką stawu biodrowego). Cechy te są unikalne dla australopiteków. 

Nie obserwujemy ich u ludzi i współczesnych małp człekokształtnych (i u małp wogóle). Kości australopiteków, które zbadano i na podstawie których wyciągnięto takie wnioski nie wykazują cech pośrednich miedzy lokomocją australopiteków, a ludzką (poczynając od ludzi archaicznych, jak homo erektus).

https://slawekp7.wordpress.com/2021/08/06/bardzo-stronniczy-poglad-na-paleoantropologie-podsumowanie/

Co wynika z tej nowej analizy? W połączeniu z innymi badaniami, które dowodzą, że kształt dłoni, stóp. Proporcje długości ramion i kończyn dolnych australopiteków należy traktowac, jako częściowe przystosowania do nadrzewnosci.

Że australopiteki nie poruszały się sprawnie po lądzie w postawie wyprostowanej, tylko miały do tego skłonność pomagając sobie w tym, jak współczesne orangutany, czy makaki brodząc w wodzie. Zatem w jakiej postawie poruszały się te wymarłe małpy południowe (australopiteki), gdy wyszły na ląd?

W jaki sposob mamy obecnie traktować wcześniejszą arogancką postawę antropologów - neodarwinistów wobec wyników analiz Solly Zuckermana czy Oxnarda? W artykule, który właśnie opisuję wnioski tych uczonych zostały raz jeszcze przywołane i potwierdzone. Zuckerman i Oxnard znowu są szeroko cytowani!

Jako gatunek, który wydaje się być częściowo nadrzewny - o czym świadczą zakrzywione paliczki u palców dłoni austrakopiteków oraz budowa stóp - z odwiedzionym paluchem. Okazyjnie australopiteki mogły przyjmować postawę wyprostowaną podczas przemieszczania się z miejsca na miejsce. Świadczy o tym duży kąt kości udowej.

Oczekiwano, że kształt kości australopiteków będzie w jakimś stopniu pośredni pomiędzy kształtem analogicznych kości u małp człekokształtnych i ludzi odpowiedzialnych za lokomocję. Zamiast tego stwiedzono stosunkowo płaski i szeroki kształt miednicy australopiteków, co jest szczególnie wyjątkową cechą odstającą od całej rodziny Prymatów (innymi słowy nie można traktować australopiteków, jako małp człekokształtnych przodków ludzi - jako form pośrednich). 

https://asparrow.homes/australopithecus-sediba-pelvis

Eksperci badający szczątki australopiteków od dawna sugerowali, że australopiteki nie poruszały się, jak ludzie. Sposób ich chodzenia w postawie pionowej opisywali, jako kaczkowaty na ugiętych nogach (podobny do wspołczesnych szympansów). Kilka cech anatomicznych, takich jak zakrzywione paliczki, budowa stóp wskazują na to, że australopiteki znaczną część życia spędzały na drzewach zamiast w pionowej postawie przemierzać sawannę w poszukiwaniu bulw roślin i padliny. Biorąc pod uwagę wszystkie dowody, jakie zgromadzono uczeni ci sugerowali, że australopiteki nie były dobrze przystosowane do pionowej lokomocji (innymi słowy były to czworonogi, które podczas brodzenia w wodzie przyjmowały pionową postawę).

ŹRÓDŁO:

https://www.scirp.org/journal/paperinformation?paperid=82751

https://www.sciencedirect.com/science/article/abs/pii/S004724842300009X

„(....) Dowody dotyczące sposobu lokomocji australopiteków pochodzące z Sterkfonteina i z Laetoli są nieprzekonujące i niejednoznaczne. Poruszamy kwestię znaczenia nadrzewności u Australopiteka, kładąc nacisk na Australopiteka afarensis i związane z tym implikacje odnośnie paleobiologii tych stworzeń. Doszliśmy do wniosku, że wiele napotkanych cech małpich, głównie w górnej części szkieletu australopiteków, zostało zachowanych ze względu na ich znaczenie podczas wspinaczki po drzewach. Nadrzewną anatomię australopiteków uważa się za kluczową odnośnie trybu życia: żerowania, nocowania i schronienia przed drapieżnikami. Dochodzimy do wniosku, że wiele zachowanych cech małpich przetrwało dzięki selekcji stabilizującej, ponieważ wczesne homininy w znacznym stopniu angażowały się w nadrzewny tryb życia. (....) Ku zaskoczeniu McHenry zauważył wyraźny zastój w anatomii pozaczaszkowej australopiteków, co doprowadziło do jego wniosku, że na te rzekomo dwunożne australopiteki działał dobór stabilizujący.

https://slawekp7.wordpress.com/2015/02/09/o-zaskakujacych-wnioskach-neodarwinistow-nieewoluujace-organizmy-popieraja-teorie-ewolucji/

(....) Obecnie dwie główne cechy powszechnie są wykorzystywane do diagnozowania ewentualnej dwunożności u najwcześniejszych hominiów: anatomia czaszki (lokalizacja otworu potylicznego) i pozaczaszkowe (od pasa w dół). (....) Jednakże, jak omówiono poniżej, skuteczność tych kryteriów jest przedmiotem dyskusji wśród paleoantropologów, co prowadzi do różnych opinii wśród fachowców na temat stanu kopalnych fragmentarycznych pozostałości po australopitekach. (....) Spolaryzowane poglądy na te tematy, które częściowo wynikają z naszej niezdolności do zajęcia się ogólną kwestią związku między formą i funkcją, pozostają nierozwiązane od dziesięcioleci. (.....)Od lat siedemdziesiątych zwiekszyła się liczba odkryć australopiteków. W rezultacie dyskusje na temat wczesnych adaptacji lokomotorycznych homininów ewoluowały, a debaty na temat kwestii związanych z początkami dwunożności, rolą i zakresem kontynuowania zachowań nadrzewnych po osiągnięciu wyprostowanego chodzenia, a także kwestią różnorodności lokomotorycznej nadal trwają. (....) Spolaryzowane poglądy na te tematy, które częściowo wynikają z naszej niezdolności do zajęcia się ogólną kwestią związku między formą i funkcją, pozostają nierozwiązane od dziesięcioleci. Jednak ostatnie odkrycia terenowe w połączeniu z nowatorskimi technikami analitycznymi i gromadzeniem danych umożliwiły naukowcom zmierzenie się z wieloma aspektami tych trudnych pytań. Poniżej przedstawiamy podsumowanie tych postępów, powiązanych debat i nierozstrzygniętych kwestii dotyczących wczesnego poruszania się homininów, zaczynając od próby zdefiniowania często używanej terminologii opisującej stopnie lokomotoryczne homininów (w tym etapy pośrednie od czworonoga do hominida). (....) Klasyfikacja lokomotoryczna naczelnych jest w stanie chaosu. W dyskusjach na temat zachowań lokomotorycznych homininów często dokonuje się rozróżnienia między różnymi stopniami lokomotoryki (....) Badacze w różny sposób posługują się terminami: fakultatywny (okazyjny, ale nie podstawowy), nawykowy (np. wymuszany podczas zdobywania pożywienia) i obowiązkowy (ludzka, pionowa anatomiczna cecha lokomocji). Jednak te ważne terminy są używane dość swobodnie (nie ma ustalonych ściśle naukowych reguł ich stosowania. Brak precyzyjnych modeli teoretycznych opisujących ewolucję ludzkiej lokomocji) (....) Sposób poruszania się ostatniego wspólnego przodka ludzi i szympansów, który poprzedzał chodzenie w pozycji pionowej są kwestiami szeroko dyskutowanymi (brak konsensusu naukowego). (....) Zapis kopalny jest fragmentaryczny, szczególnie w przypadku najwcześniejszych domniemanych homininów. Obecnie trzy rodzaje homininów, Sahelanthropus, Orrorin i Ardipithecus, są powszechnie uznawane za najwcześniejsze formy linii rozwojowej od małpy do człowieka. Niemniej trwają debaty dotyczące ich adaptacji lokomotorycznej, jaki różnorodność lokomotoryczna w pliocenie po pojawieniu się pierwszych istot fakultatywnie dwunożnych w późnym miocenie. W pliocenie pojawił się australopitek przez wielu (nie wszystkich) uważany za himinida przy zachowaniu przekonania, że w dalszym ciągu był zdolny do prowadzenia nadrzewnego trybu życia. (....) Nie wiemy jednak, z jakiego gatunku powstał australopitek.”

https://www.researchgate.net/publication/227584228_New_Insights_Into_the_Locomotion_of_Australopithecus_africanus_Based_on_the_Pelvish

https://sciencephotogallery.com/featured/little-foot-australopithecus-fossil-foot-reconstruction-patrick-landmannscience-photo-library.html

https://pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/33888323/

Australopitek afarensis: dziecko z Dikika. Wyniki badań od pasa w górę:

Australopitek afarensis (w tym Lucy) miał ręce zwisające tuż nad kolanami. Czy takie cechy wskazują na zdolność wspinania się na drzewach, czy tylko na pozostałości po wcześniejszych adaptacjach? Paleoantropolog Fred Spoor powiedział: analiza nowej skamieliny zaliczanej do Australopiteków afarensis nie rozstrzygnęła sporu, ale wydaje się wskazywać na zdolności wspinania się po drzewach.  Podczas gdy dolna część ciała jest bardzo podobna do ludzkiej, powiedział Spoor, górna część ciała przypomina małpę: Łopatki przypominają raczej te u goryla niż współczesnego człowieka. Szyja wydaje się być krótka i gruba jak u małpy człekokształtnej, a nie smukła, na której ludzie muszą utrzymywać stabilnie głowę podczas biegu.  Narząd równowagi w uchu wewnętrznym przypomina bardziej te u małp nie ludzi. Palce są bardzo zakrzywione, co może wskazywać na zdolność do wspinania się na drzewachv– powiedział Spoor. Zakrzywione palce odnotowano już wcześniej u innego okazu Australopiteka afarensis. Ważnym pytaniem jest to, co pokażą kości stopy po wydobyciu ich z piaskowca – dodał Spoor. Czy ten Australopitek będzie posiadał chwytny duży palec u nogi, odwiedziony, jak przeciwstawny kciuk ludzkiej dłoni. Taka cecha przypominająca szympansa przemawiałaby za umiejętnością wspinania się po drzewach– stwierdził Fred Spoor.  Bernard Wood z George Washington University, który nie brał udziału w odkryciu, powiedział w wywiadzie, że skamielina dostarcza mocnych dowodów na zdolność wspinaczki. Na to, że Australopiteki spędzały znaczny okres czasu żerując, czy chroniąć się nocą na drzewach.

ŹRÓDŁO:

https://www.cbsnews.com/news/old-bones-a-once-in-a-lifetime-find/

Australopitek afarensis: dziecko z Dikika. Wyniki badań od pasa w dół:

https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC9138551/

Porównanie szkieletów stopy Australopiteka afarensis (dziecka z Dikika) i człowieka

Dalsze badania nad dolną częścią szkieletu dziecka z Dikika nazwanego Selam (pokój) nie dostarcza argumentu o sposobie lokomocji tego australopiteka. Zbyt fragmentaryczny materiał kopalny, który po prostu zinterpretowano. Innymi słowy określanie sposobu lokomocji na podstawie szkieletu stopy nie przyniosło w tym przypadku przełomowego odkrycia. Należy zaznaczyć, że w przypadku Australopiteka afarensis nazwanego „Selam” brakuje tak istotnego organu, jak miednica. Australopitek afarensis nazwany „Lucy” posiada miednicę, ale brakuje kości stóp. Podsumowanie artykułu, w którym opisano badania stóp A. selam:

„Celem naszych badań nie jest proponowanie twierdzeń na temat morfologii szkieletu Dziecka Dikika ani sposobu, w jaki mogło ono się poruszać. Nasz artykuł raczej przedstawia istniejącą literaturę na temat tej skamieniałości i wizualizację w przystępny sposób. Dzięki temu badacze mogą łatwiej zaangażować się w rewolucyjne badania paleoantropologiczne, niż jest to możliwe dysponując dotychczas dostępnymi narzędziami. W miarę kontynuacji badań nad dzieckiem Dikika i udoskonalaniem wiedzy na temat lokomocji australopiteków nasza animacja i wnioski na jej podstawie mogą zostać wykorzystana do poszerzenia istniejącej wiedzy, która dotychczas została opublimowana w literaturze przedmiotu.”

ŹRÓDŁO:

https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC9138551/

Profesor Fred Spoor za pomocą tomografii komputerowej przebadał czaszki kilka gatunków australopiteków (łącznie z czaszką tzw: “H.habilis”) w celu ustalenia kształtu i położenia ich błędników (narządów równowagi). Stwierdził, że są one takie, jak u czworonogów - współczesnych małp człekokształtnych a nie u ludzi. Znakomicie nadawały się do nadrzewnych akrobacji. W ten sam sposób przebadano czaszki kilku osobników należących do wymarłej gałęzi rodzaju ludzkiego zwanej Homo erektus - ergaster (człowiek wyprostowany). 

Okazało się że ci dawni ludzie mieli narządy równowagi identyczne jak te, które posiadają ludzie współcześni. Z analiz błędników różnych czworonogów wynika, że rozmiar kanałów półkolistych jest właściwy dla danego typu lokomocji. Większe kanały półkoliste posiadają czworonogi nadrzewne. Mniejsze czworonogi naziemne. Wszystkie hominidy (ludzie) mają specyficzny kształt narządu równowagi. („Świat Nauki”, Grudzień nr: 12, strona 15, 1994 rok). 

https://slawekp7.wordpress.com/2021/08/06/bardzo-stronniczy-poglad-na-paleoantropologie-podsumowanie/

ZOBACZ TEŻ:

https://www.sciencedirect.com/science/article/abs/pii/S004724840600131X

https://onlinelibrary.wiley.com/doi/abs/10.1002/%28SICI%291096-8644%281998%29107%3A27%2B%3C211%3A%3AAID-AJPA8%3E3.0.CO%3B2-V

https://onlinelibrary.wiley.com/doi/10.1111/j.1469-7580.2004.00250.x

Z tego rodzaju analiz, patrząć z punktu widzenia biologii ewolucyjnej, wyraźnie wynika, że kształt błędnika zawsze jest skorelowany ze sposobem lokomocji. Dlaczego u australopiteków miało być inaczej? Korelacje te powinny prowadzić darwinistów do jednoznacznego wniosku, że skoro dobór naturalny wypromował dany kształt błędnika i potem zachowywał, to dany kształt narządu równowagi przynosił korzyści wynikające z takiego, a nie innego sposobu poruszania się i stylu życia wogóle!

AUSTRALOPITEK SEDIBA

Kolejna małpa (południowa) wylatuje z linii rodowej "prowadzącej" do H. sapiens? 

Tym razem Australopitek Sediba. "Nie był przodkiem człowieka, tylko gatunkiem siostrzanym. Był podobny do australopiteka africanusa".

https://cs.m.wikipedia.org/wiki/Soubor:Hand_of_Australopithecus_sediba.jpg

Dłoń Australopiteka sediby

https://slawekp7.wordpress.com/2017/10/20/australopiteki-i-wspolczesne-malpy-nie-posiadaja-stawu-siodelkowego-kciuka-takiego-jak-h-sapiens-to-cecha-typowo-ludzka/

Australopiteki i współczesne małpy nie posiadają stawu siodełkowego kciuka takiego, jak H.sapiens. To cecha typowo ludzka

Ten sam scenariusz, co zwykle:

1) Entuzjastyczne przyjęcie znaleziska i okrzyknięcie bezpośrednim przodkiem

2) Publikacje, filmy, wywiady, a co za tym idzie zarabianie ciężkiej forsy.

3) Dokładniejsze badania, czy raczej bardziej obiektywne, i koniec kariery na rynku idei naukowych (7 lat trwała ta kariera). Podręczniki do korekty i przejście nad wszystkim do porządku dziennego. Tak rzekomo działa nauka w przekonaniu niektórych naukowców, którzy tym twierdzeniem jedynie usprawiedliwiają brak odpowiedzialności za własne słowa i rażącą nierzetelność.

http://www.sciencemag.org/news/2017/04/famous-ancestor-may-be-ousted-human-family

„Słynny ewolucyjny „przodek” człowieka może zostać usunięty z drzewa filogenetycznego. NOWY ORLEAN, Luizjana — Niezwykle kompletny szkielet australopiteka (wymarłej małpy południowej) odkryty w 2010 roku został zaproponowany, jako „najlepszy kandydat” na bezpośredniego przodka rodzaju Homo. Nadanie Australepitekowi sedibie statusu bezpośredniego przodka ludzi mogło opierać się na pochopnej i pozornej ocenie! Zamiast należeć do linii ludzkiej, nowy gatunek Australopithecus sediba jest bliżej spokrewniony z innymi australopitekami z Republiki Południowej Afryki, które znajdują się na bocznej gałęzi drzewa genealogicznego człowieka. Wniosek taki wynika z nowej analizy skamieniałości zaprezentowanej w zeszłym tygodniu na dorocznym spotkaniu Amerykańskiego Stowarzyszenia Antropologów Fizycznych.”. 

SZKIELETY AUSTRALOPITEKÓW, KTÓRE ODKRYTO:

https://johnhawks.net/weblog/guide-to-australopithecus-species/amp/

https://www.britannica.com/topic/Australopithecus-sediba

„Homo habilis” – pierwszy afrykański Homo, stanowiący przedmiot licznych kontrowersji od momentu ogłoszenia. Szczątki OH-7, które posłużyły jako główna podstawa dla tej odważnej decyzji taksonomicznej, należały do osobnika młodego, ale nawet pojemność mózgoczaszki, którą miałby on jako dorosły (647 cm3 wg ekstrapolacji Tobiasa) nie osiągała ówczesnego limitu dla rodzaju Homo (700 cm3). Uzasadnieniem przypisania habilisa do naszego rodzaju była więc (oprócz kilku elementów morfologii) cecha behawioralna – domniemane używanie zmodyfikowanych narzędzi kamiennych, znalezionych w tej samej lokacji. Stąd też nazwa gatunku – „Człowiek zręczny”.

https://australian.museum/learn/science/human-evolution/homo-habilis/

Homo ergaster: Turkana Boy:

Homo (erectus/ ergaster) Naledi:

Australopitek Habilis (Homo habilis):

https://www.conatex.pl/catalog/fizyka/optyka/lawy_optyczne_akcesoria/product-rekonstrukcja_czaszki_homo_habilis_o_h_24/sku-1113218

Osobniki opisywane jako habilis były niewielkimi, dwunożnymi hominidami, mierzącymi ok. 110-132 cm i ważącymi ok. 30-40 kg, przy czym źródła przyjmujące szeroką definicję gatunku podają do 157 cm/52 kg. Cechowały się mniejszymi zębami policzkowymi, budową dłoni pozwalającą na dokładniejsze chwytanie oraz większym niż u australopiteków mózgiem. Przypuszcza się, że w skład ich diety zaczęły wchodzić pokarmy zwierzęce: padlina oraz szpik pozyskiwany z rozłupywanych narzędziami kości. Bliższe zdefiniowanie habilisa jest niemożliwe ze względu na rozbieżności pomiędzy paleoantropologami: gatunek ten bywa zaliczany do australopiteków (Australopithecus habilis); spory dotyczą też przypisania konkretnych osobników, np. znalezionego w 2002 w Gruzji D-2700 (Homo georgicus?); zob. zwłaszcza Homo rudolfensis poniżej. Ogłoszony: 1964 (L. Leakey, J. Napier, Ph. Tobias). Wiek: ok. 2,4-1,5 mln lat. Pojemność mózgoczaszki: ok. 500-800 cm3. Egzemplarze: OH-7 – Jonathan Leakey (syn Mary i Louisa), XI 1960; wąwóz Olduwai, Tanzania; Twiggy (OH-24) – P. Nzube, X 1968, wąwóz Olduwai, Tanzania (nazwa – „gałązka” – na cześć brytyjskiej modelki); KNM-ER 1813 – K. Kimeu, 1973, region Koobi Fora, wschodnie okolice jez. Turkana, Kenia.

http://www.newsweek.pl/ludzka-historia,62682,1,1.html

Ludzka historia - Marcin Ryszkiewicz:

„[…..] Naszą najważniejszą cechę – dwunożność – nabyliśmy w lesie, nie na sawannie, i to nawet niekoniecznie „schodząc na ziemię”. I ten stan trwał długo, jeszcze przez parę milionów lat. Nawet pierwszy wytwórca narzędzi, tzw. człowiek zręczny (Homo habilis), był jeszcze przystosowany do nadrzewności, a z mięsa zadowalał się padliną i szpikiem wydobywanym z kości zwierząt. Do tego właśnie potrzebował narzędzi, nie do polowania.”

„Homo habilis” czy Australopitek (małpa południowa)?

„Pozycja filogenetyczna Homo habilis ma kluczowe znaczenie dla debat na temat pochodzenia i wczesnej ewolucji rodzaju Homo. Duża część hipodigmy tego gatunku składa się z pozostałości zębów, ale badano je jedynie na często zużytej powierzchni szkliwa.  Badamy morfologię połączenia szkliwo-zębina (EDJ) H. habilis, które zostaje zachowane w przypadku umiarkowanego zużycia zębów i wiadomo, że niesie silny sygnał taksonomiczny. Morfometrykę geometryczną wykorzystuje się do scharakteryzowania kształtu i wielkości korony zębiny w całych rzędach zębów żuchwy i szczęki w porównaniu z szeroką próbą porównawczą (n = 712). Odkryliśmy, że morfologia EDJ u H. habilis jest w większości niezwykle prymitywna, co potwierdza hipotezę, że hipodygmat H. habilis ma więcej wspólnego z australopitekami niż z późniejszym Homo (erektus-ergaster). Dodatkowo chronologicznie młodszy okaz OH 16 wykazuje zestaw cech pochodnych. Włączenie go do H. habilis prowadzi do nadmiernego poziomu zmienności możliwej w danym gatunku.”

ŻRÓDŁO:

https://www.researchgate.net/publication/377155804_Dental_morphology_in_Homo_habilis_and_its_implications_for_the_evolution_of_early_Homo

KONKLUZJA:

Ludzie powinni zrozumieć, że na świecie jest setki tysięcy antropologów, paleoantropologów, prymatologów, zajmujących się pochodzeniem człowieka, a materiał do badań zmieściłby się w jednej trumnie. Innymi słowy tylko nieliczny wybrańcy mają do niego dostęp, a pozostałe setki tysięcy muszą polegać na ich interpretacjach i "replikach" zwanych rekonstrukcjami. Tak się w tym przypadku ustala konsensus naukowy.

Z uwagi na to, że przełomowe znaleziska są wielką rzadkością, każdy paleoantropolog, któremu uda się coś naprawdę interesującego odkopać nadaje swemu znalezisku szczególne znaczenie. Tym samym jego nazwisko utrwala się w literaturze naukowej, jest później często cytowany, jego wnioski (bez względu na to, jak prawdziwe czy bzdurne) są tysiące razy cytowane, jako jeden z możliwych punktów widzenia.

To jest nauka, a zarazem biznes, w którym uczestniczą uczciwi naukowcy, jak i patologiczni kłamcy. Historia pokazała, że biologia ewolucyjna, a już wybitnie ta jej część, która dotyczy genezy nasz ego gatunku, jest pełna przeinaczeń, oszustw, plagiatowania. Oczywiście to samo można powiedzieć o różnych formach kreacjonizmu, ale kreacjoniści nie publikują w renomowanych czasopismach, które sponsorują podatnicy.

Homo erectus czy Homo ergaster? Dwa gatunki czy jeden?

https://pl.frwiki.wiki/wiki/Homo_ergaster

Ślady stóp z Laetoli - czas na nowe analizy!

https://pl.m.wikipedia.org/wiki/%C5%9Alady_st%C3%B3p_z_Laetoli

https://answersingenesis.org/human-evolution/lucy/evolutionists-go-ape-over-new-fossils/

CZY MOGŁA ISTNIEĆ POSREDNIA LOKOMOCJA MIĘDZY MAŁPAMI I LUDŹMI?

Pięcioro rodzeństwa będącego bohaterami reportażu BBC cierpi na anomalię genetyczną i opóźnienie umysłowe. Poruszają się wyłącznie na czworaka, ale z wyprostowanymi nogami. Dwoje potrafi - przez chwilę - poruszać się na samych nogach.

Mają od 18 do 34 lat i mieszkają w wiosce na południu Turcji. Ich rodzice są ze sobą blisko spokrewnieni, ale w rodzinie jest jeszcze 13 innych dzieci, które chodzą normalnie.  

https://slawekp7.wordpress.com/2012/10/21/czy-ludzie-naprawde-rodza-sie-z-atawizmami-w-postaci-prawdziwych-ogonow/

LUCY spadła z drzewa – nie tylko ‚rodowego’ człowieka :) Oraz: ‚Jedność ludzkiego gatunku’ -Nieuzasadniona krytyka ‚Serwisu ewolucyjnego’ mojego wpisu sprzed wielu lat! 

https://slawekp7.files.wordpress.com/2017/05/jednoc59bc487-ludzkiego-gatunku-nieuzasadniona-krytyka-_serwisu-ewolucyjnego_-mojego-wpisu-sprzed-11-lat-_.pdf

„Najnowsze badania szkieletu australopiteka o przydomku Lucy wskazują, że przedstawiciele gatunku mogli spędzać dużą część czasu na drzewach – dowodzą naukowcy na łamach pisma „PLOS ONE”.

Lucy, której częściowy szkielet odkryto 1974 r. w Etiopii, należy do gatunku Australopithecus afarensis. Znalezisko pochodzi sprzed 3,18 mln lat, a pewne cechy anatomiczne szkieletu wskazują, że Lucy mogła chodzić w pozycji wyprostowanej.

Znalezisko stało się ważnym punktem odniesienia w debacie na temat ewolucji sposobu poruszania się przodków człowieka. Niewielka czaszka Lucy dowodzi bowiem, że chód wyprostowany pojawił się, zanim doszło do powiększenia objętości mózgu.

Najnowsze badania, które polegały na prześwietleniu szkieletu Lucy za pomocą precyzyjnego tomografu komputerowego, dowodzą jednak, że scenariusz był bardziej skomplikowany. Okazuje się bowiem, że Lucy miała względnie silne ramiona.

Wyliczenie siły jej ramion i nóg daje wynik pomiędzy dzisiejszymi ludźmi a szympansami. Może to oznaczać, że Lucy poruszała się częściowo po drzewach – uważają naukowcy z zespołu Christophera Ruffa z Johns Hopkins University School of Medicine (USA).

Przedstawiciele jej gatunku mogli spędzać na drzewach dużą część czasu, szukając pożywienia i chroniąc się przed drapieżnikami. Analizy anatomiczne dowodzą ponadto, że Lucy mogła poruszać się po ziemi mniej efektywnie niż dzisiejsi ludzie.

Jak komentuje Ruff, udało się uzyskać najbardziej bezpośredni dowód na to, że Lucy i jej krewniacy spędzali znaczną część czasu na drzewach.

Niedawno naukowcy z University of Texas w Austin (USA) ogłosili wyniki badań, z których wynikło, że Lucy mogła zginąć wskutek upadku z drzewa. Świadczyć o tym mają wielokrotne złamania widoczne na kości udowej.”

ŹRÓDŁO:

http://naukawpolsce.pap.pl/aktualnosci/news,412224,lucy-sprzed-milionow-lat-wspinala-sie-po-drzewach.html

„Human Ancestor ‚Lucy’ May Have Died After Falling from Tree” [„Przodek człowieka LUCY być może połamał się spadając z drzewa”]

http://www.livescience.com/55920-did-ancestor-lucy-die-after-tree-fall.html?utm_source=facebook&utm_medium=facebook&utm_campaign=socialfbls&cmpid=social_ls_514627

Według zwolenników hipotezy małpy wodnej pionowa postawa u ludzi wyewoluowała w wodzie

Jak wiadomo wyobrażenie sobie możliwości istnienia przejściowej, a zarazem funkcjonalnej postawy ciała u czworonożnej małpy ewoluującej w hominida (formy przejściowej) przekracza teoretyczne możliwości anatomów. 

Wodne środowisko miałoby między innymi pomagać w takiej transformacji, a właściwości wody, która miała rzekomio wypierać ciało małpiego przodka człowieka, jak się zapewnia niwelowały bolesne skutki takiej ewolucji. Hipotetyczny przodek człowieka w ćwierć, czy połowie drogi od czworonożności do dwunożności (do pionowej lokomocji) posiadałby postawę, która uniemożliwiałaby takiej istocie ani sprawne chodzenie na czeterech kończynach, ani na dwóch.

https://www.thoughtco.com/what-is-a-hominin-reassessment-171252

W wodzie rzeczywiście taki kaleki organizm móglby czuć się nieco swobodniej, ale przecież kiedyś musiał z niej wychodzić, by się ogrzać [zwłaszcza, że rzekomo stracił sierść], wyspać czy rozmnożyć (choć porody naczelnych, ludzi, możliwe są pod wodą). I co wtedy? Padłby łatwym łupem każdego drapieżnika, ponieważ jego zdeformowana anatomia uniemożliwiałaby mu skuteczną ucieczkę czy obronę. Poza tym nawet w wodzie tego typu kalectwo uniemożliwiałoby życie takiej istocie. W artykule tym napisano, że uczeni jeszcze raz przebadali szkielet australopiteka LUCY i doszli do wniosku, że zgon małpy nastąpił po upadku z dużej wysokości – najprawdopodobniej z drzewa. 

Po odkryciu dość kompletnego szkieletu australopieteka afarensis, do którego to gatunku zalicza się LUCY, który należał do bardzo młodej samicy, uczeni zaczęli głosić, że australopiteki afarensis miały skłonności do chodzenia po drzewach.

Choć inwalidom w stanie nieważkości jest łatwiej się poruszać, to jednak w tym przypadku małpia postawa zatrzymana w ćwierć, lub połowie drogi do pionowej, jaką charakteryzują się ludzie mogłaby nawet sprawić, że „małpa wodna”, by się po prostu utopiła, a co tutaj dopiero mówić o skutecznej opiece nad potomstwem i doprowadzeniu go do wieku rozrodczego poza tym w wodzie też nie brakuje drapieżników, a po tak latwy łup, to i wiele drapieżników lądowych, w tym kotów by się na to zdobyło. 

Możnaby przytoczyć więcej problemów związanych z hipotezą małpy wodnej, ale tyle tego jest, żeby dnia zabrakło. Na przykład wniknijmy w jeden szczegół odnośnie poprzedniej argumentacji. Łatwo się pisze o ewolucji ludzkiego kręgosłupa, ale bez wnikania w szczegóły. Nigdy się nie mówi o trudnościach, to znaczy że jego wady naprzykład polegające na wadliwych wygięciach czyniących z niego upośledzony „resor” mogą spowodować kalectwo. Chodzi oczywiście o kifozę i lordozę umożliwiające nam chodzenie w pionowej postawie! Jakże więc ludzki kręgosłup, tak czuły na wszelkie zmiany anatomiczne narząd mógł ewoluować STOPNIOWO? 

StW 573 - „Little Foot”. The most complete Australopithecus skeleton!

Supporters of the evolution of humans from Australopithecus were very surprised. Australopithecus foot StW 573 - "Little Foot". Combined with new analyzes of the pelvis and the shape of the labyrinth, Australopithecus can be sent to zoos! :)

Animated films about Australopithecus are getting closer to the truth. New comparative studies of pelvises will bring new corrections to the image of Australopithecus!

https://m.facebook.com/groups/qaetec/permalink/7956075691074506/

DescriptionReconstruction of the foot of Little Foot Australopithecus fossil. Little Foot is a nearly complete Australopithecus skeleton discovered in the Sterkfontein Caves in South Africa in 1994-1998. The skeleton is an estimated 3.67 million years old, dated in 2015 by means of a new radioisotopic technique. The recovery of the bones proved extremely difficult, because they were completely embedded in rock. Photographed in 2010.

https://www.science.org/doi/10.1126/sciadv.aar7723

„The functional and evolutionary implications of primitive retentions in early hominin feet have been under debate since the discovery of Australopithecus afarensis. Ontogeny can provide insight into adult phenotypes, but juvenile early hominin foot fossils are exceptionally rare. We analyze a nearly complete, 3.32-million-year-old juvenile foot of A. afarensis (DIK-1-1f). We show that juvenile A. afarensis individuals already had many of the bipedal features found in adult specimens. 

However, they also had medial cuneiform traits associated with increased hallucal mobility and a more gracile calcaneal tuber, which is unexpected on the basis of known adult morphologies. Selection for traits functionally associated with juvenile pedal grasping may provide a new perspective on their retention in the more terrestrial adult A. afarensis.”

https://sciencephotogallery.com/featured/little-foot-australopithecus-fossil-foot-reconstruction-patrick-landmannscience-phot

„The ca. 3.67 Ma adult skeleton known as 'Little Foot' (StW 573), recovered from Sterkfontein Member 2 breccia in the Silberberg Grotto, is remarkable for its morphology and completeness. Preservation of clavicles and scapulae, including essentially complete right-side elements, offers opportunities to assess morphological and functional aspects of a nearly complete Australopithecus pectoral girdle. Here we describe the StW 573 pectoral girdle and offer quantitative comparisons to those of extant hominoids and selected homininans. 

The StW 573 pectoral girdle combines features intermediate between those of humans and other apes: a long and curved clavicle, suggesting a relatively dorsally positioned scapula; an enlarged and uniquely proportioned supraspinous fossa; a relatively cranially oriented glenoid fossa; and ape-like reinforcement of the axillary margin by a stout ventral bar. StW 573 scapulae are as follows: smaller than those of some homininans (i.e., KSD-VP-1/1 and KNM-ER 47000A), larger than others (i.e., A.L. 288-1, Sts 7, and MH2), and most similar in size to another australopith from Sterkfontein, StW 431.

 Moreover, StW 573 and StW 431 exhibit similar structural features along their axillary margins and inferior angles. As the StW 573 pectoral girdle (e.g., scapular configuration) has a greater affinity to that of apes-Gorilla in particular-rather than modern humans, we suggest that the StW 573 morphological pattern appears to reflect adaptations to arboreal behaviors, especially those with the hand positioned above the head, more than human-like manipulatory capabilities. 

When compared with less complete pectoral girdles from middle/late Miocene apes and that of the penecontemporaneous KSD-VP-1/1 (Australopithecus afarensis), and mindful of consensus views on the adaptiveness of arboreal positional behaviors soliciting abducted glenohumeral joints in early Pliocene taxa, we propose that the StW 573 pectoral girdle is a reasonable model for hypothesizing pectoral girdle configuration of the crown hominin last common ancestor.”

https://pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/33888323/

------

https://www.express.co.uk/news/science/1425684/little-foot-fossil-prehistoric-ancestor-australopithecus-when-humans-split-from-apes-evg/amp

Comparative Functional Morphology of Human and Chimpanzee Feet Based on Three-Dimensional Finite Element Analysis

https://www.frontiersin.org/articles/10.3389/fbioe.2021.760486/ful

https://youtu.be/vEpEZjxmmuw?si=K3mt4EzlNbAF5pA2

https://youtu.be/jBWrijkznUI?si=DmomueXtQfJREV_W