Cukry proste są podstawowym źródłem energii i jako pierwsze ze składników energetycznych spalane są w ludzkich komórkach. Po spaleniu dostarczają organizmowi dużo energii w krótkim czasie. Metabolizm glukozy w organizmie odgrywa kluczową rolę, więc konieczny jest sprawny system regulacji tego procesu. Analiza sterowania metabolizmem glukozy musi uwzględniać zachodzące w komórkach reakcje: lipogenezy (tworzenie tkanki tłuszczowej) i lipolizy (zużywanie tkanki tłuszczowej).
Rozpatrując patogenezę metabolizmu glukozy nie można również pominąć roli systemu sygnalizacji głodu. Zakłócenia na wejściu do tego alarmowego układu mają kluczowy wpływ na całkowity metabolizm cukrów w organizmie.
- ŁAKNIENIE, czyli sygnalizacja odczucia głodu.
Należy dobitnie podkreślić, że odczucie głodu nie wynika z niskiego poziomu glikemii (stężenia glukozy) we krwi, lecz aktywowane jest dużą prędkością opadania glikemii.
Odczucie głodu jest sygnałem z autonomicznego układu, który z wyprzedzeniem informuje o kończących się zapasach szybkodostępnej glukozy w organizmie. Taka sygnalizacja daje organizmowi więcej czasu na zdobycie i trawienie pokarmu i ma zapobiec utracie przytomności w wyniku hipoglikemii ( zbyt niskiego stężenia glukozy we krwi).
Obecne w tkankach chorego organizmu żywiące się cukrami infekcje (np. Candida) skutecznie oszukują "przewidujący hipoglikemię" układ sygnalizacji głodu.
Mikroby zużywajace w lawinowym tempie cukier wywołują szybki spadek glikemii w organizmie i wcześniejsze, niż u osoby zdrowej, odczucie głodu.
Wymuszone częstym łaknieniem, nie wynikającym tylko z potrzeb organizmu, spożywanie produktów o wysokim IG (indeksie glikemicznym), powoduje szybki wzrost stężenia glukozy w jelicie cienkim i we krwi.
Glikemia u osób tak zakażonych utrzymywana jest na wyższym poziomie, niż ma to miejsce u zdrowej osoby.
Słodkożywna infekcja wywołuje: wzmożone wydzielanie insuliny, intensywną lipogenezę i tycie pacjenta.
Okazuje się, że "przewidujące" działania organizmu mające pomóc mu utrzymać glikemię, w pewnych okolicznościach są zgubne dla poprawnego metabolizmu glukozy.
Inny gatunek mikrobów (np. Fusarium), który czerpie energię z rozkładu białek, doprowadza do lizy (niszczenia) ludzkich komórek. Produktem takiego pasożytnictwa jest glukoza, która ma wpływ na układ sygnalizacji głodu. Mniejsze prędkości opadania glikemii, wynikające z istnienia dwóch źródeł podawania do osocza glukozy i rozpad ludzkich komórek powoduje chudnięcie pacjenta.
Oba ww. gatunki grzybów w organizmie często występują jednocześnie. Wpływ na układ sygnalizacji głodu u chorego jest wypadkową ich aktywności. W szczególnym przypadku może wystąpić taka sytuacja,że pacjent utrzymuje stałą wagę, lecz systematycznie spada ilość i kondycja komórek jego organizmu.
Łaknienia nie da się opanować: restrykcyjną dietą, wysiłkiem fizycznym, czy siłą woli.
Oparta na sumowaniu kalorii naukowa recepta na walkę z otyłością: “mniej żryj, więcej się ruszaj” nie może być skuteczna, bo jest niezgodna z “logiką” zakażonego słodkożywną infekcją organizmu. Taka nieskuteczna metoda walki z otyłością wyniszcza komórki organizmu, wpędzając go w nowe zdrowotne problemy.
Również odsyłanie do psychologa, lub psychiatry osób chorobliwie chudnących jest nieporozumieniem.
-LIPOGENEZA - synteza tłuszczów z glukozy.
Organizm ma ograniczoną zdolność magazynowania cukrów w wątrobie i osoczu. Duże stężenie glukozy w jelicie cienkim pow. 30mM, ( jest to istotne działanie z wyprzedzeniem: glukoza jest jeszcze poza organizmem, a wydzielana jest już insulina) lub wysoka glikemia powoduje wydzielanie insuliny przez trzustkę. Dzięki insulinie glukoza przenika z dużą intensywnością do komórek mięśniowych i tłuszczowych.
W mięśniach szkieletowych glukoza zamieniana jest w energię mechaniczną i cieplną. W komórkach tłuszczowych glukoza zostaje przetworzona i magazynowana w postaci 3 glicerydów. Lipogeneza pomaga utrzymać glikemię, gdyż każdą nadwyżkę glukozy, której nie wykorzystają mięśnie i inne tkanki, pozwala magazynować w adipocytach (komórkach tłuszczowych)
Insulina podawana endogennie, lub iniekcjami, w ilościach większych niż to wynika z aktywności fizycznej organizmu, powoduje: wcześniejsze odczucie głodu, wzmożoną lipogenezę i tycie.
Diabetycy, którzy przyjmują za małe dawki insuliny lub nieświadomi jej nie biorą, rzadziej odczuwają łaknienie i chudną. Komórki nie otrzymują glukozy, więc słabną. Może również dojść do hiperglikemii (wysokiego stężenia glukozy we krwi), która aktywuje układ sygnalizacji pragnienia. Odczucia pragnienia i głodu nie da się ignorować i pokonać siłą woli.
-LIPOLIZA - rozkład tłuszczów na glukozę i kwasy tłuszczowe.
Komentarze