W październiku 2015 r. przystąpiłem do ugrupowania „Polska Razem, Zjednoczona Prawica” kierowanego przez Jarosława Gowina. Zaproponowałem wówczas autorski program w dziedzinie obronności. Nie wzbudził on żadnego zainteresowania w gremiach decyzyjnych Prawa i Sprawiedliwości. Został też zignorowany przez nowe kierownictwo MON powołane 25 listopada 2015 r. Za dwa miesiące miną dwa lata, gdy ministrem obrony jest Antoni Macierewicz. Nie ma nowej strategii obrony kraju (obowiązują dokumenty zatwierdzane przez B. Komorowskiego i D. Tuska), nie naprawiono systemu dowodzenie siłami zbrojnymi, a obecny uległ dalszej komplikacji po powołaniu dowódcy Wojsk Obrony Terytorialnej podległego ministrowi obronna. Niejasne są przesłanki przeprowadzonych przez ministra obrony głębokich zmian kadrowych w strukturach dowódczych sił zbrojnych. Utajniono skorygowany Program Technicznej Modernizacji sił zbrojnych i tajne są wyniki przeprowadzonego Strategicznego Przeglądu Obronnego. Nie wiadomo jaką strategię ma realizować Koncepcja Obronności RP, którą MON w bardzo ogólnikowej formie zaprezentował w maju br. Wojska Obrony Terytorialnej są tworzone w niejasnych uwarunkowaniach strategicznych jako formacja wsparcia zawodowych wojsk operacyjnych… Mógłbym długo wymieniać to co mnie niepokoi.
Popieram rząd „dobrej zmiany” i dlatego martwię się, że mało potrzebnych zmian mogę odnotować w MON. Zdaję sobie sprawę, że po tym co napisałem pojawią się tacy, którzy mój krytyczny głos nazwą atakiem na ministra, wpisywaniem się w to, co robi opozycja, albo wręcz objawem jakieś „prywaty” kogoś chcącego załatwić sobie „fuchę” rządową. Pomijając więc taką oczywistość, że trudno coś załatwić krytykując ważnego i ambitnego polityka rządzącego ugrupowania podkreślę, że powodem mojej krytyki jest po prostu ocena merytoryczna tego, co widzę i czego dostrzec nie mogę w resorcie obrony.
A twierdzącym, że łatwo krytykować nie wskazując, co należałoby zrobić przypomnę mój program z 2015 r. Uważam, że nie stracił aktualności.
Program: OBRONA NARODOWA
Naszym celem jest dokonanie istotnej zmiany w dziedzinie obronności. System obrony państwa polskiego musi odpowiadać standardom społeczeństwa demokratycznego, obywatelskiego. Struktury, mechanizmy i sposoby myślenia będące spadkiem po okresie PRL muszą być nie tylko usunięte, ale zastąpione rozwiązaniami przystającymi do rzeczywistości niepodległego i suwerennego państwa demokratycznego skłaniającymi, a nie zaganiającymi obywateli do wypełniania obowiązków obronnych.
Podstawowe znaczenie w procesie budowy systemu obrony Polski ma odbudowa morale Wojska Polskiego, które powinno kształtować patriotyczne przesłanie tradycji walk o niepodległość, postaw i ofiarności żołnierzy legionów, powstań, konspiracji zbrojnej.
Słowa: Bóg – Honor – Ojczyzna powinny mieć żywą współczesną treść.
************
W przeszłości Polska nie potrafiła stworzyć siły gwarantującej narodowi bezpieczny byt. Tę słabość wiele razy nadrabiano poświęceniem żołnierzy, którzy musieli wykonywać „niewykonalny rozkaz obrony Ojczyzny” – jak powiedział gen. Tadeusz Kutrzeba, dowódca armii „Poznań” w 1939 r.
Po rozpadzie ZSRR Polska i inne kraje bloku sowieckiego odzyskały wolność. Ukształtował się porządek międzynarodowy z kluczową pozycją USA. Ten stan jest kwestionowany przez państwa aspirujące do odgrywania wielkomocarstwowej roli w świecie i rodzi napięcia w stosunkach międzynarodowych. W przeszłości prowadziło to do konfliktów zbrojnych skutkujących zagrożeniami dla bezpieczeństwa a nawet istnienia Polski.
Bezpieczeństwo Polski jest związane z procesami zachodzącymi na arenie światowej. Uwzględniając to uwarunkowanie należy nie tylko prowadzić odpowiednią politykę zagraniczną, ale trzeba też dbać o właściwe środki obrony kraju. W tej dziedzinie możemy jednak odnotować niepokojące zdarzenia bowiem:
1. Polskie strategie bezpieczeństwa narodowego niewłaściwie oceniają zmiany zachodzące w relacjach międzynarodowych i sposoby zapobiegania zagrożeniom.
2. Stworzone siły zbrojne nie są w stanie obronić granice państwa polskiego.
3. Osłabła w społeczeństwie gotowość spełniania obowiązku obrony Ojczyzny.
4. Rodzi wątpliwości skuteczność NATO, sojuszu gwarantującego Polsce bezpieczeństwo.
5. Relatywnie zmniejsza się, wraz z rozbudową potencjału wojskowego Rosji, potencjał obronny Polski.
Ośrodki polityczne decydując o stanie polskiej obronności tego nie dostrzegały zapewniając latami Polaków, że „wojny nie będzie”. Dziś musimy stwierdzić, że sprawy bezpieczeństwa narodowego Polski znalazły się w niebezpiecznym miejscu.
Odwołujemy się do wszystkich zatroskanych stanem obronności kraju wspominając rolę Wojska Polskiego w historii i żołnierza polskiego, obywatela - patriotę, a nie zawodowca, wykonującego żołnierską profesję.
Zachęcamy do refleksji nad stanem obrony i bezpieczeństwa narodowego. Chcemy podejmować wysiłki w celu:
1. Odbudowy patriotycznego sensu żołnierskiej służby i ducha wojska;
2. Przywrócenia znaczenia konstytucyjnego obowiązku obrony Ojczyzny;
3. Rozwoju potencjału obronnego z uwzględnieniem roli polskiej nauki.
Obrona narodowa jest sprawą wspólną wszystkich Polaków. Poszukiwanie rozwiązań w tej dziedzinie nie może być „produktem ubocznym” partyjnych sporów.
ZRÓWNOWAŻONY SYSTEM OBRONY PAŃSTWA
Obrona narodowa Polski musi być działaniem przemyślanym i dobrze zaplanowanym, nie może być improwizowanym zrywem podejmowanym dopiero w obliczu agresji.
Odwołując się do zasad sztuki wojennej należy wskazać, że do głównych środków obrony należą:
- Duch i wola obrony społeczeństwa. Powszechne, obronne przygotowanie w zakresie walki zbrojnej i szeroko rozumianej obrony cywilnej całego społeczeństwa, instytucji i zakładów do wsparcia wysiłku wojsk oraz ratowania ludzi, dobytku i środowiska przed skutkami wojny, katastrof technicznych i klęsk żywiołowych.
- Siły zbrojne, składające się z dwóch równoprawnych komponentów:
- wojsk operacyjnych – siły uderzeniowej; komponent mobilny, zawodowy i nowocześnie uzbrojony zdolny do działań w ramach sojuszniczych misji poza terytorium państwa i wykonywania kontruderzeń w trakcie obrony kraju przed agresją.
- wojsk obrony terytorialnej – siły obronnej, komponent mobilizowany i wykorzystywany do obrony rejonu zamieszkania żołnierzy, uzbrojony w środki zwalczania czołgów, samolotów i śmigłowców, przygotowane do natychmiastowego – z chwilą wtargnięcia agresora – podjęcia działań nieregularnych w masowej skali.
- Wiarygodna strategia obronna zespalająca manewrowo-uderzeniowe działania wojsk operacyjnych z wysiłkiem zbrojnym wojsk obrony terytorialnej w formie działań regularnych i nieregularnych połączonych z powszechnym oporem niezbrojnym przygotowanego i zorganizowanego społeczeństwa. (Działania nieregularne jako podstawowa forma walki wojsk obrony terytorialnej polegają na unikaniu frontalnego starcia z silniejszym przeciwnikiem i atakowaniu z zaskoczenia, przy maksymalnym wykorzystaniu walorów obronnych terenu, słabych elementów w ugrupowania wojsk przeciwnika, w jego infrastrukturze wojskowej – logistyce, komunikacji, dowodzeniu).
- Wykorzystanie walorów obronnych, w tym terenów zurbanizowanych oraz przygotowanie obronne terytorium realizowane w ramach Operacyjnego Przygotowania Obszaru Kraju do obrony. Ważnym elementem jest stworzenie przemysłu obronnego zdolnego dostarczać broń i wyposażenie wojsku.
- Pomoc innych państw (określona postanowieniami sojuszniczymi) w formie wsparcia politycznego i społecznego, restrykcji wobec agresora oraz dostaw uzbrojenia i środków zaopatrzenia, a także wspierających sojuszniczych działań zbrojnych.
Wymienione środki obrony ujęte w struktury organizacyjne i funkcjonalne powinny stanowić siłę obronną RP tworzącą Zrównoważony System Obrony Państwa (ZSOP). Jego równowaga polega na tym, że występujące składniki systemu działając łącznie zapewniają skuteczność obrony, a każdy z nich jest jednakowo ważny.
Utworzenie Zrównoważonego Systemu Obrony Państwa, a w nim systemu wojskowego obejmującego elitarne i profesjonalne wojska operacyjne oraz powszechną obronę terytorialną jest działaniem o podstawowym znaczeniu dla bezpieczeństwa Polski. Zapewni Polsce trwałe i pewne podstawy bezpieczeństwa narodowego a także będzie istotnym elementem wzmocnienia NATO w tym wiarygodności obronnej Polski jako członka tego sojuszu.
POLITYKA OBRONNA RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Głównym celem polityki obronnej Rzeczypospolitej Polskiej jest zapewnienie skutecznej ochrony i obrony terytorium narodowego z wykorzystaniem Sił Zbrojnych PR przed faktycznymi i prawdopodobnymi zagrożeniami militarnymi, także w razie braku pomocy sojuszniczej – w kontekście wymogów bezpieczeństwa narodowego. Cel ten można będzie osiągnąć tworząc Zrównoważony System Obrony Państwa, odbudowując zdolności obronne terytorium narodowego Polski skorelowane z wymogami współuczestnictwa w obronie wspólnej NATO i Unii Europejskiej oraz wypracowując podstawy właściwej polityki bezpieczeństwa narodowego w kwestiach militarnych.
Polityka obronna RP powinna być troską zwierzchnika sił zbrojnych Prezydenta RP wykonywana przez ministra Obrony Narodowej, będącego głównym organem władzy wykonawczej do przygotowania i realizacji cywilno-wojskowej, powszechnej obrony narodowe.
Podstawy polityki bezpieczeństwa narodowego
1. Kluczowym zagadnieniem w ustalaniu polityki bezpieczeństwa Polski jest opracowanie NARODOWEJ STRATEGII OBRONNEJ, określającej sposoby i środki właściwe i konieczne do zapewnienia wiarygodnego i skutecznego odstraszania potencjalnego agresora oraz ochrony i obrony Rzeczypospolitej w tym realizacji zadań obrony kolektywnej/wspólnej NATO.
Istnieje potrzeba stworzenia państwowego centrum opracowywania strategii oraz analiz geopolitycznych i geostrategicznych pozwalających stale rozpoznawać zagrożenia i projektować sposoby zapobiegania im.
2. W następstwie przyjęcia nowej strategii zachodzi konieczność przeprowadzenia tzw. audytu Sił Zbrojnych RP w wymiarze operacyjnym, jakościowym, informatycznym i finansowym celem ustalenia na ile będą one mogły wykonać zalecenia nowej strategii. Wnioski z audytu powinny wskazać w jakich kierunkach powinno zmierzać programy naprawcze w obszarze obronności.
3. Szczególną uwagę trzeba będzie skupić na tworzonej dwu-komponentowej strukturze Sił Zbrojnych RP: efektywności uzawodowionego komponentu operacyjnego, jego zdolności do prowadzenia działań regularnych i nieregularnych, a z drugiej strony oceniając obywatelski komponent terytorialny, jego zdolność obrony miast, miejscowości i infrastruktury oraz możliwości prowadzenia powszechnych działań nieregularnych podczas wojny, w tym w warunkach okupacji, a w czasie pokoju udzielania wsparcia administracji w przeciwdziałaniu skutkom sytuacji kryzysowych.
4. Zaleca się zrezygnowanie, przy podejmowaniu decyzji dotyczących wojska, z koncepcji „armii małej, ale nowoczesnej”, „zawodowej”, „profesjonalnej” bowiem nie przyniosło to żadnych pozytywnych następstw dla obronności RP. Wymaga pilnej weryfikacji przeprowadzona w 2014 r. reforma systemu dowodzenia siłami zbrojnych RP – konieczne jest uporządkowanie i naprawienie tego systemu. Należy zrezygnować z projektu budowy lokalnych formacji Wojsk Obrony Terytorialnej strukturami Narodowych Sił Rezerwowych, tworzonymi na wzór sowieckich/rosyjskich wojsk wewnętrznych.
Należy sięgnąć po doświadczenia budowanej w latach 1993-2007, podstawy Obrony Terytorialnej, ówczesnego funkcjonowania dowództw okręgów wojskowych (i podległych im dowództw lokalnych, powiatowych), jednostek wojsk Obrony Terytorialnej oraz przygotowanych przez nie kadr i wyszkolonych rezerw osobowych. Uzyskane wnioski będą pomocne w budowaniu sił terytorialnych.
5. Niezbędne jest przywrócenie patriotycznych motywacji powszechnej, obywatelskiej służbie wojskowej (szkolenie podstawowe i służba w rezerwie), jako fundamentalnej instytucji narodowej i państwowej na rzecz zapewnienia wiarygodnego i skutecznego odstraszania, ochrony i obrony narodowej oraz niezbędnej dla patriotycznego i obywatelskiego wychowania oraz zaangażowania Polaków w obronę i odpowiedzialność za państwo. Trzeba opracować sposoby wprowadzenie dobrowolnego powszechnego, podstawowego szkolenia wojskowego młodzieży i prowadzenia go w formie krótkoterminowego kursu wojskowego (3 miesiące), zwłaszcza w jednostkach OT, oraz w klasach wojskowych, a także jednostkach pro-obronnych („Strzelec” i inne);
6. Istnieje potrzeba włączenia całego społeczeństwa i wszystkich instytucji państwa w przygotowanie oraz realizację powszechnego obowiązku obrony poprzez obywatelską służbę wojskową oraz służbę w Obronie Cywilnej. Koniecznością jest odbudowa organizacji Obrony Cywilnej, jako części obrony narodowej obejmującej całość cywilnych przygotowań powszechnej obrony narodowej, rozpoczynając od odtworzenia kierownictwa (inspektoratu) Obrony Cywilnej;
7. Koniecznym jest podniesienie rangi nauki wojskowej, określenie misji Akademii Obrony Narodowej i wyższych szkół wojskowych w tworzeniu podstaw narodowej nauki obronnej oraz przygotowaniu cywilnych i wojskowych kadr obrony narodowej. Wymagają ukierunkowania wysiłki naukowo-badawcze i wydatki na rzecz programów modernizacji Sił Zbrojnych RP, w tym na wyposażanie wojsk uwzględniając współdziałanie wojsk operacyjnych z Wojskami OT. Zasadniczą rolę w tych wysiłkach powinna odgrywać Wojskowa Akademia Techniczna i współpracujące z nią ośrodki naukowo-badawcze i konstrukcyjne;
Odbudowa zdolności obronnych terytorium narodowego
Konieczne jest sformułowanie nowej polityki obronnej uwzględniającej zagrożenia, takie m.in. jak powrót Rosji do zbrojnej eskalacji imperialnej w rejonie Europy Środkowo-Wschodniej i masowej imigracji ludności z Azji i Afryki do krajów Unii Europejskiej.
Priorytetem jest zbudowanie potencjału narodowych zdolności wiarygodnego odstraszania, ochrony i obrony terytorium RP, połączonego z zapewnieniem działań obronnych innych państw NATO.
Nieodzowne staje się podjęcie wysiłku odbudowania obronnej komplementarnej, dwu-komponentowej, struktury Sił Zbrojnych RP, składającej się z powszechnych Wojsk Obrony Terytorialnej (kontynuujących tradycje patriotycznych formacji zbrojnych walczących o niepodległość Polski) i współdziałających z nimi mobilnych wojsk operacyjnych;
Należy umożliwić społeczeństwu, a zwłaszcza młodemu pokoleniu Polaków – wykazujących ducha patriotyzmu – przygotowanie się do obrony Rzeczypospolitej w wojskowych i cywilnych strukturach Obrony Narodowej. Wykazywanie przez obywateli woli obrony Ojczyzny będzie stanowić fundament wiarygodności i skuteczności narodowych zdolności odstraszania, ochrony i obrony państwa polskiego;
Należy w społeczeństwie propagować przeszkolenie wojskowe bez wiązania go z zawodową służbą, ale jako potrzeby motywowanej względami patriotycznymi wynikającej z konstytucyjnego obowiązku obrony Ojczyzny. Można nałożyć na osoby ubiegające się o prawo posiadania broni, kandydatów zgłaszających się do służb mundurowych i do pracy w agencjach ochrony obowiązek szkolenia wojskowego. Generalnie powinna obowiązywać zasada, aby w strukturach zarządzania kryzysowego, w służbach ratowniczych, w straży pożarnej zawodowej i ochotniczej, w agencjach ochrony wszyscy legitymowali się odbytym przeszkoleniem wojskowym.
W Polsce działają apolityczne stowarzyszenia i związki o charakterze pro-obronnym. Będzie celowym utworzenie państwowej komórki/urzędu dla koordynowanie tej działalności i organizowania współpracy w zakresie realizowania jednolitego przeszkolenie wojskowego oraz kształcenia patriotyczno-obywatelskiego członków tych ruchów i organizacji. W ten sposób można będzie gromadzić społeczne zaplecze dla formowanej OT oraz pozyskiwać kandydatów do służby wojskowej kierujących się nie tylko względami materialnymi, ale także etosem żołnierza polskiego.
Dla zapewnienia realności wsparcia sojuszniczego w obronie terytorium RP należy stworzyć warunki dla wykonania tego działania w wymiarze:
· bojowym – zatrzymania agresora na kierunkach uderzenia, utrzymania ciągów drogowych, mostów i lotnisk na kierunkach manewru wojsk sojuszniczych;
· czasowym – zapewniając samodzielną obronę własnego terytorium na czas potrzebny sojusznikom do podjęcia decyzji o mobilizacji i przegrupowania wojsk;
· logistycznym – realizacja zadań wsparcia państwa-gospodarza (HNS);
· społecznym – uzgodnienia z odpowiednimi władzami i społeczeństwem przemieszczania wojsk sojuszniczych na terytorium narodowym Polski.
Zadaniem do zrealizowanie jest zapewnienie lądowej osłony strategicznej wzdłuż wschodniej granicy Polski i NATO oraz ochrony i obrony infrastruktury obronnej, a także infrastruktury krytycznej państwa polskiego. Szczególnie ważne i pilne jest utworzenie „wschodnich” regionalnych struktur OT i utworzenie w ich ramach powiatowych struktur Wojsk OT. Należy dokonać przeglądu infrastruktury do realizacji zadań HNS zapewniających sprawne przyjęcie i działanie wojsk wsparcia NATO.
Wyjaśnienia wymagają trzy zagadnienia:
· Wojska OT będą stanowić jeden z ważnych elementów systemu obronnego państwa, ale ich pozycja nie może oznaczać uszczuplenia nakładów na wojska operacyjne i degradację tych wojsk. W systemie obrony kraju w razie wybuchu wojny wojska OT mają spełniać rolę „tarczy”, gdy wojska operacyjne będą „mieczem” obrony narodowej RP. Oba komponenty wojsk, operacyjny i terytorialny, są niezbędne. Nacisk położony w programie na budowę OT wynika z tego, że była ona dotąd niedoceniana, a jednostki OT uległy likwidacji.
· Podnoszona często kwestia nakładów na obronę wymaga refleksji. Zanim zaczniemy domagać się wzrostu nakładów powinniśmy doprowadzić do sytuacji, gdy MON potrafi wydać w przewidzianym czasie środki już przeznaczane na wojsko. W minionych kilku latach resort obrony zwrócił do budżetu ponad 10 mld zł. Nakłady na obronę ustalone obecnie na poziome 2 proc. PKB pozwalają zbudować system obronny przewidziany w naszym programie.
· Od pewnego czasu pojawiają się w przestrzeni publicznej postulaty przywrócenia poboru do wojska. Nie jest to konieczne wobec wzrostu zainteresowania obywateli przeszkoleniem wojskowym i możliwością pozyskania szkolących się metodą ochotniczą. Kwestię sposobu wykonywania obywatelskiego obowiązku obrony można będzie ustalić na drodze debaty publicznej, jeśli napływ chętnych do odbycia szkolenia wojskowego ustanie.
Konstytucja RP w art. 26 nakłada na siły zbrojne RP zadanie obrony niepodległości państwowej, zapewnienie integralności terytorium państwowego i całości granic. Wykonanie tego zadania będzie możliwe tylko wówczas, gdy system obrony państwa będzie posiadał odpowiednie narzędzia umożliwiające wykonanie tych zadań. Może to zapewnić zrealizowanie postulatów proponowanej przez nas polityki obronnej RP.
Obrona Terytorialna
Uwzględniając poczynione już wysiłki na rzecz zagospodarowania inicjatyw obronnych społeczeństwa, lecz finalnie długotrwałe należy bezzwłocznie (w trybie natychmiastowym) podjąć formowanie Wojsk Obrony Terytorialnej i przystąpić do fazy realizacji pierwszego (wstępnego) etapu tworzenia struktur lokalnych Wojsk OT
W tym celu należy przeprowadzić program pilotażowy sformowania pododdziałów Wojsk OT wzdłuż wybranego odcinka północno-wschodniej granicy państwa. Pozytywny wynik pilotażu umożliwi tworzenie pododdziałów Wojsk OT na terenie wschodniej Polski (na wschód od Wisły), a następnie, w razie konieczności na terenie reszty terytorium RP.
Powołane Wojska OT powinny mieć charakter masowego organizmu, spełniającego istotną rolę we wszystkich możliwych sytuacjach polityczno-militarnych – w postaci systemu celowego – będąc równocześnie komponentem systemu obronnego państwa, łącząc na szczeblu lokalnym swoje działania z wysiłkiem pozamilitarnych ogniw systemu obronności i ogółu społeczeństwa na rzecz:
· obrony militarnej;
· ochrony ludności i środowiska, obejmując równocześnie całe terytorium kraju.
Terytorialne organy dowodzenia Wojsk OT powinny ściśle współpracować z przedstawicielami władz samorządowych wszystkich szczebli. Wspólne planowanie i współdziałanie, wojskowe i cywilne, na rzecz podniesienia poziomu bezpieczeństwa państwa i jego obywateli powoduje, że obrona terytorialna jest tożsama z szeroko rozumianą obroną państwa i znacząco integruje komponent wojskowy z cywilnym.
Pilotażowe pododdziały Wojsk OT
Pilotażowe pododdziały Wojsk OT, o eksperymentalnej wielkości kompanii OT należy utworzyć w powiatach przygranicznych trzech województw:
· wzdłuż granicy z Federacją Rosyjską (województwo warmińsko-mazurskie), z Republiką Białorusi i Republiką Ukrainy (województwa podlaskie i lubelskie).
· W kolejności powiaty: braniewski, bartoszycki, kętrzyński,- węgorzewski, gołdapski, augustowski, sokólski, białostocki, miasto Białystok, hajnowski, siemiatycki, bialski, miasto Biała Podlaska, włodawski.
Programem pilotażowym będzie objęte 14 struktur powiatowych. Kierownictwo pilotażem będzie wykonywał Pełnomocnik MON ds. utworzenia Wojsk Obrony Terytorialnej, któremu zostaną podporządkowane tymczasowo o charterze operacyjnym utworzone przy Wojewódzkich Sztabach Wojskowych (Olsztyn, Białystok, Lublin) Przedstawicielstwa Wojsk OT. Byłyby one strukturą pośrednią w systemie kierowania (dowodzenia) Wojskami OT między Pełnomocnikiem MON, a jednostkami powiatowymi OT oraz strukturami do współdziałania z batalionami wojewódzkim NSR.
Formowanie struktury Wojsk OT mogłoby nastąpić natychmiast (po wydaniu odpowiednich decyzji administracyjnych przez ministra ON), a jej rozwijanie – o kolejne formacje terytorialne – powinny być możliwe po zebraniu stosownych wniosków organizacyjnych z tego etapu budowy Wojsk OT.
Do zabezpieczenia etapu pilotażowego budowy formacji OT należy przekazać stosowne pojazdy transportu terenowego i środki łączności oraz miejsca funkcjonowania (bytowania) tych formacji i struktur dowodzenia nimi, a także sorty mundurowe, broń i magazynowanie sprzętu specjalistycznego oraz amunicji – broń osobista może być wydana (po złożeniu przysięgi) żołnierzom pododdziałów Wojsk OT.
Dalszy etap rozbudowy formacji Wojsk OT
W oparciu o doświadczenia z programu pilotażowego będzie można tworzyć kolejne formacje terytorialne na poziomie powiatów – stosownie do potrzeb obrony mieszkańców, ochrony infrastruktury krytycznej i potrzeb wojsk operacyjnych – przygotowując odpowiednią dla tych wojsk strukturę terytorialną na poziomie wszystkich powiatów w takich województwach jak warmińsko-mazurskie i podlaskie (znajdujące się na potencjalnych kierunkach uderzenia wojsk rosyjskich na Warszawę, czego Polska doświadczała w przeszłości).
Natomiast w województwach lubelskim i mazowieckim, gdzie występuje także zagrożenie agresją lądową (ze strony Białorusi, tam znajdują się wojska rosyjskie) w wytypowanych powiatach należy przygotować struktury Wojsk OT do militarnego wzmocnienia obrony terytorium, tak samo w powiatach położonych wzdłuż wybrzeża Morza Bałtyckiego (województwa pomorskie i zachodniopomorskie), na które można wykonać desant z morza rosyjskim sprzętem zgromadzonym na taką okoliczność w obwodzie kaliningradzkim.
Ważne są także dla ruchu wojsk i transportu cywilnego obiekty rozmieszczone wzdłuż dolnego biegu Wisły, poczynając od Kozienic do jej ujścia, które mogą być uchwycone przez agresora w celu rozwinięcia działań. Z tego powodu powiaty na terenie których znajdują się obiekty i węzły komunikacyjne do nich przywiązane powinny być chronione i bronione przez powiatowe struktury Wojsk OT w takich województwach jak mazowieckie i kujawsko-pomorskie.
To jest minimum, które w najbliższym okresie powinno być rozwinięte w układzie terytorialnym z wykorzystaniem Wojsk OT. Równolegle należy planować i przygotowywać terytorialne siły lokalne Wojsk OT na potrzeby obrony poszczególnych miast i ochrony obiektów infrastruktury krytycznej w całym kraju (mamy ich 760) oraz szlaków, obiektów (lotnisk, portów) i węzłów komunikacyjnych, a także rejony i strukturę dla przyjęcia wojsk sojuszniczych.
Program zbudowania Wojsk OT w fazie pierwszej (etap niebieski) powinien doprowadzić do sformowania powiatowych batalionów OT na terenie województw graniczących z terenami z których może dojść do agresji na Polskę.
Rozbudowę wojsk OT należy kontynuować – faza druga (etap zielony) - przyjmując jako podstawową jednostkę batalion działający w powiecie.
Ostatecznie na terenie całego kraju powinny powstać bataliony OT we wszystkich powiatach.
Do programu dołączyłem opracowaną przez płk prof. dr hab. Ryszarda Jakubczaka propozycję organizacyjną WOT pokazującą organizację i uzbrojenie jednostek oraz przewidywany koszt sformowania 104 batalionów WOT.
