Zamordowani 10 października 1946 r.
W tym dniu oprawcy z białostockiego Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego pozbawili życia w lesie pod Olmontami żołnierzy podziemia niepodległościowego.
Od 1996 r. działał Społeczny Komitet Ekshumacji i Pochówków Żołnierzy Polski Podziemnej. Komitet założyli Jerzy Rybnik (syn płk. Aleksandra Rybnika, zamordowanego przez komunistów 11 września 1946 r. ), Mirosław Trzasko i Tadeusz Waśniewski.
Aleksander Rybnik (ur. 1906 r.) W 1930 roku został mianowany podporucznikiem i przydzielony do 78 pułku piechoty w Baranowiczach. Walczył w kampanii wrześniowej 1939 roku, jako dowódcą kompanii piechoty Korpusu Ochrony Pogranicza. W kwietniu 1941 roku aresztowany w Wilnie miał być wywieziony na Syberię. Udało mu się uciec z transportu kolejowego 22 czerwca, podczas bombardowania przez Niemców dworca kolejowego. W pierwszych dniach 1942 roku został mianowany komendantem Obwodu Armii Krajowej Słonim. Zagrożony aresztowaniem, w drugiej połowie 1943 roku schronił się na terenie województwa białostockiego, gdzie został pełniącym obowiązki komendanta Obwodu Białystok Powiat. Od października 1944 roku był inspektorem Inspektoratu Białostockiego AK. 8 lipca 1945 roku w Puszczy Knyszyńskiej dowodząc zgrupowaniem AKO „Piotrków” stoczył zwycięską bitwę pod Ogółami z 1 pułkiem piechoty Ludowego WP oraz funkcjonariuszami UB wspartego artylerią oraz przez Sowietów, przy minimalnych stratach własnych uniknął okrążenia. W październiku 1945 roku mianowany zastępcą Prezesa Okręgu Białystok Wolność i Niezawisłość. Jednocześnie zachował stanowisko inspektora suwalsko-augustowskiego i białostocko-sokólskiego. Został aresztowany 19 kwietnia 1946 roku we wsi Rybaki, przez grupę Ludowego Wojska Polskiego udającą oddział Narodowego Zjednoczenia Wojskowego. Sądzony w pokazowym procesie Inspektoratu Suwalsko-Augustowskiego WiN (24 oskarżonych), który odbywał się w sali białostockiego kina „Ton” w dniach 18–20 lipca 1946 roku. Proces był szeroko opisywany w prasie. Rybnika wraz z sześcioma podwładnymi skazano na karę śmierci. Wyrok został wykonany 11 września 1946 roku w białostockim więzieniu. Miejsce pochówku do chwili obecnej pozostaje nieznane.
- Szukałem ojca - wspominał Jerzy Rybnik. - Pojechaliśmy do lasu. I natknęliśmy się na ludzkie kości.
W sumie ekshumowano szczątki ośmiu ofiar. Znaleziono też łuski nabojów z 1945 r. oraz guziki z orłem w koronie. Szczątki zamordowanych zostały pochowane na cmentarzu wojskowym w Białymstoku. W 2013 r., w ramach śledztwa IPN, z grobów pobrano materiał DNA. Eksperci z Polskiej Bazy Genetycznej Ofiar Totalitaryzmów w Szczecinie zidentyfikowali trzy ofiary.
Czesław Guzeniuk pseud. „Gałąź”
Urodził się 3 maja 1925 r. w miejscowości Brukowo, pow. Sokółka, był synem Józefa i Anieli z d. Białous. W styczniu 1946 r. za pośrednictwem swojego brata – Edmunda wstąpił do oddziału terenowego Zrzeszenia Wolność i Niezawisłość o krypt. „Peluszka”, działającego na terenie gminy Suchowola, którym dowodził Jan Hońko ps. „Pług”. Aresztowany 7 sierpnia 1946 r. przez funkcjonariuszy Powiatowego Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego w Sokółce. 27 września 1946 r. Wojskowy Sąd Rejonowy w Białymstoku w trybie doraźnym skazał Czesława Guzieniuka na karę śmierci.
Konstanty Kuźmicki
Urodził się 18 marca 1918 r. w miejscowości Szereszów (obecnie na terenie Białorusi), był synem Józefa i Anastazji z d. Januszkiewicz. Został skazany 25 września 1946 r. przez Wojskowy Sąd Rejonowy w Białymstoku w trybie doraźnym na karę śmierci. Wyrok wykonano 10 października 1946 r. na terenie lasu w okolicy Olmont koło Białegostoku.
Piotr Tomaszycki pseud. „Gałązka”
Urodził się 1 kwietnia 1926 r. w Sokółce, był synem Wincentego i Emilii z d. Jackiewicz. W kwietniu 1946 r. wstąpił do oddziału Zrzeszenia Wolność i Niezawisłość dowodzonego przez Stanisława Biziuka ps. „Sokół”, działającego na terenie Sokółki. Nawiązał także kontakt z oddziałem Zrzeszenia WiN Stefana Ejsmonta pseud. „Wir”. Brał udział w akcjach wymierzonych przeciwko funkcjonariuszom resortu bezpieczeństwa i żołnierzom sowieckim, a także zajmował się kolportowaniem podziemnej prasy. Aresztowany w nocy z 20 na 21 sierpnia 1946 r. przez funkcjonariuszy PUBP w Sokółce. Wojskowy Sąd Rejonowy w Białymstoku 27 września 1946 r. skazał go w trybie doraźnym na karę śmierci.
Skazywał „sędzia” Włodzimierz Ostapowicz – łącznie odpowiadał za śmierć 116 osób. W 1955 r. w stopniu pułkownika zwolniony ze służby wojskowej, pracował jako adwokat we Wrocławiu i aktywnie działał w PZPR. Zmarł w 1979 r. Pochowany na wrocławskim Cmentarzu Osobowickim.
9 listopada br. odbędą się uroczystości upamiętnienia Bohaterów.
Na Cmentarzu Wojskowym przy ul. 11 Listopada w Białymstoku o godz. 11:00 zostaną poświęcone groby Czesława Guzeniuka, Konstantego Kużmickiego i Piotra Tomaszyckiego. O 11:30 na skraju lasu Olmont zostanie odsłonięta tablica upamiętniająca Żołnierzy Niezłomnych.
................................
Urodziłem się i wychowałem w Olmontach. W dniu mordu popełnionego na polskich patriotach miałem jeden rok. Wcześniej, w listopadzie 1945 r. sowiecki Smiersz aresztował mego ojca, dezertera z Armii Berlinga. Ojciec nawiązał kontakt z oddziałem kpt. Romualda Rajsa „Burego” miał w nim służyć. Chciał przed pójściem do oddziału jeszcze zobaczyć urodzonego niedawno syna, mnie. I wtedy dopadli go Sowieci. Straciłem ojca.
Pochylając się nad mogiłami Bohaterów Polski Niepodległej na cmentarzu w Białymstoku będę mógł też pomodlić się za duszę ppor. Mikołaja Szeremietiewa.
Na zdjęciu moi rodzice w dniu ślubu. Mama Irena zmarła w styczniu 2018 r., spoczywa w grobie rodziców Lubowickich na cmentarzu farnym w Białymstoku.
