Znajoma dziennikarka zadzwoniła z prośbą o pomoc. Niejaka Wisława Szymborska dostała nagrodę Nobla w dziedzinie literatury, a dział kultury nie może jej namierzyć. Zapadła się jak kamień w wodę. Dział wiadomości postanowił zakpić z nieradzących sobie z nawigacją w rzeczywistości brodatych intelektualistów - i również poległ.
To było w latach gdy internet dopiero się wykluwał i był domeną magików porozumiewających się niezrozumiałym żargonem. Zresztą, nie było Googli, nie Facebooka, nie było tak naprawdę nic.
Stawiłem się w redakcji błyskawicznie, dzwonię do informacji międzymiastowej - musiałem poczekać z pół godziny, nim uczynne Szwedki połaczyły się z równie uczynnymi Polkami i już mam numer telefonu do redakcji Tygodnika Powszechnego. Nie pamiętam z kim w redakcji rozmawiałem, panowało tam wielkie święto z wielkim rozgardiaszem. Osoba, z którą rozmawiałem była z początku nieufna, zwłaszcza że noblistka zastrzegła sobie by jej nie niepokoić. No, ale ten warunek postawiła zanim wybuchła bomba z nagrodą. Wkońcu udało mi si ę wydusić miejsce pobytu - Zakopane, pensjonat Astoria. Nie, nie znają numeru telefonu, halo, ktoś zna telefon do Astorii, (z tła) nie, może ten, może będzie później...
Ale ja już mam nawiązany kontakt z międzynarodowym biurem numerów, teraz dostaję priorytet, sprawa nie cierpiąca zwłoki, słyszę trzaski, gwizdy, echa dziesiątek innych rozmów, i jakimś cudem łączą mnie bezpośrenio z pensjonatem Astoria i jest scoop na cały kraj - jedyny szwedzki dziennik, który ma wywiad z noblistką:
Nobelpristagaren Wislawa Szymborska är mycket tagen när DN sent på
torsdagseftermiddagen lyckas få tag på henne på författarhemmet Willa
Astoria i den polska vintersportorten Zakopane i Tatrabergen, dit hon
hade dragit sig tillbaka från hemmet i Krakow.
Motvilligt gick hon med på att besvara några frågor.
- Jag är nästan död. Jag fick nästan krypa på alla fyra för att komma
fram till telefonen. Benen bär mig knappt längre. Jag har gjort femtio
intervjuer.
DN: Vi gratulerar er. Vi är mycket glada över er utmärkelse.
- Jag också.
DN: När fick ni veta att ni hade fått priset?
- I dag, kring tolv. Jag var uppriktigt sagt inte alls förberedd för det.
DN: Vilken var Er första reaktion?
- Blandade känslor. Stor glädje och stor förvirring. Även stor fruktan.
- Nobelpriset är ett fruktansvärt ansvar. Det innebär en plikt att bli en
offentlig person, och det är mycket svårt för mig.
DN: I er första intervju för polsk radio sa ni att ni helst ville sova
och vänta ut uppståndelsen tills den tagit slut.
- Det är tyvärr omöjligt. Jag måste möta utmaningen. Jag hoppas att jag
består provet. Kanske förmår jag, kanske inte.
DN: Hur kommer berömmelsen att påverka ert liv och skrivande?
- Säkert tas lugnet ifrån mig. Jag behöver lugn för att skriva. Men
förutom det påverkas jag inte eftersom jag är i en ålder när ingenting
kan stiga mig åt huvudet.
DN: Vilka är era läsare?
- Det är mycket olika. Både unga och äldre människor, men mycket
ungdomar.
Inne tematy w dziale Kultura
