Niewątpliwą gwiazdą medialną ostatnich miesięcy stał się doradca Prezydenta d/s historii i dziedzictwa narodowego, p. prof. Nałęcz. Trudno ocenić, czy ta aktywność to zlecone mu, skądinąd słusznie, zadanie koniecznego wsparcia intelektu p. Prezydenta, czy też jest to zrozumiałe odreagowywanie niespełnionego polityka. W I-ym przypadku zadanie wydaje się niewykonalne, bowiem skala elementarnych braków i zaawansowany wiek obiektu są trudne do przezwyciężenia. Przy II-giej ewentualności można wnioskować występowanie nadmiernej próżności, co negatywnie skutkuje na formalny zakres obowiązków. Prof. historii wypowiada się nt. procedur prawnych ułaskawień (oczywiście tylko tych dokonanych przez poległą głowę państwa), analizuje różne aspekty śledztwa smoleńskiego, dywaguje o współczesnych i przyszłych relacjach z Rosją ("To, że premier Rosji [...] pojawi się [..] na grobach katyńskich i powie to co powiedział, powinno być rzeczą tak niesłychanie ważną i tak cenną, że powinniśmy na ołtarzu tej sprawy złożyć każdą ofiarę."), itd., itd.
W dniu dzisiejszym przypada 90. rocznica podpisania Traktatu ryskiego (18.3.1921). Rosja zobowiązała się w nim do wypłacenia blisko 60 mln rubli w złocie (faktycznie uiściła niewielki procent).
Doradcę od historii nie interesuje, jak sądzę, możliwość wyegzekwowania ekwiwalentu w wys. miliardów dolarów, choć mógłby mieć wyjątkowe wsparcie kadrowe we władzach (znakomity minister spraw zagranicznych, utalentowany negocjator umowy gazowej W. Pawlak i będący w dużej potrzebie min. Rostowski). Woli rozgrzeszać bezczynność policji wobec bitych i lżonych na Krakowskim Przedmieściu, gmatwać temat zbyt płytko ułożonej rury w okolicy Świnoujścia, relatywizować zabójstwo w Łodzi działacza PiS-u, a szczególnie satysfakcjonuje go odsłonięcie pomnika poległych bolszewików pod Osowem.
Panie Profesorze, Panie Ministrze! Pora zmienić miejsce pracy. Największą klęską jest samoośmieszanie się.
