Nie od dziś wiadomo, że słowo ma moc magiczną, a poeta i wieszczek to nieomal synonimy. Skąd ta prorocza moc mowy wiązanej - zgłębić niepodobna. Może to być skutek przenikania się ducha z materią w samopodobnych, fraktalnych tworach, co by tłumaczyło skalowalność miary - raz to odpowiedniej do rzeczy małych, a innym razem znów do rzeczy wielkich (przynajmniej naszą, ludzką miarą, na takie mierzonych). Może też być tak, że rację miał niejaki Leibnitz vel Leibniz, który dostrzegł, iż w cząstce zawarte jest odbicie całości i takim sposobem, pars pro toto niejako, wierszokleta, co zbadał zasady wiązania stychów, może się śmiało ogarnąć w pryncypiach urządzenia tego najlepszego ze światów, o naszym potencjalnie szczęśliwym kraju nie wspominając. Porzućmy jednak, dla dobra własnego i ewentualnych czytelników, te dyletancko-magiczne rozważania o teorii poznania i przejdźmy do rozbioru wieszczego dzieła poety Z. Przywrskiego, o którym wiemy jeno tyle, że opisał jak Zbudujemy Nową Polskę.
W pieśni onej - ognistej, siarczystej, uroczystej i przejrzystej, nie mglistej - poeta obiecuje:
Zbudujemy nową Polskę
Zbudujemy taki świat,
W którym wszystko będzie lepsze,
W którym nowy będzie ład.
Jako że nasz szczerze miłujący swą ojczyznę pan premier Mateusz Morawiecki do współki z gorącym patriotą i zapalonym reformatorem personalnym (nie mylić z instytucjonalnymi wichrzycielami, co to porządek rzeczy chcą zmieniać!) panem wicepremierem Jarosławem Kaczyńskim takoż obiecują nam, rabom Bożym, nowy ład, jakże tu ma ciekawość w nas, padalcach, nie wzbierać i pragnienie nie narastać by zgłębić, co też ci szlachetni mężowie dla nas dobrego szykują i w jakiż to sposób zamierzają udoskonalić nasz niedoskonały, acz potencjalnie szczęśliwy, kraj. Gnani tą żądzą poznania sięgamy do strof wieszczby, bo póki co szlachetni mężowie niewiele odsłaniają, pewnikiem z troski o nas, maluczkich, by nas jasność ich myśli nie oślepiła, ot co! Czytajmy zatem dalej.
Najpiękniejsze miasta, najpiękniejsze wsie,
Zbudujemy Polskę piękną jak we śnie.
W zgodnej pracy, w zgodnym trudzie,
Już od szkolnych młodych lat
Wyrastamy na tych ludzi,
Którzy lepszym czynią świat.
Obietnica najpiękniejszych miast i najpiękniejszych wsi bardzo jest nam miła, bo jak słusznie zauważył nieboszczyk Scruton, my, Polacy, we wszystkim niemal jesteśmy doskonali, acz jednegośmy nie opanowali i nie zgłębili, a mianowicie ładu urbanistycznego. Podzielamy obserwaję sir Rogera, który w naszym potencjalnie szczęśliwym kraju ładu urbanistycznego (i architektonicznego) nie uświadczył.
Nie do końca jest dla nas jasne, czemu poeta oddzielił zgodną pracę od zgodnego trudu, ale przyjąć należy, że wiedział lepiej. Pewnie będzie i praca, i trud. Opuścić zatem szkoły może pokolenie utrudzonych naprawiaczy świata ("którzy lepszym czynią świat"), które wyrosło w zgodnej pracy. Czy coś w tym rodzaju. Już nam, ludziom małej wiary, zaczyna skóra cierpnąć na plecach, przez ciało przebiegają dreszcze niepokoju, a żołądek zaczynają ściskać skurcze obawy przed możliwymi dokonaniami tego przyszłego pokolenia. Ale najgorsze dopiero przed nami:
Świat radosny, piękny, wielki wspólny krąg
W uścisku braterskim powiązanych rąk.
Co konkretnie poeta miał na myśli pisząc o wielkim wspólnym kręgu - nie wiemy. Ale do istoty wieszczby zbliża nas definitywnie ostatnia strofa, o powiązanych rękach (w uścisku braterskim). Nowy ład, radosny i piękny, będziemy budowali za wspólnie z bratnimi narodami, takimi jak włoski czy grecki, pożyczone pieniądze. I tu poeta jest nieomylny: ręce będą powiązane, na dodatek w braterskim uścisku. (Znaczenia sformułowania o "braterskim uścisku" oczywiście nikomu, kto ma jakie-takie wspomnienie przyjaźni polsko-radzieckiej, objaśniać nie trzeba.)
I patrzcie Państwo, jakie to prorocze strofy składali już przed laty bliżej nieznani poeci-wizjonerzy i jak niewiele, z drugiej strony, czasu musiało minąć, by ich wieszczby przybrały kształty namacalne.
