Media III RP zdążyły przez ostatnie 22 lata wytworzyć ogromną ilość opartych na fałszu, kłamstwie, stereotypach i manipulacjach mitów, które przesiąkają do umysłów wielu nieświadomych tego Polaków. Szczególną rolę w kreowaniu takich mitów odgrywa środowisko "Gazety Wyborczej". Najbardziej zakłamywane są biografie polityków i innych osób publicznych z nurtu narodowo-katolickiego - zarówno żyjących, jak i tych, którzy już nie żyją. Czas więc najwyższy, aby dać odpór propagandzie III RP i rozpocząć wielką pracę odkłamywania rzeczywistości. Na pierwszy ogień biografia człowieka, któremu już teraz, gdy jest jeszcze w pełni sił należy się pomnik, a który powszechnie jest w mediach wyszydzany, wyśmiewany i przedstawiany jako "czarny charakter". Mowa o Antonim Macierewiczu:
Antoni Macierewicz- ur. 3 sierpnia 1948 w Warszawie. Można go przedstawić m.in. jako historyka, polityka, nauczyciela akademickiego, publicystę i zasłużonego działacza opozycji antykomunistycznej. Urodził się on w rodzinie o tradycjach narodowych. Jego pradziadek był oficerem walczącym z Rosjanami, a dziadek współpracownikiem Romana Dmowskiego i działaczem Ligi Narodowej.
Dziedziństwo Antoniego Macierewicza naznaczone było ogromną tragedią, jaka wydarzały się, gdy miał on rok. W 1949 roku w swoim laboratorium został znaleziony martwy jego ojciec, Zdzisław Macierewicz - naukowiec, chemik, wykładowca UW, ale przede wszystkim działacz antykomunistycznego Stronnictwa Pracy, którego działacze byli inwigilowani przez stalinowski aparat represji. Przez lata w śmierci tej doszukiwano się udziału UB, choć ówczesne władze twierdziły, że doc. Macierewicz popełnił samobójstwo.
W okresie późniejszym przebywał m.in. w zakładzie Ojców Salezjanów w Rumii. Następnie podjął naukę w warszawskim liceum im. Frycza-Modrzewskiego, skąd usunięto go za sprzeciw wobec prorządowej polityki władz szkoły. Ostatecznie maturę zdał w XLII LO im. Marii Konopnickiej.
W latach 60. Macierewicz związał się z 1. Warszawską Drużyną Harcerską im. Romualda Traugutta czyli tzw. "Czarną Jedynką". W ramach tej działalności prowadził jawną, a także konspiracyjną działalność opozycyjną.
W 1966 został studentem w IH UW. Podczas studiów założył tajną organizację opozycyjną - Ligę Niepodległościową. W 1968 roku został aresztowany za udział w protestach studenckich. W 1970 propagował na uczelni oddawanie krwi dla ofiar wydarzeń na Wybrzeżu.
Magistrem historii został w 1971 roku. Następnie dostał się na studia doktoranckie, ale nie mógł ukończył doktoratu ze względu na zaangażowanie polityczne. Pracował m.in. jako nauczyciel historii. Potem został wykładowcą historii Ameryki Łacińskiej na Uniwersytecie Warszawskim, skąd szybko został zwolniony z powodów politycznych. W 1981 dzięki wsparciu działaczy NZS dostał pracę wykładowcy Uniwersytetu Jagiellońskiego, gdzie również pracował tylko kilka miesięcy.
Równocześnie prowadził aktywną działalność opozycyjną. Jako pierwszy rozpoczął akcję pomocy dla robotników z Radomia. W 1976 wraz z m.in. innymi działaczami "Czarnej Jedynki" założył Komitet Obrony Robotników (KOR), który niedługo później został przejęty przez osoby z kręgu lewicy laickiej z Adamem Michnikiem na czele. W 1977 rozpoczął wydawanie podziemnego pisma "Głos". W okresie tym był wielokrotnie aresztowany i poddawany rozmaitym represjom.
W 1980 współorganizował Wolne Związki Zawodowe, a następnie był współtwórcą warszawskich struktur NSZZ "Solidarność". Był m.in. członkiem zespołu doradców Krajowej Komisji Porozumiewawczej "S". Kierował też Ośrodkiem Badań Społecznych związku. W 1981 współtworzył Kluby Służby Niepodległości.
W stanie wojennym został internowany. Był więziony m.in. w Kielcach, Iławie, Rzeszowie i Łupkowie, skąd uciekł prowadząc dalszą działalność w podziemiu. Wydawał nadal "Głos" oraz tygodnik "Wiadomości". Wchodził w skład zespołu kierowniczego Archidiecezjalnego Duszpasterstwa Ludzi Pracy w Warszawie. Założył stowarzyszenie "Wolność i Sprawiedliwość", które podjęło współpracę z grupą działaczy "S" związanych z nurtem kontestującym politykę Wałęsy. Był przeciwnikiem porozumienia Okrągłego Stołu.
W 1989 współtworzył wraz z m.in. prof. Wiesławem Chrzanowskim prawicową partię postsolidarnościową - Zjednoczenie Chrześcijańsko-Narodowe (ZChN), w którym został wiceprezesem. W wyborach w 1991 został posłem z warszawskiej utworzonej przez ZChN Wyborczej Akcji Katolickiej. Był już wówczas objęty inwigilacją w ramach operacji UOP mającej dezintegrować polską prawicę.
W grudniu 1991 objął urząd ministra spraw wewnętrznych w utworzonym przez ZChN, PC Kaczyńskich i PL Gabriela Janowskiego, rządzie Jana Olszewskiego. Pełniąc tą funkcję otrzymał od Sejmu zadanie wykonania uchwały lustracyjnej dotyczącej najważniejszych osób w państwie. Przedstawił więc izbie listę osób, które wg dokumentów zachowanych w MSW były tajnymi współpracownikami organów bezpieczeństwa PRL. Wywołało to szok opinii publicznej, gdyż na liście znaleźli się czołowie politycy zarówno z prawej, jak i lewej strony sceny politycznej na czele z prezydentem Lechem Wałęsą.
W związku z publikacją tej listy, został wraz z całym rządem odwołany w trybie pilnym przez szeroką "koalicję strachu przed lustracją" sięgającą od przywódców komunistycznej partii do b. działaczy opozycji, związanych z nurtem lewicy laickiej.
Utworzył następnie swoją partię pod nazwą Akcja Polska, która dokonała zjednoczenia z Ruchem dla Rzeczypospolitej Olszewskiego, a następnie weszła w skład Ruchu Odbudowy Polski. W ROP Macierewicz został wiceprzewodniczącym rady naczelnej. W 1997 roku z jego ramienia wrócił do Sejmu po 4 latach przerwy. Niedługo po wyborach dokonał rozłamu w partii stając na czele Ruchu Katolicko-Narodowego, którego prezesem pozostaje nieprzerwanie od 1998 roku.
W 2001 podpisał umowę o współpracy z LPR i z listy tej partii ponownie został posłem. Rok później, po sporze z Giertychem wystartował na prezydenta Warszawy z ramienia prawicowej koalicji "Razem Polsce". Następnie był przez trzy miesiące eurodeputowanym.
W 2005 wraz z partiami Olszewskiego i Janowskiego jego RKN utworzył fedracyjne ugrupowanie Ruch Patriotyczny, z którego kandydował bez powodzenia do Sejmu. W lipcu 2006 premier Jarosław Kaczyński powołał go na wiceministra obrony narodowej i powierzył misję zlikwidowania Wojskowych Służb Informacyjnych, postkomunistycznej formacji wywiadowczej, o której patologicznych działaniach w swej książce "Przedłużone ramię Moskwy" napisał wiele historyk Sławomir Cenckiewicz.
Dokonując likwidacji i weryfikacji WSI Macierewicz uczynił ogromny krok w procesie wychodzenia Polski z radzieckiej strefy wpływów, którego bali się zrobić wszyscy jego poprzednicy. W okresie 2006-2007 sprawował funkcję szefa Służby Kontrwywiadu Wojskowego.
W 2007 na mocy porozumienia RKN i PiS kandydował z listy PiS do Sejmu i uzyskując ponad 40 tys. głosów zdobył mandat. W 2010 stanął na czele sejmowego zespołu, który niezależnie od organów rosyjskich i rządowych bada okoliczności tragedii smoleńskiej. W 2011 nokautując swoich konukrentów ponownie wygrał wybory do Sejmu w okręgu piotrowskim. Tym razem poparło go prawie 42 tys. wyborców.
Od lat jest blisko związany z Radiem Maryja i TV TRWAM. W 2011 tytuł Człowieka Roku przyznała mu "Gazeta Polska".
Antoni Macierewicz to jeden z najbardziej zasłużonych dla Polski polityków. Oby w przyszłości jego liczne dokonania zarówno w czasie walki o wolność w PRL, jak i w czasie walki o jej utrzymanie i poszerzanie w III RP były docenione!
Moim celem jest przypominanie, nagłaśnianie i napiętnowanie afer mających miejsce w życiu politycznym. Chcę uczciwej i pozbawionej aferzystów klasy politycznej.
Nowości od blogera
Inne tematy w dziale Polityka
