Gdyby Jerzy Giedroyc i jego bliscy współpracownicy z przedwojennych tygodników „Buntu Młodych" i „Polityki" mieli okazję przysłuchiwać się wypowiedziom polityków PO i PIS-u o stu dniach rządu premiera Tuska, z pewnością nie uwierzyliby w istnienie polityki wypranej z treści i pozbawionej ambicji. Adolf i Aleksander Bocheńscy, Ksawery i Mieczysław Pruszyńscy, Stefan Kisielewski nie mogliby zrozumieć władzy pozbawionej ambitnych celów i opozycji, która porusza się poza marginesem spraw ważnych. Każdy z nich rozumiał wymogi taktyki i potrzebę zawierania kompromisów, ale istotę polityki widzieli w aktywnym osiąganiu konkretnych celów. Sama nazwa konserwatywnego periodyku „Bunt młodych" wymierzona była w politykę anachroniczną, która w kółko zajmuje się starymi problemami i personalnymi animozjami.
Dzięki pracy profesorów Rafała Habielskiego i Jerzego Jaruzelskiego, którzy dokonali wyboru publicystki „Buntu Młodych" i „Polityki" („Zamiary, przestrogi, nadzieje. Wybór publicystyki. „Bunt młodych" - „Polityka" 1931-39. Lublin 2007) możemy poznać publicystykę pełną pomysłów, szczególnie w sferach reformy konstytucyjnej i polityki zagranicznej. Gorąco polecam lekturę tekstów pisanych z pasją, wolą wpływania na rzeczywistość i precyzją argumentacji. Niektóre z nich zachowały aktualność, z pewnością można to powiedzieć o artykułach Adolfa Bocheńskiego, w których wskazywał na konieczność reformy ustrojowej wzmacniającej władzę wykonawczą z zachowaniem parlamentarnych form ustrojowych. Dziś potrzeba nam debaty ustrojowej wolnej od partykularnej optyki partii politycznych.
W odpowiedzi na oczekiwanie ujawnienia treści odpowiedzi na moją interpelację w sprawie polityki rządu w kwestii niemieckich inicjatyw upamiętniających przesiedlenia (kwestia „widomego znaku") informuję, że pełna treść odpowiedzi udzielonej w imieniu premiera Tuska zamieszczona jest na mojej stronie internetowej (www.ujazdowski.pl).
