Honorowe zakupy

Żyjemy. Kryzys energetyczny i związane z tym przedziwne utrudnienia, póki co minął. Do jutra, bo rano znowu mają światło wyłączyć. Podobno coś reperują, ale nikt nie wie, co. Sąsiadka twierdzi, że słupy.

Rano pojechałam po lekarstwo dla Wojtka, które się wzięło i skończyło. W miasteczku pandemonium - światła nie ma i kasy nieczynne. Nikt normalny obok kasy nie sprzeda, bo zaraz się okaże, że jakiś urząd siedzi pod ladą i notuje skrzętnie, ile poszło „na kalkulator”. Pani w zaprzyjaźnionej aptece cichcem wyciągnęła Wojtkowe lekarstwo:

- Teraz niech pani nie płaci, zapiszę, receptę zostawię i zapłaci pani potem, jak nabiję. Spokojnie, przecież pani bez leków nie zostawię - poklepała mnie po ramieniu, widząc, ze jej się zaraz rozpłaczę z wdzięczności.

Chwała Bogu, ze nie musiałam płacić... Nie ma światła, nie ma bankomatów i terminali. Innymi słowy - nie ma kasy. A w domu nie ma też papierosów, mleka, jajek i mięsa na obiad. O kartoflach nie wspomnę. Trudno się mówi - idę na żebry.

Pani z budki z papierosami na moje nieśmiałe pytanie, czy mogę na krechę, parsknęła śmiechem:

- Jasne, że tak! Co pani pyta! To co? Papieroski, proszek do prania, płyn do naczyń, szampon, oliwka dla dzieci, płyn do wc, pasta do zlewów... No, stówa okrągła. A co będę zapisywać? Pamięta pani przecież, nie?

Mięcho i jajka opędziłam w ten sam sposób. Zero problemów. Wpadłam jeszcze do zaprzyjaźnionego ciucheksu i bez grosza przy duszy wylazłam z naręczem ciuchów. Nikt mi nie odmówił, nikt nie robił dziwnych min. Pani w sklepiku pomstowała na światło, a na moją inteligentną uwagę, że jadę na oparach paliwa, bo miałam zatankować ale nie mam jak, wyciągnęła z kieszeni 30 złotych i podała mi:

- No, na trochę starczy. Pani potem odda. Pani Aniu -  tyle lat was znam. Niech pani da spokój.

Na szczęście na czynnych stacjach benzynowych są też czynne terminale, więc podziękowałam i pognałam do sąsiedniego miasteczka, gdzie podobno było światło, czyli paliwo i pieniądze na wyciągnięcie ręki. Jakoś dojechałam i ugrzęzłam dopiero 50 metrów od dystrybutora. Pan pomógł mi dotargać paliwo w kanistrze, po czym został, żeby pogadać ze spotkanym znajomym.

- Pani podjedzie i zapłaci - machnął ręką. Niby nic - 20 litrów - ale zawsze jakaś kasa - Proszę pani, znałem pani ojca... Ależ to świetny człowiek był, świeć Panie nad jego duszą. Poza tym - my się tu wszyscy znamy, co nie?

Przed chwila pojechałam i uregulowałam długi. Uzbierało się prawie 3 stówy. Pani w budce z papierosami na mój widok z lekka zdębiała:

- Specjalnie pani jechała, żeby oddać?... trzeba było jutro czy pojutrze, a nie tak jeździć w te i we wte.

Nie znoszę mieć długów, ale strasznie fajne jest to poczucie bezpieczeństwa. Nie masz - trudno, oddasz jutro. A przy okazji wyciągnęłam znajomą z opresji - szlag jej trafił samochód na środku miasteczka i podrzuciłam ja razem z dzieciarnią i zakupami do dość odległego domu. Po samochód przyjedzie sąsiad.

- Wiesz co? - pożegnała się ze mną znajoma - To ja jutro w takim razie podjadę po ciebie. Zakupy pewnie chcesz jakieś większe zrobić, a ja chętnie pomogę.

Rozumiem ją - też nie cierpię mieć długów wdzięczności. Z dwojga złego wolę te w naturze. Umówiłyśmy się, ze jutro podjedziemy aż do sąsiedniego powiatu, czyli do Mrągowa. Trudno się mówi - zakupy już mam, ale może trafię jakieś fajne buty dla syna? Chociaż?... Wszystko wskazuje na to, ze do końca tygodnia będę się bujać z nieczynnymi bankomatami. Dzisiaj wzięłam jakieś pieniądze, ale nie wiem, na ile mi starcza. Może lepiej te zakupy zrobić? A w razie czego - zawsze mogę wziąć na zeszyt. Ciekawe - tu się to nazywa „na honor”. Coś w tym jest.