Katolicyzm jest trudnym w praktyce wyznaniem. Wypełnianie nauki Jezusa oraz niektórych apostołów na temat miłości bliźniego i nieprzyjaciela, miłosierdzia, przebaczenia, służby innym, pokładania nadziei nie w tym, lecz przyszłym życiu jest niemożliwe dla normalnego człowieka. Bo normalny człowiek ma wrogów, których nie kocha, a wręcz nienawidzi, zabiega przede wszystkim o dobro swoje i swoich bliskich, odgryza się i mści, walczy o godne zarobki, itd... itp... Nie na darmo wielu ekstremistów religijnych poddało się szczególnej dyscyplinie, próbując zbliżyć się do ideału – na przykład zamykając się w klasztorach.
Z drugiej strony praktykowany katolicyzm jest bardzo łatwy. Można być w zasadzie niewierzącym, lub wierzącym inaczej i dopuszczać się niemal wszelkiego rodzaju grzechów oraz zbrodni, a i tak cieszyć się przynależnością do kościoła katolickiego. Wyjątek stanowią tu osoby publicznie, które w sposób jawny kontestują nauczanie kościoła i z tego powodu są przezeń potępiane oraz cywilni rozwodnicy, którzy powtórnie weszli w cywilny związek małżeński i mają ograniczony dostęp do komunii. Pozostali nie podlegają niemal żadnej dyscyplinie.
Czy ktoś spotkał się z przypadkiem wykluczenia z kościoła mordercy, pedofila, pijaka, złodzieja czy członka mafii?
Owocem takiego podejścia do dyscypliny jest z jednej strony powszechność kościoła – bo jest łatwy, z drugiej niski poziom etyczny katolików. Każda masowa organizacja musi liczyć się z tym, że teoretyczne standardy nie będą w niej w praktyce utrzymywane – czy jest to partia, czy kościół. Staje więc przed decyzją: być masową, czy prezentować wysokie standardy. Kościół najwyraźniej skłania się ku pierwszej opcji. Decydenci zdają sobie sprawę, że prawdziwe chrześcijaństwo jest po prostu piękną, utopijną ideą, której realizacja w powszechnym wymiarze jest niemożliwa. Wierni natomiast są konkretną liczbą, która stale zasila finansowo tę potężną instytucję.
Rozsądek nie pozostawia więc wyboru.
PS.
Oczywiście dyscyplina nie jest źródłem wysokiej moralności, lecz nauczanie - w tym przypadku Jezusa i niektórych apostołów. Jednak to właśnie dyscyplina stoi na straży tegoż nauczania.
Nie dziwi więc, że tylko około 10% polskich dorosłych katolików systematycznie przystępuje do komunii, a nasza Ojczyzna nie jest oazą miłości i sprawiedliwości, a nawet po prostu zwykłej przyzwoitości, choć prawie wszyscy, z którymi się spotykamy na ulicy, w pracy i w domu to katolicy.
