Z reprodukcji mógłbym zrobić kolejną zagadkę. Tym razem malarską, nie literacką. Co i tak nie miałoby sensu, gdyż tu - na tym rozpolitykowanym portalu - nie znalazłby się przypuszczalnie żaden historyk sztuki, znawca tematu, który zdołałby ją rozwiązać bez przeczesywaania sieci.
Tak uważam. Mimo że sam przyznaję, że do niedawna nazwisko autora obrazu było mi nieznane. Zwróciłem na niego uwagę, gdyż nie mogłem uwierzyć, że miał 16 lat, kiedy stworzył to arcydzieło.
Dwóch mężczyzn, zapewne przyjaciół odwróconych tyłem do obserwatora ginie w jesiennym pejzażu. Wieje wiatr.O czymś rozmawiają. Są tak zajęci sobą, że nie dostrzegają przestrzeni, w której przemieniają sie w dwa coraz mniejsze punkty. Ale zobaczył ich malarz, młody chłopak, który widać domyślal się tematu ich rozmowy. Ten po prawej namawia do czegoś swojego towarzysza. Obserwuje go kątem oka nie wyjmując rąk z kieszeni. Jest przekonany o swojej racji, nie musi gestykulować. Hipnotyzuje rozmówcę po lewej, który jest jakby lżejszy i wyrywa się do ucieczki. Może nawet nie rozmawiają, tylko milczą albo namyślają się, czego nie wolno im powiedzieć? Dwa ludzkie istnienia zagubione w przytulno nieprzytulnej przestrzeni północnego krajobrazu, którego nie widzą.
Namalował ich w wieku lat 16 skandynawski Bob Dylan. Na jedynym zdjęciu, które udało mi się znaleźć w sieci wydał mi się uderzająco podobny do autora Blowin' in the Wind. Także jego obraz ma w sobie coś z intensywności ballad Dylana.
Halfdan Egedius był Norwegiem. Urodził się prawie 150 lat temu, w 1899 w wieku 21 lat umarł w męczarniach na aktynomikozę.
