[tekst powstał na motywach oryginalnego utworu blogerki prowadzącej stronę https://antropollustro.wordpress.com/ ]
W odległych czasach polską ziemię chytrze opanował Chan Kaczan z dynastii Czyngis. Sprytnie opanował tę ziemię za pomocą najstarszej broni i najskuteczniejszej, czyli naiwności tubylców. Przyprowadził okupant na polską ziemię swoją armię i ogłosił tubylcom, że jedzie ze swoją artystyczną grupą w karawanie z cygańskich bryczek w szczęśliwą pielgrzymkę do końcowego punktu DOBROBYT JAK U KOMUCHA. I każdy, kto chce trafić do tej bajkowej krainy musi zabrać się z tym karawanem o nazwie Banasiada. Tylko w nim każdy może się poczuć wolnym i niepodległym. Spotkamy się wszyscy na końcu drogi, jeszcze za naszego życia – mówił chan – w kraju rzek mlekiem i miodem płynących i lasów, gdzie na wierzbach gruszki i buraki z ziemniakami a na przystanku NIEPODLEGŁOŚĆ oczekuje zagadkowy, jeszcze przez nikogo nie widziany mag KOMUCH w kostiumie św. Mikołaja z ogromnymi, pękatymi workami pieniędzy i kluczy do nowych , niebosiężnych mieszkań i okrągłych rachunków w banku dla prostych ludzi.
Wszyscy chętni i naiwni zgodnie usiedli w przewodniej bryczce i choć nikt nic nie mógł zrozumieć z tego, co on do nich mówił, to wszyscy cieszyli się i zachwycali nie rozumiejąc od kogo są wolni i zapominając jakie są odwieczne wyznaczniki wolności. Nikomu się nie przypatrywali, o nic nie dopytywali, ze szczęścia nie mogli rozpoznać prawdziwej twarzy tego, co im to wszystko obiecywał. Ordyńcy znali tajemnicę – żeby być nie do rozpoznania trzeba było skąpać się we krwi narodu, którym trzeba było zawładnąć.
Ruszyła karawana z miejsca zakręciwszy się w kółko jak pies za swoim ogonem, z każdym dniem zwiększając prędkość tak, że już nikt nie mógł z niej podczas jazdy wyskoczyć. A chana armia pośredników w kraju rozrosła się tymczasem potężnie. I zaczęła gnębić, uciskać, okradać, zabijać mieszkańców, jak ogromny, wielogłowy smok. Najbardziej zaś zaczęli prześladować tych, co byli zaciekawieni końcowym punktem drogi karawanu i czasem jego przybycia do celu. Tych dociekliwych ordyńcy nazwali „antysusanidzi” i stosowali względem nich broń najnowszej generacji o nazwie paragraf, która mogła zabić każdego. A w czasie, gdy ludzie kręcili się na tej karuzeli z bryczek, słudzy chana odbierali im ziemie, działki, pola, domy. I prawdziwe ich klarowne nadzieje przysypywali swoimi mętnymi nadziejami na bajeczne, podbniebne miasto Chmurny Kukułczyn.
Chan Kaczan wiedział, że ludzie już mieli dość jego obecności przy skarbcu, dość kradzieży i machinacji, kłamstwa jawnego i skrytego i oto, gdy nastąpiły kolejne wybory na ochroniarza skarbca, Chana Kaczana ogarnęła wielka rozpacz. Bardzo się już mu nie chciało oddawać raz wręczonej władzy nad pałacem ze skarbcami narodu. Przyszedł wieczorem do domu i znowu zaczął skarżyć się swojemu czarnemu, wąsatemu kotu.
- Josif, bracie, taki kłopot mam, że znikąd mi pomocy. Brudni moi niewolnicy zbuntowali się. Nie chcą mnie wybrać ochroniarzem skarbca, ani słyszeć o mnie i widzieć mnie. Nie chcą już oglądać naszych pięknych, emocjonalnych, tradycyjnych, rodzinnych sporów między nami ordyńcami. Ach, jakim zmęczony dalej udawać Polaka, wierzącego, patriotę, obrońcę ich praw i swobód, ochroniarza ich skarbca. Jam w duszy król i żadnej mi i moim pomocnikom fantazji już nie starcza, JAK przekonywać ich, by uwierzyli. I wiesz, Josif, co by tubylcy nie wybrali to wszystko jedno, bo to wszystko nasze zorganizowane grupy ordyńskie. Ale, Josif, tak bym chciał, żeby wybrali Moją grupę, Grupę Niebieskiego Smoka... Co mam robić?
- To jeszcze nie tragedia. Temu lekko zaradzić, powiedział z okna kot. Zasięgniemy rady u maga. Odwrócił się w ciemność otwartego okna, wykonał magiczny rytuał wzywania, to jest 3 razy ogonem potrząsnął i do pokoju - za jeden oka mig - wpłynął potok woni rześkiego, otumaniającego dymu. Dopełzł potok dymu do fotela naprzeciw Chana Kaczana, rozpłynął się i obydwaj zobaczyli w fotelu rozwalającego się z fajką tytoniu saksońskiego maga Per Dont z dynastii Magrib.
- Doradź, ojcze! Jak wyjść z tej sytuacji? I padł Chan Kaczan na kolana przed magiem.
- Zapamiętaj, Kaczan, złotą regułę: jakby niewolnicy nie skakali, nie oburzali się i nie głosowali – nie jest ważne. Ważne, jak to podliczysz. A ty im ogłosisz, że będziesz liczyć według znakomitej formuły wielkiego maga, czyli mnie. I powiesz im, że ona proporcjonalna! Proporcjonalna według ostatnich opinii współczesnych, znakomitych matematyków. I powiesz, że opinia, iż ta metoda jest oszustwem jest już nieaktualna. I powiesz, że przywiały tę formułę do mistrza magiczne wiatry-mussuny. I powiesz, że to jedyne idealne rozwiązanie. I powiesz, że ono wyraża władzę życzeń i marzeń całego ich narodu. A sam powiększysz kilka razy swoje wyniki obliczeń i zmniejszysz liczbę niewygodnych oponentów. I w taki sposób dostaniesz jako wynik swoją przewagę, a więc i władzę. A niewolnicy pójdą ponownie do firm i na pola. Żeby uczcić swoje zwycięstwo zapalisz kadzidło i nazwiesz ten sposób dymokracją. I nie przejmuj się wcale. Tobie kadzi dwór.Dworowi i tobie - lud. Ludowi czasem kadzi dworski trefniś. Wąż połyka swój ogon. Mussun kryje mussuna. System działa jako sprawdzony przez wieki. Niewolnicy lubią swoje niewolnicze położenie. Innego położenia nie znają. Mało będzie jednego donta dla utwierdzenia swojej władzy, to zastosujesz od razu dwa donty i nazwiesz to Pierre-Dont i powiesz, że taka jest teraz moda. I zobaczysz, niewolnicy będą uśmiechać się do ciebie pokornie, a nawet i całować ręce. Nie bój się ich, oni tylko z wyglądu ludzie, a według swoich właściwości to nic nieznaczące szmatki, o które my wycieramy ręce, nogi i gęby.
- Dzięki mojej formule NIGDY, prawił dalej mag Per Dont, nie dojdą do władzy narodowe, niewolnicze masy. I to jest jedyne prawidłowe rozwiązanie, mądre i solidne. Dzięki niemu znowu zapanuje harmonia i wszyscy będą szczęśliwi! A my, jak wszędzie i zawsze, będziemy głosili szczęście, dobrobyt i pokój na całym świecie.
Mag głęboko wciągnął w siebie dym, rozdął się jak ogromny, mętnie opalizujący balon, który wcisnął się w ciemne okno i znikał w ciemności tak, jakby ona go ze smakiem połykała. Chan stał zauroczony. A kiedy mag przepadł całkiem aż ciemność wzdechnęła z ukontentowania oblizując się czarnym, zwinnym językiem, to chan przypomniał sobie, że nie zapytał jeszcze o inne bardzo ważne i pilne sprawy. Bez wahania wskoczył na parapet otwartego okna, odwrócił się w tyłem do ciemności, żeby wykonać magiczne wezwanie. A w drzwi w tej samej minucie wsunął się nos, a za nim głowa. Nie był to wyrzucony oknem i powracający drzwiami mag - jak pomyślał Chan Kaczan - lecz chan podległy był to Batur Koguto-Kur.
- Wzywałeś mnie, panie? - spytał podległy chan, który dorabiał sobie funkcją nadwornego błazna.
- Właź i powiedz, powiedz mi, co tam wieją wiatry-mussuny o moim problemie „jak wykorzystać w swoich celach narodową skrzynkę wiedzy”, ty na niej siedzisz, więc wiesz.
- Ta magiczna skrzynka daje gwarancję twojego wizerunku jako bohatera i wyzwoliciela w oczach mieszkańców, całodobowo o każdej porze roku - mówił Koguto-Kur ze świecącymi oczami. Ona będzie całodobowo opowiadać tubylczemu narodowi, jaki on zdrowy, bogaty, strzeżony prawem, zabezpieczony opieką naszą, swoich ochroniarzy. Będzie wmawiać im, że takimi ich zrobiliśmy my i żeby zawsze wybierali nas na ochroniarzy swojego dobra, dlatego, że inna grupa konkurentów na ochroniarzy to kłamcy, przestępcy, złodzieje, agenci.
Możesz o grupie konkurencyjnej wszystko mówić, co chcesz. I zdradzieckie mordy, i germany-turbany, bo jeśli nam przyjdzie następnym razem ponownie wstąpić w sojusz z nimi oni nam wszystko przebaczą, bo to przecież nasza rodzina a w rodzinie spory bywają. Tylko jednego nie możesz nigdy mówić, że oni ordyńcy, bo wszyscy zrozumieją że i my jesteśmy ordyńcami. I obie grupy wtedy przegrają w walce z tubylcami o władzę nad ich terenem.
- Wszystko to ja zrobię, chanie, mój władco. Zgodnie z najlepszymi tradycjami władców wiatro-mussunów. I wskoczył na parapet Batur Koguto-Kur, zapiał jak kogut, wyjął z kieszeni składane skrzydła, pomachał nimi i uleciał w ciemność.
- A jak oni mi nie uwierzą, krzyknął w ciemność okna Chan Kaczan? Ale chan Batur Koguto-Kur już uleciał i nie usłyszał tego. Skoczył więc znowu chan na parapet i wykonał znak wzywania.
- Po co krzyczysz? Pobudzisz ludzi i tubylców. Wsunęła głowę w okno wiedźma Szecher goss Zada. Jeśli nie wierzą, to powiedz im, że TYLKO JAM WIARYGODNY. To magiczne zaklęcie wiatrów-mussunów. Powtarzaj je 3 razy a osiągniesz szczęście. A twoje zachcianki wprowadzą w życie nasi fachowcy. Chan Matejar Bajar Ibn Ogły będzie bajać od rana do wieczora tysiąc swoich i jedną twoją bajkę o CELU CELÓW I PLANIE PLANÓW. On fachowiec od bajania.
-A Chan Dudzian Dmuchan Wzade NIEZŁOMNY – kontynuowała Szecher goss Zada - będzie całodobowo czuwać i nasłuchiwać jak reaguje na te słowa ofiara informacji. On fachowiec niezrównany od nasłuchiwania. Gdzie by się nie znajdował, zawsze wszystko słucha, słyszy i wysłyszy. Bądź pewny, w każdym miejscu twojej sieci jest odpowiednia osoba, tylko pamiętaj, że na skrzynkach skarbca muszą być tylko nasze osoby wyniesione tam turbulencjami wiatrów-mussunów przysłanych przez smoka. To wszystko, śpij – powiedziała i uleciała.
Łatwo powiedzieć, ale jak tu zasnąć... Chan Kaczan kręcił się na łóżku a sen wciąż z podniebia nie raczył przybywać. Przed chana oczami ożywały opowieści matki o tajnych, magicznych wiatrach-mussunach, o tym, jak one władają magiczną siłą i władzą, jak wnikają w najcieńsze szczeliny mózgu, rodziny, dworów i pałaców. Jak przenikają niewidocznie w państwa, wywiewając treść a pozostawiając jedynie wierzchnią skorupę, jak niewidocznie i niezauważalnie podmieniają swoimi osobami-słupami wszystkie państwowe urzędy i państwo okazuje się znajdować w pajęczynie niewidzialnej okupacji. Wiatry-mussuny – mówiła mu matka, gdy dziecięciem był - przechowują i dają tajne zaklęcia na utrzymanie przejętych terenów. A potem w imieniu mieszkańców państw ogłaszają wojny i mieszkańcy biją się na śmierć, nie rozumiejąc, że są kierowani przez tysiące malutkich, przezroczystych dłoni wiatrów-mussunów. I nic nie może zrównać się siłą z tajnymi wiatrami, ani przeciwstawić się im. Każda struktura państwa okazuje się pod ich okupacją, opanowują ją pośrednicy przywiewani z wszystkich stron. Potem państwowa struktura dzieli się i dzieli na bardziej drobne części. Tak się dzieli zapalczywie, że już sądy i uniwersytety, kościoły i lekarze, słowem wszystko najważniejsze, zmienia się w setki państw w państwie. I one już potem, te państwa walczą jedno z drugim, a mieszkańcy stoją daleko z boku, jedni obserwują i nie rozumieją o co chodzi, drudzy uczestniczą jak w swoich wojnach. I zapytał chan swojego wąsatego kota.
- Słyszałeś, Josif, jaka siła w magicznym wietrze-mussunie? Nic w świecie jemu nie może się przeciwstawić. Chan Matejar Bajar Ibn Ogły niedawno trąbił w trąbkę, żeby wszyscy mieszkańcy usłyszeli, że wiatry nam wiały w twarz 4 lata, a my po męsku wytrwaliśmy. I zorganizowane grupy wrogie naszym zorganizowanym grupom krążyły po całym państwie jak wiatry a my wytrzymaliśmy. No i jak ty myślisz, co wiatrom i ich agentom daje taką siłę?
- Ich chamstwo i bezczelność - wypalił Josif, jakby czekał właśnie na to pytanie - i naiwność ludzi. Jeśli sami ludzie chcą wiatry-mussuny i ich agentów widzieć wszechmocnymi magami, to i mają ich na głowie. A jeśli patrzyliby realnie, to zobaczyliby chamów i bandytów. Takich, którzy raz się wzbogacili, teraz zaś za te pieniądze wszystko i wszystkich kupują. Ludzie, opinie, rządy, kraje. A rządy działają w ich imieniu na przekór woli mieszkańców i wiozą mieszkańców nie do żadnego bajkowego miasta DOBROBYTU, lecz za im ukradzione pieniądze kręcą ich na karuzeli dokoła wciąż tego samego, wymyślonego przez nich punktu KOMUCHIZM, jak muchy dokoła zgniłego, rajskiego jabłka. Punktu, który na sposób nowoczesny nazwali DOBROBYT.
- Żadnej tu nie ma magii, czysty bandytyzm – objaśniał dalej Josif. Jeśli by mi ktoś w tajemniczym płaszczu, jedną ręką przed oczami pokazywał cuda, wmawiał tolerancję, a drugą ręką z tyłu kradłby moją sakiewkę, ja bym nie nazywał go ani wiatrem, ani magiem, czy kandydatem sztuk magicznych, ale doskoczyłbym do niego z pazurami, tak że zapomniałby i o swoim płaszczu, i o swojej magicznej księdze, i o czarnym kapeluszu i poniósłby swoją tolerancję tam, gdzie raki zimują a polarny chłód zrównuje wszystko na biało. A jeśli by ten niebieski mag przekonywał mnie do cierpliwości a sam wpychałby do mojego domu wszystkie zbłąkane koty i szczury, wątpię, czy dopiąłby swego uciekając z gołym i podrapanym tyłem mało nie pogubiwszy nóg. Mój dom należy tylko do mnie a jeśli jakiś mag, oszust lub inny czort-go-nadali ma odmienne zdanie, to ja jego wysłucham chętnie, ale poza progiem swojego mieszkania i w tej chwili, kiedy będę miał czas i humor. I świeżo naostrzone pazury – na wszelki wypadek.
- A ty, Kaczan, powiedz jak brat bratu, szczerze – zapytał niespodziewanie kot Josif - ty nie boisz się, że ludzie zaczną o tobie układać pieśni i bajki i będą nimi straszyć dzieci i przejdziesz do historii kraju jak Sinobrody, tylko pod innym imieniem?
- Co ty, Josif, ja całe życie o tym marzyłem i ku temu zmierzałem, żeby mnie się bali, dlatego kiedy boją się, to znaczy, że czują moją siłę, prawość, zwierzchnictwo, pierwszeństwo a swoją – głębszą niż Rów Mariański – zależność i bezwyjściowość. I znaczy to, że mnie poważają. Oto, co znaczy, Josif, poważać. I taki szacunek innych pomaga zdobyć mussunyj wiatr. Dzięki niemu państwo osiąga porządek i spokój, bo lider oczywisty i niepodważalny jest. I nie popuszcza cugli. Dlatego reszta nie ma powodu do zaniepokojenia i mogą zajmować się pracą. No i jeszcze mogą od czasu do czasu poobstawiać loterię wyborczego teatru. Ale i to według prawideł przez nas napisanych. My ogłosimy, że podliczenie odbyło się uczciwie i proporcjonalnie. Oni poskaczą, poradują się i rozejdą się do domów. I wszystko będzie na swoim miejscu. I obce korzenie i swojskie liście leżące pod drzewem, ocieplające odnogi wszczepionych korzeni, czyli nasze przyszłe pokolenia. Tam, gdzie my, tam zawsze panuje harmonia. Urozmaicana spadającymi i pozółkłymi suchymi liśćmi nic nie znaczącego dla świata - życia tubylców, spełniającego się w ogrzewaniu i chronieniu naszych korzeni, by z nich prężne pokolenia naszych dynastii się rodziły i rodziły. Kto uratuje jeden nasz korzeń, ten ratuje setki naszych pokoleń.
W tej właśnie chwili jego opowieść przerwało stukanie w okno. Chan otworzył okno i do pokoju wskoczyła ogromna, rozpasiona małpa w ludzkiej masce, baron Asassyn we własnym ciele.
- Naczelniku, niegodni tubylcy zaglądają pod nasze maski i wbijając wzrok w nasze pyski zastanawiają się, czyśmy nie ordyńcy. Cóż nam robić na takową bezczelność ludzką?
- Nazywajcie siebie patriotami i śpiewajcie im – jak kołysankę – ich hymn, głośno śpiewajcie. Oni są jak dziecko. Jeśli to nie pomaga, to weźcie mojego wiernego sługę, barona Bruder Szafta. Pozbierajcie naszą rodzinę i chodźcie po ich świątyniach, pod pomnikami, po placach. Grupami chodźcie i przekonujcie, że to nie wy ich bohaterów zabiliście, a że byli to kosmici, putinity, nazity, albo, że sami się zabili po pijanemu spadając z krzesła w barze albo ujrzawszy diabła na dnie szklanicy. Jeśli i tego będzie mało – to zacznijcie nazywać siebie narodowi, prawi, narodowi narodowcy, prawicowi prawicowcy, albo narodowi prawicowcy i prawicowi narodowcy. Ale nie zapomnijcie najbardziej dopytujących się i ciekawskich bezlitośnie bić naszym skutecznym, nowoczesnym orężem paragrafu. Straszyć pustym, wydrążanym strachem. I karać karami pieniężnymi, wsadzać do izolatek i obsmarowywać co dzień rano przez herolda najczarniejszą smołą.
- Naczelniku, już i śpiewali, i chodzili i tańczyli i biliśmy. Nic nie pomaga.
- To wtedy idź i powiedz im magiczne zaklęcie: MY ZASŁUGUJEMY NA WIĘCEJ.
Mam to zaklęcie od samej wiedźmy. Jest tak skonstruowane przez najchytrzejszych z chytrych, że nie może nie zadziałać. I to od razu.
Wepchnął się Asasyn w okno i zaczął skakać po drzewach wzdłuż ulicy krzycząc ile sił miał w gardle zaklęcie wiedźmy. A spieszący się do swoich spraw ludzie rzucali ledwo skrywającemu swoje owłosienie, wrzeszczącemu prymatowi to ciastka, to cukierka, ale on krzyczał wtedy jeszcze głośniej i wtedy obywatele, ci którzy nie usiedli na karuzeli Chana Kaczana Susanina, zgłosili niespołeczne zachowanie prymata. Przyjechali rycerze ochroniarze spokoju i pochwycili naruszającego spokój, wsadzili do bryczki i odesłali do Afryki. Tam było bardzo dużo wszystkiego, to „więcej” na co zasługiwał krzyczący prymat tam właśnie, stęsknione czekało – WIĘCEJ terenu na pustyni, czyli działek, więcej jedzenia skaczącego i pełzającego, „więcej” słuchaczy prymatów, też krzyczących, przekrzykujących jeden drugiego. I tam już mu nie było smutno. A karawana – BANASIADA z tablicą CEL CELÓW – DOBROBYT JAK U KOMUCHA jechała coraz wolniej, za każdym razem ogłaszając, że znowu minęliśmy przystanek NIEPODLEGŁOŚĆ i znowu trzeba czekać nie wiadomo ile do następnego przystanku i tak za każdym razem w kółko to samo. W kółko Macieju z tanim octem i musztardą rozwożonymi przez karawanową służbę. Gdy już smak mieszkańców był tak odwrócony, że nie odróżniali octu od wina a karawan tak już najeździł się, że zaczęły odpadać koła, to wywrócił się karawan z bryczek do rowu. Tylko tam wpadł, od razu podskoczyła do niego brygada remontowa od konkurencyjnej grupy ordyńców i rozebrała pociąg nadziei na złom. A ludzie powstawali z ziemi, otrząsnęli się z sennej ćmy, otrzepali i zobaczyli, że stracili dużo czasu swojego życia na wiele obiecującą przejażdżkę. I zobaczyli, że wyszli w tym samym miejscu, gdzie wsiadali. I zrozumieli, że ich obwożono cały czas po kole, i zrozumieli, że BANASIADA to karawan oszustwa „pędzący w miejscu” do kraju naiwnych głupców, do zlepionego z baniek mydlanych miasta-złudzenia zwącego się KOMUCHIZM, nowocześnie zwanego DOBROBYT JAK U KOMUCHA. I zrozumieli, że tego dobrobytu uczciwi mieszkańcy nigdy w życiu nie osiągną, nie ujrzą, nie poczują jego zapachu, bo w kraju rozebranym do nagości, wystawionym, podanym na tacy powietrznym wirom wiatrów-mussunów można go osiągnąć tylko kłamstwem, oszustwem i niewolnictwem.
A Chan Kaczan Susanin od tego momentu zaczął wymawiać zaklęcie MY ZASŁUGUJEMY NA WIĘCEJ coraz rzadziej, ciszej i ciszej, skromniej i skromniej, ledwo dało się je usłyszeć, bo bryczki i rydwany dla wykrzykujących zaklęcie głośno i władczo, i pragnących dostawać więcej - stały i czekały na nich i to już były stałe, rejsowe karawany z bezpłatnym, koczowniczym biletem w jedną stronę rozwożące tych podróżników po kontynentach . Zatrzymanych w czasie i przestrzeni, podróżników bezmiejsca. Tych, którzy zapomnieli o tym gdzie są i że muszą wracać, dopóki im tej wiedzy nie poczęli przywracać zniecierpliwieni swoją gościnnością gospodarze, ci wszyscy, którzy jak złote ateńskie cykady zrodzeni są z tej ziemi.
