Jedna gwiazda, trzy różnobarwne rumaki i droga do...
„Z jednego pnia wywiódł też wszystkie narody ludzkie, aby mieszkały na całym obszarze ziemi, ustanowiwszy dla nich wyznaczone okresy czasu i granice ich zamieszkania, żeby szukały Boga, czy go może nie wyczują i nie znajdą, bo przecież nie jest On daleko od każdego z nas. Albowiem w nim żyjemy i poruszamy się, i jesteśmy, jak to i niektórzy z waszych poetów powiedzieli: Z jego bowiem rodu jesteśmy.”
Dzisiaj Święto Objawienia, Święto Trzech Króli, Mędrców, Magów.
Nie chcę się zagłębiać w teologiczne komentarze do tego Święta. Intuicyjnie przyjmuję, że Święto to ma związek z powszechnością Objawienia, z porozumieniem różnych wyznań i religii, z uniwersalnością wiary w Boga. Wszyscy przecież z jednego pnia jesteśmy, czy rozumiemy i odczuwamy Boga tak, czy inaczej, to przecież w nim
- żyjemy
- poruszamy się
- jesteśmy
I jest on niedaleko od KAŻDEGO Z NAS.
Chciałbym, żeby każdy, kto ma jakieś ciekawe fragmenty, teksty będące przykładem pięknych słów ludzkich wypowiedzianych o Tej Mocy, co człowieka przewyższa i która go stworzyła – żeby takie teksty wklejać w komentarzach dzieląc się tym, co gdzieś wyszperaliśmy a co wywarło na nas wrażenie.
Teksty z różnych tradycji religijnych, z różnych kontynentów i epok. I proponuję, by dziś, nie skupiać się na różnicach wiar, ujęć, podejść, wyznań, lecz na wspólnym mianowniku. Nie muszą to być teksty stricte religijne, mogą być też słowami myślicieli, takich jak np. Buber, naukowców takich jak Einstein. Nawet jeśli ktoś ma jakiś poruszający go fragment, a nie wie kto jest jego autorem, to nie szkodzi. Nie chodzi tu o seminarium teologiczne, ale o podzielenie się różnorodnymi przeżyciami Boskości, Transcendencji.
Może ktoś dzięki komuś innemu trafi na jakiś fascynujący link do strony internetowej, której sam nie znalazł.
Ja na początek wkleję Hymn do Zeusa autorstwa Kleantesa, fragmenty Tao Te King i czterowiersze, których autorem jest Dżalaluddin Rumi.
KLEANTES – Hymn do Zeusa
Z bogów najpotężniejszy, wieloimienny, wszechmocny,
Zeusie, władco przyrody, wszystkim przez prawo rządzący,
Witaj — bo wszyscy śmiertelni ciebie wysławiać winniśmy.
Z ciebie jednego ród wiedzie i tobie swe życie zawdzięcza
Wszystko, co żyje na ziemi, co w ruchu i dźwięku ma udział.
Zawsze wiec będę cię sławił i zawsze twą siłę opiewał.
Cały wielki ten świat, co ziemię w swym ruchu okrąża,
Woli posłuszny jest twej, dobrowolnie się tobie poddaje:
Władzy narzędzie swej w dłoniach ty dzierżysz niezwyciężonych,
Piorun wiecznie żyjący, dwusieczne żądło ogniste.
Jego cios bowiem potężny wszystko w przyrodzie wypełnia,
Z jego pomocą kierujesz rozumem powszechnym, co wszędzie
Jawi się, widny jednako tak w małych gwiazdach, jak w wielkich.
On ciebie boże najwyższy, królem wszystkiego uczynił.
Nic więc bez woli twej, władco, stać się nie może na ziemi
Ani wśród boskich wyżyn eteru, ni w morskim odmęcie.
Oprócz tego, co źli w bezmiarze ciemnoty swej czynią.
Ty nieparzyste uczynić parzystym w mądrości swej zdołasz,
W piękne zmienić, co brzydkie, i w mile, co nam niemile.
Takeś ty wszystko połączył w jedno, co złe i co dobre.
By rozumowi jednemu świat cały oddać we władzę.
Lecz go nie mogą zrozumieć źli wśród żyjących na ziemi,
Nędzni, bo wiecznie ścigając szczęścia naszego złudzenie,
Ani nie widzą, ni słyszą boskiego prawa wszechświata,
Czemu posłuszni, swym życiem mądrze kierować by mogli.
Lecz w swym szaleństwie każdy ku innej dąży niedoli,
Jedni dla próżnej sławy zbytnią zdradzają gorliwość,
Inni, za zyskiem goniąc, na złą kierują się drogę,
Tamci folgują zgnuśnieniu i ciało nurzają w rozkoszy.
Zło przyjmując za dobro, w rozterce miotają się ludzie,
A owoce ich trudów przeciwne, niż było pragnienie...
Zeusie wszechszczodry, chmur czarnych władco i panie błyskawic,
Ludzi ochraniać chciej od głupoty w klęski obfitej,
Wypędź ją z dusz, boski ojcze, i pozwól, by nimi zawładnął
Rozum, z którego pomocą, w słuszności ty rządzisz wszechświatem,
Abyśmy, przez cię uczczeni, i tobie się czcią odpłacili,
Wszędzie czyny twe slawiąc, jak to przystoi śmiertelnym.
Nie ma bowiem rozkoszy większej dla ludzi czy bogów,
Niźli o sprawiedliwości prawo powszechne wysławiać.
Tao Te King
Księga Drogi i Cnoty
14. Patrzę na nie i nie widzę,
dlatego nazywam je niewidocznym.
Słucham go i nie słyszę,
dlatego nazywam je niesłyszalnym.
Staram się je pochwycić i nie mogę,
dlatego nazywam je najdrobniejszym.
Te trzy są niewytłumaczalne.
Dlatego łączą się one w jedno.
Jego wierzch nie jest oświetlony,
jego spód nie jest zaciemniony.
Ono jest nieskończone i nie może być nazwane.
Ono ponownie wraca do niebytu.
I oto nazywają je kształtem bez kształtu,
kształtem bez istoty.
Dlatego nazywają je niejasnym i mglistym.
Spotykam się z nim i nie widzę jego twarzy,
śledzę je i nie widzę jego pleców.
*
9. Kto napełnia nad miarę i ostrzy zbyt ostro,
ten nie może długo zachować.
Jeśli komnata napełniona jest złotem i jaspisem,
to nikt nie jest w stanie jej ochraniać.
Jeśli bogaci i wielmoże są dumni,
to sami ściągają na siebie nieszczęście.
13. Sława i hańba podobne są do strachu.
Wielmożność podobna jest do wielkiego nieszczęścia w życiu.
Co znaczy, ze sława i hańba podobne są do strachu?
To znaczy, że pośledni ludzie zyskują sobie sławę ze strachem
i tracą ją także ze strachem.
*
Wszystkie rzeczy rozkwitają i wzrastają do swego początku.
Powrót do początku nazywa się spokojem,
a spokój nazywa się powrotem do życia.
Powrót do życia nazywa się stałością.
Znajomość stałości nazywa się oświeceniem,
a nieznajomość stałości czyni zło.
Znający stałość staje się mądrym,
mądry staje się sprawiedliwym,
a kto jest sprawiedliwy - staje się panującym.
Panujący podąża za niebem,
niebo podąża za Tao,
a Tao jest wieczne.
*
Dżalaluddin Rumi
By rozum Tobie przeczył, pozwolić nie można.
Ku Tobie trzeba dążyć, inaczej nie można.
Trudne to, bo choć nie ma miejsca, gdzie Cię nie ma,
To jednak w żadnym miejscu wskazać Cię nie można.
708.
Twoją twarz zobaczyłem i smutku już nie ma.
Twej twarzy jestem wierny, innej twarzy nie ma.
Pytałem swego serca jakie ma życzenie,
A ono mi odparło, że życzenia nie ma.
808.
Cenny jest ktoś, kto takim częstuje nas winem,
Którym, choć dzban jest próżny, i tak się upijesz.
Jego imię poznałem: nie jest ono słowem;
Jestem na służbie tego, kto rozumie ciszę.
1249.
Myślałem, że mnie wkrótce ogarnie szaleństwo;
Koniecznie chciałem wiedzieć co, jak i dlaczego.
Do jakichś drzwi pukałem, te drzwi się otwarły,
I co się okazało? Pukałem od wewnątrz!
75.
Wszelakie stworzenie duszy nam zazdrości,
urody, hartu, biegłych myśli, piękności.
Nerwowe anioły przygryzają wargi.
Posępny szatan aż pieni się ze złości.
1369.
Tyś sam jest miłością, drogą przeznaczenia.
Świadkiem jestem w tłumie Twego wyniesienia.
Widzę Cię w gwiazdach, słońcu, księżycu, łące.
Wszyscy świadomi są Twego istnienia.
1131.
Po wielkim bólu czekam na ukojenie.
Po czasie wrogości odczuwam pragnienie,
aby trwały pokój znów zawładnął ziemią.
Gdzie bym nie był, czuję Twe, Panie, spojrzenie.
295.
Aby o bytu tajemnicy wiedzę mieć,
odrzuć złudną powłokę, a w istotę wejdź!
Gdy busola w nas zakryta, aby poznać
kierunek, trzeba trudu zadać sobie chcieć.
