Zobaczyć świat w ziarenku piasku...

Wróżby niewinności

Zobaczyć świat w ziarenku piasku,

Niebiosa w jednym kwiecie z lasu.

W ściśniętej dłoni zamknąć bezmiar,

W godzinie — nieskończoność czasu.

Czerwonogardły gil, zamknięty

W klatce, wściekłością niebios sięga.

Pod gołębnikiem, gdzie się tłoczą

Gołębie, piekieł drży potęga.

Pies u wrót pana zagłodzony

To dla monarchii pewna klęska.

Krwi ludzkiej głośno się domaga

Niema bitego konia męka.

Wydziera jedno włókno z mózgu

Każdy szczutego pisk szaraka.

Jeden cherubin milknie w niebie,

Gdy ktoś przestrzelił skrzydło ptaka.

Zza gór się słońce wznosi blade,

Gdy wściekły kogut walki czeka.

Każdy ryk lwa i skowyt wilka

Wywleka jakąś duszę z piekła.

Ludzkiej przed smutkiem strzegą duszy

Jelenie, błądząc w lasach, piękne.

Krzywda baranka niszczy zgodę;

Lecz on przebacza swą udrękę.

Gacek o zmierzchu — on wyfrunął

Z umysłu, co nie wierzy w Boga.

Krzyk sowy o północy głosi,

Jaka jest niedowiarka trwoga.

Nie będą ludzie kochać tego,

Przez kogo cierpi mała wrona.

Ten, kto rozgniewał wołu, nigdy

Nie dotknie niewieściego łona.

Psotnik, co zabił muchę, pozna,

Jak groźny bywa gniew pająka.

Ten, kto się znęca nad chrabąszczem,

W bezmiernej nocy się zabląka.

Liszka na liściu przypomina

Twej matki bóle i uciski.

Ćmy ni motyla nie zabijaj,

Dzień Sądu bowiem jest już bliski.

Kto szkoli konia w walce, będzie

Przez śniegów pustkę szedł bezpłodną.

Przytul psa dziada, kota wdowy,

Gdy chcesz, by dobrze ci się wiodło.

Komar, brzęczący śpiewką lata,

Z obmowy czerpie jad szkaradny,

Z brudnego potu stóp zawiści —

Wężowe się mieszają jady.

Trucizna w żądle pszczoły skryta —

Artysty gniew, zawistny, blady.

Książęce szaty, płachty dziada —

Grzyby na worach złych bogaczy.

Prawda głoszona w złym zamiarze

Najbardziej wszelką prawdę paczy.

Dla radowania się i bólu

Człowiek urodził się na ziemi.

Jeśli to rozumiemy dobrze,

Bezpiecznie przez ten świat idziemy.

Radość i ból dla boskiej duszy

Z nich dwóch splecione jest odzienie.

Jedwabną nicią radość biegnie

Pod każdym jękiem i cierpieniem.

Dziecko to więcej niż pieluchy;

Wszędzie tam, gdzie są ludzkie kraje,

Ręce się rodzą — i narzędzia;

To każdy oracz rozpoznaje.

I każda łza z każdego oka

Dziecięciem staje się w wieczności,

By, ukojona przez świetliste

Panny, powrócić znowu do radości.

Szczekanie, skowyt, wycie — fala,

Która w niebiosów brzeg łomocze.

Dziecko, pod rózgą płacząc, żłobi

Znak zemsty w śmierci i pomroce.

Łachmany dziada, gdy się wzniosą

W przestworze, niebo drą na strzępy.

Złocistą słońca twarz wykrzywia

Zbrojnej przemocy upór tępy.

Grosz dziada więcej wart niż złoto,

Co w afrykańskich skarbcach drzemie.

Miedziak z węzełka wyrobnika

Kupi i sprzeda skąpca ziemie.

A jeśli ma z wysoka pomoc,

Kupi i sprzeda całe plemię.

Ten, kto wyśmiewa wiarę dziecka,

Będzie wyśmiany w dniach starości.

Temu, kto uczy dziecko wątpić,

Zgnilizna grobu strawi kości.

Kto wiarę dziecka czci, pokona

Śmierci i piekieł moc w wieczności.

Owoce czasów dwóch: sędziwych

Sąd starców i zabawki dzieci.

Sędzia, gdy wierzy w swą przebiegłość,

Nie znajdzie trafnej odpowiedzi.

Blask wiedzy gasi, kto wątpieniu

Jakąś odpowiedź dać się stara.

Najgorsza, jaką świat pamięta,

Trucizna — z laurów szła Cezara.

Nic rodu ludzi nie spotwarza

Tak, jak żelaznej połysk broni.

Kiedy klejnoty pług ozdobią,

Złość głowę przed sztukami skłoni.

Piosenką świerszcza jest głos tego,

Kto się przed trafnym sądem cofa.

Z orłowej mili, z cala mrówki

Chroma się śmieje filozofia.

Temu, kto wątpi w to, co widzi,

Nikt żadnej wiary nie uprosi.

Gdyby zwątpiło słońce, księżyc?

Przecież zagasłyby w ciemności.

Namiętność dobra — gdy nią władasz,

A nie, gdy ona włada tobą.

Ladacznic wrzask, swawola graczy

W monarchii kończy się żałobą.

Całun dla Anglii ladacznice

Tkają swą wrzawą obłąkańczą.

Zgranego jęk, szulera „wiwat!”

Przed katafalkiem Anglii tańczą.

Każdego ranka, każdej nocy

Dla męki ktoś na świat przychodzi.

Każdego ranka, każdej nocy

Dla szczęśliwości ktoś się rodzi.

Jedni się rodzą dla radości,

Inni dla nocy i ciemności.

W kłamstwo wikłamy się, gdy okiem,

A nie przez oko spoglądamy.

Bo noc zrodziła je, gdy dusza

Spała wieńczona promieniami.

Biedne, żyjące w nocy dusze

Boga w światłości rozpoznają.

Lecz Postać Ludzką On objawia

Tym, co w królestwach dnia mieszkają.

William Blake

tłum. Zygmunt Kubiak