„Żyjemy w momencie przełomu - choćby ze względu na wejście Polski do Unii Europejskiej. Odpowiedź na te wyzwania znają tylko Lech i Jarosław Kaczyńscy”- powiedział Michał Kamiński w wywiadzie dla Dziennika (27 lipca). Ja wiem, oczywiście, że miał na myśli co innego (to mianowicie, że ci dwaj polityce mają najlepszą wizję dla Polski), ale obawiam się, że udało mu się powiedzieć niechcący pewną prawdę, i to prawdę dość niepokojącą. Oto – przy pewnej interpretacji tego zdania - usłyszeliśmy, że tylko dwaj ludzie wiedzą, o co chodzi w naszej obecnej strategii względem Unii Europejskiej.
(Odmienna interpretacja, rozciągająca zdanie Kamińskiego na wszelkie wyzwania, nie tylko dotyczące UE, sugerowałaby, że w całej wielkiej partii rządzącej nikt, poza dwoma mężczyznami – z których na dodatek jeden obecnie do partii nie należy - w ogóle nie zna odpowiedzi na wyzwania, czymkolwiek by te wyzwania były. Dowodziłoby to tragicznie „krótkiej ławki” w PiS i podważałoby chyba szanse przyszłych zwycięstw wyborczych, bo w końcu dwaj wymienieni politycy mają już swoje lata, a w kwestiach tak fundamentalnych jak wyzwania wynikające z przełomu – wyuczyć nowych ludzi w krótkim czasie raczej trudno).
W sumie jest to oczywiście jakieś pocieszenie – w końcu gorzej byłoby, gdyby nawet dwaj czołowi politycy nie wiedzieli, o co w naszym wejsciu do Unii chodzi. Jest to jednak pocieszenie marne. Bo lepiej byłoby, gdyby odpowiedź na pytania o wyzwania, związane z naszym wejściem do Unii Europejskiej (które, przypomnijmy, nie jest kwestią ostatnich kilku dni, a zatem można było już jakieś zdanie sobie w tej kwestii wyrobić) znało co najmniej parę innych osób. Na przykład minister spraw zagranicznych, kierownictwo Urzędu Komitetu Integracji Europejskiej, przewodniczący sejmowej komisji spraw zagranicznych, ambasadorowie Polski, zwłaszcza w państwach europejskich itp. Nie mówiąc już o tym, że dobrze byłoby, gdyby te odpowiedzi znali polscy obywatele, niekoniecznie zajmujący się zawodowo polityką zagraniczną i dyplomacją, ale najzwyczajniej uważający, że należy im się wiedza o zamierzeniach najwyższych piastunów władzy w tym względzie.
Tymczasem wydaje się, że nawet jeśli Lech i Jarosław Kaczyńscy rzeczywiście znają te odpowiedzi, jak zapewnia nas Michał Kamiński, to dość zazdrośnie strzegą ich i nie dzielą się z nimi ze swymi współ-obywatelami. Co prawda Prezydent w ostatnim wywiadzie w GW powiedział m.in.:
„Otóż toczy się teraz zasadnicza walka o to, czy w ramach Unii Europejskiej - która jest niewątpliwie wartością, ale tylko pod pewnymi warunkami - Polska ma być państwem w miarę wpływowym, czy też ma z miesiąca na miesiąc, z roku na rok rezygnować z atrybutów suwerenności narodowej”
- co sugerowałoby, że Prezydent jest zwolennikiem Polski wpływowej w Unii, a nie Polski rezygnującej z atrybutów suwerenności narodowej, czego oczywiście nie można Mu mieć za złe, a wprost przeciwnie: jest to Jego konstytucyjnym, moralnym i politycznym obowiązkiem. Problem wszakże w tym, że jest to o wiele zbyt ogólnikowe zakreślenie polskiej strategii wobec szeregu bardzo konkretnych spraw, co do których nawet czołowi politycy nie znają odpowiedzi, a gdy usiłują je uzyskać od osób zdawałoby się dobrze poinformowanych (jak Minister Spraw Zagranicznych), traktowane jest to jako casus belli i przejaw skrajnej nielojalności lub zgoła bezczelności.
A zatem, uznając ogólny cel „nierezygnowania z atrybutów suwerenności narodowej” (który nota bene stawia Polskę w jednym szeregu właściwie z wszystkimi innymi państwami UE, które wszak też nie palą się do rezygnacji z suwerenności), warto postawić jednak strategom polskiej polityki kilka pytań bardzo konkretnych, takich jak np.:
1. Czy Polska traktuje kompromis z Brukseli, polegający na odłożeniu systemu podwójnej większości do roku 2015-2017 (z 2-letnim okresem przejściowym) w zamian za akceptację innych rozwiązań nowego Traktatu – w dobrej wierze, jako coś wiążącego i definitywnego od roku 2017, czy tylko jako odłożenie decyzji na później?
2. Czy, po zaakceptowaniu przez Konferencję Międzyrządową tekstu Traktatu Reformującego (co, ponad wszelką wątpliwość, nastąpi szybko, skoro politycznie zawarty został kompromis zaakceptowany przez wszystkie 27 państw) ratyfikacja tego Traktatu przedłożona zostanie do akceptacji przez Polaków w drodze referendum (z poparciem ze strony PiS, jako że zarówno Prezydent jak i Premier uważają wynegocjowanie tego Traktatu za sukces) czy skierowany do ratyfikacji w drodze parlamentarnej (również, z poparciem dla ratyfikacji ze strony PiS)?
3. Czy Polska przyłączy się (jak zapowiedziano, że jest to opcja do rozważenia) do tzw. protokołu brytyjskiego w sprawie Karty Praw Podstawowych, i jeśli tak, jakie konkretne konsekwencje są z tym wiązane?
4. Jakie konsekwencje prawne przywiązywane są do jednostronnej deklaracji polskiej w sprawie legislacji dotyczącej spraw moralnych: jakie konkretnie akty prawne Unii Europejskiej (w ramach jej kompetencji) wyłączone zostaną dzięki tej deklaracji z obowiązywania w Polsce (czyli, mówiąc językiem zwolenników karty Praw Podstawowych, jakich dobrodziejstw obowiązywania Karty polscy obywatele zostaną pozbawieni, a mówiąc językiem krytyków Karty, jakie udręki wynikające z Karty zostaną państwu polskiemu oszczędzone)?
Ja wiem, że te pytania brzmią dość technicznie i prawniczo, a zatem nudno, w przeciwieństwie do ogólnego zapewnienia o nieoddawaniu suwerenności, ale takie właśnie sprawy liczą się w Unii. Te pytania wskazują też na pewne „wyzwania” – bo na każde z tych pytań można dać różne odpowiedzi. A skoro, jak zapewnia pan minister Kamiński, tylko dwie osoby w państwie dobrze znają odpowiedzi na główne wyzwania, związane z naszym wejściem do Unii, to może nadszedł czas, by zaczęli dzielić się tą wiedzą z nami?
Inne tematy w dziale Polityka
