Kiedy jest za dużo, a kiedy jest w sam raz

- Ile ty napisałeś książek, tatusiu? – spytał Tymon.

- A ze trzydzieści – odparłem trochę na odczep się, bo po pierwsze nie liczyłem, a po drugie siedziałem przed komputerem i robiłem coś ważnego, może to nawet było bieżące aktualizowanie profilu na Fb.

- To jesteś większym pisarzem od tego pana – ucieszył się Tymon. I zaczął liczyć: - Jeden, dwa, trzy… szesnaście. On napisał tylko szesnaście książek, a ty trzydzieści.

Zrobiło mi się ciepło na sercu. Odwróciłem się do syna, żeby go pogłaskać po główce; Tymon trzymał w rękach wyrwany w Wyborczej wywiad z Adamem Zagajewskim, zilustrowany zdjęciem poety dzierżącego stertę książek.

„Jakieś fatum z tym Zagajewskim” – pomyślałem.

 - No, chyba jesteś większym pisarzem, skoro więcej napisałeś?! – upewniał się syn.

- To jest bardziej skomplikowane niż ci się wydaje, Tymonku. Zagajewski to jest… - zastanowiłem się szukając jakiegoś porównania: – To jest po prostu Zagajewski.

Tymon patrzył na mnie, jakby go robił w bambuko.   

Wtedy rzucił mi się w oczy podtytuł tego wywiadu.

„Najgorzej to napisać za dużo”.

Właśnie.