Może to rodzaj łaski, że odeszła mi para na pisanie. Starczają jakieś komentarze, zagadywanie człowieka do człowieka. A może lęku, że wszystko co mogłabym skumulować w odwagę, akt działania, przegadam, oswoję, wybaczę...
Podczas, gdy już przeszło rok utrzymuję świadomość w mobilizacji przed tyranią - zawłaszczeniem mojego ciała i wolnych wyborów – która narasta w różnych przestrzeniach (także wyrażania publicznie poglądów). Mobilizacji na jakąś ostateczną potyczkę, której nie powinnam przegapić, nie dać się podejść podstępem, zawstydzaniem, czy zastraszaniem, fałszywa mądrością, obłudnym dobrem itd. Do czego kierowanie na siebie uwagi do niczego przydatne nie jest.
Na dodatek mam poczucie, że wielu jest w takim przyczajeniu do skoku, z głowami na najwyższych obrotach, żeby nie rzucić się ani na podsuwany cel agresji, ani na ratunek tych, co uratowani być nie potrzebują. Tacy czują i wiedzą bez mojego gadania, co jest nie tak z argumentacją jawnych, czy też ukrytych władców tego świata o konieczności wprowadzania reżimów. Mierżą ich dywagacje odcinające od poznania, nauki (bierz wszystko na wiarę), od wynikania, wykluczające się motywy, sprzeczne komendy, definicje, szczątkowe dane, jednostronne korzyści, demagogiczne wartościowania, dyskwalifikujące ludzi, wykluczające dyskusje i pytania.
Gdy do tego wszystkiego dochodzą przegrane, które już się stały, gwałt na sumieniu i rozumie, poczucie upokorzenia, wymuszenie poddaństwa, niemoc ocalenia tych, których chronić by się chciało, to nawet nie ma z czym iść do ludzi.
Jakieś pierwsze pytanie już mnie dotyczyło, czy życzyłabym sobie „szczepionki na COVID-19, gdyby była możliwość zaszczepienia”. Swoje – nie – już wyraziłam. Zatem może cała sztuka obrony sprowadzi się do magicznego powtórzenia trzy razy „nie” i dadzą mi żyć w spokoju? Nie przemeblują pod swoje żądze porządku społecznego na taki, w którym zabraknie dla mnie miejsca?
